من هم مانند هموطنان دیگر ناظر اوضاع سیاسی و اجتماعی افغانستان بوده و هستم چند قبل ائتلاف بزرگی از احزاب و شخصیت های قومی و سیاسی در کابل اعلام موجودیت کرد همچنان قبل از ظهر امروز آقای اسد الله خالد سابق رئیس امنیت ملی از ایجاد نهادی بنام امید صبا خبر داد خودم بخاطر محافظه کاری که کسی از من خوشحال یا آزرده نشود تصمیم گرفته بودم در این مورد هیچ موقف گیری ننمایم و هیچ چیزی ننویسم چون میدانم وضعیت سیاسی و اجتماعی کشور حساس است.
فرق تر و خشک فرق خوب و بد نزد بعضی ها نسبت به باور های قومی و زبانی ارزش کمتری دارد.

با نزدیک شدن زمان انتخابات ریاست جمهوری، جریان‌ها احزاب و چهره‌های سیاسی و اجتماعی که تشنه ای قدرت در افغانستان اند به تب و تاب افتاده آنچه که در توان دارند تلاش مینمایند تا مطرح شوند در چنین وضعیتی چالش های موجود فرا راه برگزاری آن نیز آشکارتر میگردد به این معنی که کی با کی است کی تا آخر خط خواهد رفت و کی تا نیمه راه بدون مقدمه همه میدانیم در صحنه سیاسی ایتلاف ها و احزاب تازه نفس اعلام موجودیت کرده اند، دور از امکان نیست که نهاد ها و ایتلاف های دیگری برای صف‌ آرایی با نزدیک شدن انتخابات اعلان موجودیت کنند.

از سوی دیگر از اظهر من الشمس است که جناب رییس جمهور آقای اشرف غنی نیز برای ادامه قدرت یکبار دیگر از همین حالا کمپاین انتخاباتی را آغاز کرده و در تلاش است تا برای بار دوم به هر وسیله ممکنه به مقام ریاست جمهوری باقی بماند اطلاعاتی وجود دارد که استاد عطا محمد نور، دوکتور انورالحق احدی ، محمد حنیف اتمر آقای عمر داوود زی ، آقای رحمت الله نبیل ، دوکتور عبدالله و آقای صلاح الدین خان ربانی نیز در انتخابات ریاست جمهوری منحیث کاندیدای بی میل نیستند و از همین حالا از حرکات شان احساس می شود اما فکر میشود از آقای ربانی و استاد عطا محمد نور و دوکتور عبدالله یکی کاندید خواهد شد نه سه نفر. جناب آقای حامد کرزی در قدم اول در صورتی که قانون اجازه دهد خودش و در قدم دوم کاندید را برای کرسی ریاست جمهوری مطرح خواهد کرد.

شورای حراست و ثبات تحت رهبری استاد عبدالرب رسول سیاف تا کنون در این مورد موقف اش واضح نیست اما تا انتخابات این شورا نیز یا کاندید مستقل از طرف شورا یا با زد و بند های سیاسی شریک خواهد شد از سوی دیگر از ناتوانی نیروهای امنیتی در تامین امنیت انتخابات ریاست جمهوری و پارلمانی هیچ کس نمیتواند انکار نماید.

از طرف دیگر در حال حاضر این موضوع در اذهان عمومی قوت می‌گیرد که با دوام وضعیت موجود و نا امن بودن اضافه تر از نصف کشور و مراکز رای دهی برگزاری انتخابات پارلمانی و انتخابات ریاست جمهوری بگونه‌ای که تداوم ثبات نیم بند کنونی و روند دموکراسی در افغانستان پس از سال 2018 در آیینه آن قابل تجسم باشد، بیشتر به یک آرزو شبیه است تا یک روندی قابل پیش‌بینی که بتوان به نتایج آن امیدوار بود همچنان. زمزمه‌های در باره به تعویق انداختن انتخابات ریاست جمهوری بشمول پارلمانی نیز وجود دارد امیدوارم که دور از حقیقت باشد.

با توجه به بلند بودن گراف تهدیدهای امنیتی و چالش‌های موجود فرا راه برگزاری هر دو انتخابات، به نظر می‌رسد که باید گزینه‌های به غیر از برگزاری انتخابات تا بهار سال آینده نیز روی میز کار رییس جمهور غنی و مقامات دیگر باشد. در حالیکه کمیسیون انتخابات تاریخ انتخابات پارلمانی و ریاست جمهوری را نیز اعلان نموده با آن هم آگاهان مسایل افغانستان به این باورند، اگر به هر دلیلی برگزاری انتخابات در کشور به تعویق بی افتد، منفعت مستقیم آن به مخالفین دولت افغانستان بر میگردد.

منتقدان نیز با اشاره به این موضوع می‌گویند که بی‌توجهی بر وضعیت موجود نا امنی ها و گسترش دامنه نفوذ شورشیان و هم چنین ممانعت از راه اندازی عملیات نظامی نیروهای افغانستان و بین المللی برای تامین امنیت در مناطق که کمتر جمیعت دارند از بزرگترین دلایل بدتر شدن اوضاع سیاسی و امنیتی در کشور است. شما میدانید در این روز ها بدستور دونالد ترامپ رییس جمهور امریکا قوت های نظامی افغانستان مناطق کم جمیعت خاک افغانستان را ترک میکنند این عمل باعث تقویه دشمن می شود به باور من ممکن است این روند به صورت آگاهانه و به منظور جلوگیری از برگزاری انتخابات و در نتیجه به تعویق انداختن انتقال قدرت سیاسی یا پلان دیگری باشد که ما تا هنوز نمیدانیم با کاندید شدن دوباره آقای اشرف غنی در پست ریاست جمهوری رویارویی تکنوکرات ها و جهادی ها به اوج خود خواهد رسید گرچه بعد از سقوط حکومت طالبان تا کنون نظام سیاسی افغانستان عمدتاً در اختیار دو طیف از سیاست مداران یعنی سنتی ها و تکنوکرات بوده است. اما در حال حاضر نشانه‌های بارزی از قومی شدن انتخابات ریاست جمهوری دیده و شنیده می شود.

نتیجه:
به هر حال موجودیت چالش های امنیتی، سیاسی قومی و زبانی در افغانستان واقعیت مسلم است و بخصوص قومی شدن روند انتخابات واقعیت مسلم تر و پر مخاطره تر از آن که قومی شدن انتخابات هرگز به نفع منافع ملی نیست.
بر مبنای قانون اساسی برگزاری انتخابات یگانه گزینه مشروع برای انتقال سیاسی است و میکانیسم دیگری که بر مبنای آن مشروعیت افغانستان شمول رهبری نظام سیاسی این کشور تامین شود، پیش بینی نشده است و اراده بین المللی برای برگزاری انتخابات در افغانستان نیز این اصل را مورد تاکید قرار داده است. اما باید انتظار کشید که کار بکجا می رسد به هر صورت آنقدر میدانم که دشمنی ها و همه دوستی ها تا انتخابات ریاست جمهوری کوچه بدل میکنند. دوستان دیروز دشمن و دشمنان دیروز دوست خواهند شد. چون در افغانستان سیاست استراتژیک نیست سیاست و عملکرد سیاسیون در این کشور فصلی و موسومی و تاکتیکی است از این بیشتر نمیتوان امیدی داشت.

احمد سعیدی

>>>   درست است که انتخابات یگانه راه مشروع انتقال قدرت است و گزینه دیگری وجود ندارد.
اما در صورتی که انتخابات شفاف نباشد و هم در ثبت نام برای رای دهی و هم در جریان انتخابات تقلب صورت بگیرد و میلیون ها کارت و برگه های تقلبی توزیع شود و هیچ ارگانی مسؤلیت کنترول و درست بودن این اوراق را بشمول ملل متحد به عهده نگیرد و اگر هم کنترول کند، یا از تقلب هیچ حرفی بمیان نیاورد و یا در حدود چند صد هزار اوراق را تقلبی و باقیمانده را صحیح قلمداد کند و انتخابات مثل انتخابات گذشته همه پر از تقلب و غیر حقیقی باشد و کسانی را که خود را در جامعه مطرح میدانند، دولت در پهلوی خود موقتآ بگیرد و بعدآ در سر تقسیم بودجه دولتی بین خود جور نیایند و آنها را به بهانه های مختلف از خود برانند،آیا به نظر شما این انتخابات واقعی است؟
یک نمونه بارز اش اعترافات خود کرزی بود که خودش در زمان ریاست جمهوری اعتراف کرد که رهبران مجاهدین را بخاطر این که با هم در گیر نشوند، آنها را منحیث نماینده پارلمان به پارلمان فرستاد. کجای این انتخابات واقعی است؟ کدام آنها به اساس رای مردم انتخاب شده اند؟
پس انتخابات هیچ مشکل و درد مردم را حل نمی کند، بلکه همین آش است و همین کاسه.
یگانه راه حل یک حکومت کاملآ دیکتاتوری و استبدادی است که تمام سرحدات کشور را کاملآ مثل سرحد بین کوریای شمالی و جنوبی بسته کند. تمام سی و پنج میلیون نفر اتباع افغانستان را اخطار بدهد که در ظرف یک ماه تمام سلاح های دست داشته و گور کرده خود را به دولت تسلیم بدهند. تمام دهقانان موظف اند که در ظرف یک ماه تمام زمین هایی را که خاشخاش کشت کردند، از بین ببرند. تمام زن و مرد باید شامل کورس سواد آموزی شوند و سواد یاد بگیرند. هیچ فامیلی حق ندارد ز سه طفل زیاد داشته باشد، از زنان نباید منحیث ماشن چوچه کشی استفاده شود، آنها باید سواد و انش داشته باشند و در پهلوی کارخانه که وظیفه هردو یعنی هم مرد و هم زن است، در جامعه نیز هم مرد و هم زن دوشادوش هم کارکنند.
ما در قرن بیست و یکم زندگی میکنیم، ما نمیتوانیم دیگر مطابق قرون وسطی زندگی کنیم.
چه فکر میکنید؟ اگر سرخ پوستان امریکا نابود نمیشدند، حالا امریکا نیز همراه سرخ پوستان، زندگی مانند قرون وسطی یی افغانستان داشتند و امریکایی که ارزش تنها سه کمپنی اش معادل تمام معادن افغانستان، یعنی سه تریلیون دالر است، وجود نمیداشت.
اگر اروپا مثل افغانستان در قرون وسطی زندگی میکرد، امروز در اروپا نیز همین خر و همین شتر و اسپ و قاطر و قلبه و بی سوادی بود و نه موتری وجود داشت و نه طیاره یی و نه تلویزیونی و تیلفونی و نه کمپیوتری و نه برقی و نه سایر سامان و آلات و ماشین های تولیدی و انترنت و غیره.
بنأ در افغانستان در شرایط فعلی یک حکومت دیکتاتوری و بعد از آن که مردم با سواد شدند و دانش درک دیموکراسی را پیدا کردند و فهمیدند که از دموکراسی چطور به نفع جامعه شان استفاده کنند، بعدآ به دموکراسی روی بیاورند.
در غیر آنصورت اگر شما گاو و خر زیادی را در داخل یک اطاق مزین به کوچ و چوکی دموکراسی وارد سازید، از آن طویله جور میکنند.

>>>   هرات و بلخ مورد توجه حزب اسلامي است بارها جمعه خان همدرد در اين دو ولايت رفت آمد كرده بعد سفر هاي متوالي خبرها حاكي از گزينش وي به عنوان والي در هرات حكايت دارد!
شرايط و قراین نشان ميدهد عملاً كشور به پنچ بخش ميان اوغانها تقسيم شده است.

١-غني مركز شهر ها و اداره هاي دولتي را مديريت مي كند.
٢- كرزي بيشتر روستاها را با كمك طالبان در دست گرفته است.
٣-اتمر جلال آباد،كنر را در اختيار دارد تا داعش-طالب را به شمال جابجا كند.
٤-حزب اسلامي هرات را در اختيار مي گيرد و در آينده احتمالاً بلخ!
اين دو شهر مهم باستاني بدين علت مورد توجه حزب اسلامي است كه بنادر مهم و شاهرگ هاي حياتي غير پشتونها است.
٥-كوچي ها كوه ها و دشت ها را در اختيار گرفته اند!

جايگاه جامعه غير پشتون كجاست؟
آيا جاي و مكاني جز چند تا قصر براي سران غير پشتون وجود دارد؟

گل امیری

>>>   عمر راوی
تاجیکان باید یاد بگیرند که اول دل شان به خود شان بسوزد. هیچ قوم دیگری به دلسوزی تاجیکان نیازمند نیست. دایه مهربانتر از مادر برای دیگران شدن و اما برای بهبودی و بهروزی خود فکر نکردن ، هوشیاری نیست، ساده گی و خوشباوری و حماقت است. نیازمند ترین مردم ، زیر ضربه ترین مردم ، از همه جای رانده شده ترین مردم ، همین لحظه ، در خراسان ، تاجیکان استند. ما باید به حال و روز خود دقیق شوییم و برای کشیدن خود از این حالت ، از این منجلاب ، چاره جویی کنیم. پشتون و هزاره و اوزبک و غیره و غیره در وضعیت بهتری نسبت به ما قرار دارند. همان گپ مشهور است که ما اول به خود آش ببریم ، بعد از آن اگر برای دیگران سمیان بریدیم باز پروا ندارد .

>>>   جایگاه غرپشتون وپشتون وغیره وغیره اقوام محترم افغانستان است تشویش نکو لاکن شما جایگاه خود راگم کرده اید برای خود جای پیداکو

>>>   Paiez
یک گپه از این کمترین بشنوید؛ ردوقبولش به دست خودتان:اشرف غنی وکرزی، گل یک باغ اند،کرزی،باحیله و نامردانه ازپشت خنجرمی زند؛غنی اما،دروغ می گوید؛مگر، آشکارتردشمنی می کند...

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است