بعضی ها با یک ژست خاصی خودشان را در جامعه روشنفکر قلمداد می کنند.

صرف نظر از اینکه روشنفکر چی هست و کی هست اما همین افراد به ظاهر روشنفکر در بسیاری از تنش های منطقوی رگ پیشانی شان به اندازه ی کانال سویز برجسته می شود یا اینکه آنقدر در نژاد و قوم و تبار خویش غرق هستند که آدمی حیران می ماند که روشنفکری شان را قبول کند یا روحیه ی تعصب آلودشان در موارد ساختار سنتی جامعه را.

حالا همین فرد روشنفکر وقتی حرف از برابری انسان ها و حقوق بشری در کره ی مریخ می زند همزمان تبِ تندِ رهبر پرستی و توهین به سایر اقوام در صدر اندیشه های سترگش را جای می دهد بر علاوه همین روشنفکر رهبر پرستِ خوبی است هنوز در گِل و لای جنایاتِ یک رهبر هم تبارش دست به یک خودکشی فکری می زند.

برخی از به ظاهر روشنفکران نیز آنقدر پیش می روند که خودشان مولد تعصبات مذهبی هستند در حقیقت روشنفکری دینی فقط یک حربه و ابزار مناسب برای ملایم ساختن افکار عمومی است اما زمانیکه در بابِ مذهب حرف به میان می آید آنقدر تند و بی تاب می شوند که طرف مقابل شان را به چندین دین رسمی و غیر رسمی جهان کافر می کشند.

امیدوارم روشنفکری در افغانستان خود را از ناهنجارهای کلاسیک برهاند و شعار و تعصب و متمرکز شدن بر نقطه ی خلاف روشنفکری را دور افکند آنوقت است که می توانیم به مدینه ی فاضله ی موردنظر روشنفکری در جامعه دست یابیم.

مهدی ثاقب

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است