وقتی ارگ نشینان شب و روز تبلیغ می کنند که طالبان از این خاک اند، طالبان افغان اند، فرزندان پشتون ها هستند، برادران ناراضی ما هستند، حقوقشان داده نشده در نتیجه ظلم و بی عدالتی (اقلیت های قومی یا جنگسالاران) دست به سلاح برده اند و...

وقتی ارگ نشینان جامعه جهانی را قناعت داده که فقط اقلیت های قومی با آنها دشمنی دارند فقط اقلیت های قومی صلح نمی خواهند و... وقتی بمباران های شبانه قطع می شود، طالبان از زندان ها رها می شوند، مناطق امن برایشان داده می شود، به مناطق شمال گسترش داده می شوند، از فهرست سیاه کشیده می شوند، برایشان دفتر و دیوان مهیا می گردد و...

وقتی ارگ نشینان بصورت واضح اعلان می کنند که طالب کشی یعنی پشتون کشی... امر حمله بالایشان داده نمی شود مناطق آنها تصفیه نمی شود و... وقتی دولت آتش بس یکجانبه اعلان می کند برای ورود طالبان فرش سرخ هموار می کند به پیشوازشان آیس کریم فرمایش می دهد و...

پس طالبان برادران ما هستند و یا دشمنان ما؟ پس چرا توقع داریم که ارگ نشینان با طالبان بجنگد و یا آنها را سرکوب کند؟

مگر واقعیت غیر از این است که فقط «اقلیت های قومی» از پیشروی طالبان و پیروزی آنها تشویش دارند؟
مگر واقعیت غیر از این است که فقط «اقلیت های قومی» طالبان را دشمن خویش می پندارند و با آنها می جنگند؟
مگر واقعیت غیر از این است که حکومت فعلی و ارگ نشینان فقط در بالای شانه های جوانان «اقلیت های قومی» و نثار خون سرخ آنها استوار است؟

عبدل لعلزاد

>>>   برادر محترم پشتون ها اکثریت هم نیستندکه شما از اقلیت ها نام میبرید درین کشور کثیر اللقومی اکثریت و اقلیت اصلن وجود ندارد ونه کدام سند اساسی قابل قبول از اکثریت و اقلیت وجود ندارد و احصاییه هم وجود ندارد اینکه یکقوم با کذب و زور گویی میخواهد بر همه اقوام بقبولانند که انها اکثریت هستند این کار شان جز جنگ و نا امن سازی کشور و انها اله دست بیگانگان قرار گرفته چیزی دیگری نیست .

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است