واقعیت این است که سیاست آیسکریم خوری در افغانستان نه تنها نتیجه نمی دهد بلکه بر پیچیدگی وضعیت نیز می افزاید زیرا عذر و زاری برای صلح صلح نمی آورد.

صلح درصورتی امکان پذیر است که دو طرف جنگ از جنگ خسته شده باشند و از ناحیه ماشین جنگی هم به کندی مواجه شده باشند درحالیکه در افغانستان چنین نیست و تا هنوز ماشین جنگی هر دو طرف جنگ فعال است و مواد جنگی و نیروی جنگی برای هر دو طرف می رسد.

از جانب دیگر صلح حقیقی به اراده آمریکا و طالبان تعلق دارد نه ارگ نشینان دست نشانده کابل اکنون به قول وزیر دفاع آمریکا بازی مذاکره با طالبان نو آغاز گردیده است و این یک راه دشوار و پر خم و پیچ است که به زودی میسر نمی گردد.

هنوز معلوم نیست که آمریکایی‌ها برای طالبان چه امتیاز می دهند و از طالبان چه امتیاز می خواهند و از جانب دیگر این هم تا هنوز معلوم نیست که طالبان از برقراری خلافت اسلامی در افغانستان عقب نشینی می کنند و یا هنوز هم در فکر برپایی خلافت هستند بنابراین سیاست آیسکریم خوری در افغانستان بیشتر به یک شوخی شباهت دارد نه بالاتر از آن.

حسن علی عدالت

>>>   خوب هر چي است هزاره بايد سر جان و مال خود را از زير تيغ طالب و برادران طالب نجات دهد
و بگذاره ديگرش اتش بگيره

>>>   اگر سیاست آیسکریم نتجه نداد باید سیاست نسوار دهن را تجربه کنند .اگر آنهم نتیجه نداد آخرین چاره چند چلم چرس را ازیاد نبرند که شاید موثر واقع شود.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است