خواسته‌هایی که چند حزب سیاسی امروز در اعلامیۀ‌شان مطرح کرده‌اند، در ظاهر منطقی و درست به نظر می‌رسد. اما موضوع مطرح‌شده در مطالبات این احزاب فقط نیمی از مشکل موجود را حل می‌کند نه تمام آن را.

من در تمام جلسات مشترک چهارجانبۀ اخیر بین احزاب، کمیسیون انتخابات، دولت و جامعۀ جهانی شرکت داشتم. در این جلسات احزاب سیاسی روی «تطبیق مردم‌سالاری و دموکراسی» از راه برگزاری انتخابات سالم بسیار تأکید داشتند. ولی در تمام این جلسات آنها هرگز به ساختار تشکیلاتی غیردموکراتیک و غیرانتخابی خودشان اشاره‌ای نکردند و یا خودشان را به بی‌خبری و تجاهل زدند. امکان ایفای نقش احزاب سیاسی در موضوعات کلان سیاسی کشور زمانی به درستی عملی می‌شود که در قدم اول خودِ این احزاب معیاری، ملی و انتخابی باشند. در وضعیتی که احزاب فعلی افغانستان در حد «شرکت‌های سهامی خانوادگی» تنزل یافته‌اند و در حالیکه حتی یک حزب «ملی» و معیاری در کشور وجود ندارد، این احزاب چگونه از ایفای نقش احزاب سیاسی در تطبیق مردم‌سالاری در افغانستان سخن می‌زنند؟

به راستی، احزابی که در ساختار تشکیلاتی‌شان هیچ انتخاباتی برگزاری نمی‌شود و همه چیز بر محور منافع و خواسته‌های یک رهبر مادام‌العمرِ غیرانتخابی می‌چرخد، چگونه می‌توانند تمثیل‌کنندۀ دموکراسی، مردم‌سالاری، منافع توده‌های مردم و منافع علیای کشور باشند؟

حقیقت اما این است که این چند حزب سیاسی نگران دموکراسی و انتخابات نیستند. دورهم نشینی فعلی آنها بیشتر یک باج‌خواهی سیاسی است برای تداوم و حفظ منافع فردی‌ خودشان و تضمینی برای حضور فرزندان و نزدیکان‌شان در پارلمان آینده.

فرید خروش

>>>   بسیلر عالی و دقیق فرمودید جناب فرید خروش، واقعا که همین طور است.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است