میزان بالای تلفات نیروهای امنیتی در غزنی ناشی از دروغ و پنهان کردن واقعیت‌ها بوده است، دروغگویان حکومت و برخی از کاربران حکومتی هر لحظه از رسیدن نیروهای کمکی، کماندوها و اسپیشل فورس به غزنی خبر می‌دادند.

سربازان و نیروهای امنیتی مستقر در غزنی با اینکه هر لحظه حلقه محاصره تنگ‌تر می‌شد به امید اینکه بزودی نیروهای کمکی می‌رسند با تمام توان در برابر مهاجمان وحشی مقاومت و ایستادگی کردند و کوشیدند تا هنگام رسیدن نیروهای کمکی شهر و پایگاه‌های نظامی شهر را حفظ کنند.

اگر این دروغگویی‌ها نمی‌بود و حقیقت‌ها پنهان نمی‌شد و سربازان و نیروهای امنیتی مستقر در غزنی می‌دانستند که نیروهای کمکی در کار نیست وقتی متوجه شده بودند که مقاومت کردن دشوار است خود را زودتر از میدان جنگ می‌کشیدند و در محاصره قرار نمی‌گرفتند.

دروغگویی‌های سخنگویان حکومتی باعث گردید که سربازان مستقر در غزنی فریب بخورند و در محاصره دشمن قرار بگیرند و جان‌ هایشان را از دست بدهند اگر این دورغگویی‌ها و امیددادن‌های دروغین نمی‌بود حتما تعداد زیادی از سربازان عقب‌نشینی می‌کردند و آمار تلفات پایین می‌آمد.

محمد نسیم جعفری

>>>   مسولیت همه این فاجعه به دوش دروغ گویان ، فاسدین ، بی کفایتان و دزدان آعاشه و اباته سرابازان و افسران ما بر میگردد. شرم دنیا و آخرت بر همه این ها باد ! بی حیایی و دیده دراایی وزیر دفاع و داخله را دیشب در تلویزون دیدم به حیرت افتادم که عجب انسان های داریم.
اگر در کشور دیگری چنین فاجعه و یا کمتر حادثه امنتی رخ بدهد مسوول همان بخش ار مردم معذرت و فوراٌ استعفا میدهد اما بیا و بیبین که درین کشور چه می گذرد. غنی خود خم به ابرو نمی آورد و از کسی پرسان نمیکند که کجایید و چرا اینگونه حادثه ها رخ می دهد؟ معلوم می شود که یک حلقه خبیثه برای بربادی و آزار مردم در داخل حکومت وجود دارد. به یا دارم که در زمان کرزی راکت از پغمان به سوی خیمه لویه جرگه فیر شد با وجودیکه هیچ تلفات و خساراتی را در بر نداشت اما در همان لحظه کرزی اتمر و صالح را احضار کرد و برایشان امر کرد که از همین جا راساٌ به خانه های تان بروید و شما شایسته این پست نیستید. کرزی منحیث ریس جمهور وقار و عزت خود و مردم را تا اخیر حفظ کرد و نزد وزرا و کارمندان دولت شرمنده و دهن پر آب نبود بیا از آیس کریم خور پرسان کن که در چند روز صد ها تن نظامیان از بی کفایتی وزیران دفاع و داخله کشته می شود و شهر به آتش کشیده میشود و هزاران مردم ملکی به شمول اطفال ، زنان و پیر مردان بی خانمان و پای برهنه از خانه و کاشانه شان فرار و در گوه و دشت آواره می شوند اما از کسی پرسان نمیشود که چرا اینطور می شود. باز هم وای بر حال این مردم و مرگ بر فاسدین و بی کفایتان دزد اعاشه و اباته اردو و پولیس ما !

>>>   احمد بهزاد
سقوط شهرها؛ پیشبرد یک سیاست
ماجرای قدرت نمایی و تسلط طالبان بر شهر غزنی را باید فارغ از احساسات و با درنظر گرفتن سایر رویدادهای مشابه، جهت گیری های سیاست حاکم و مجموعه اقدامات دستگاه های حکومتی در قبال تروریزم و دهشت افکنی، مورد بررسی دقیق قرار داد.
چرا و به چه علت دستگاه های کشفی و استخباراتی حکومت نمی توانند (نمی خواهند) تجمعات، آمادگیها و تهاجمات گسترده گروه های دهشت افکن را رصد کنند و بر آن اشراف اطلاعاتی داشته باشند؟
چرا و به چه علت اعزام نیروهای پشتیبانی برای مقابله با دهشت افکنان و جلوگیری از سقوط مناطق حساس، با وجود فاصله های اندک، به تأخیر می افتد؟
چرا و چگونه تمامی دستگاه ها و وسایل مدرن کنترول هوایی و فضایی، تجهیزات مهارکننده باسرنشین و بی سرنشین، در آستانه چنین سقوط ها از کار می افتند و هیچ تأثیری در میدان رویارویی ها ندارند؟
چرا و چگونه صدها تن از پیکارجویان دهشت افکن با انبوهی از اموال چپاول کرده و تجهیزات به غنیمت گرفته به طرفةالعینی غیب می شوند و هیچ نیرویی اعم از هوایی، زمینی، افغانی و آمریکایی «فراریان پیروز» را صد متر هم تعقیب نمی کند؟
چرا ....
از این دست پرسش ها در رابطه با ابعاد پیدا و پنهان فجایعی مانند فاجعه سقوط غزنی بسیار است؛ همچنان که پیش از این در جریان سقوط شهرهای قندوز و فراه مطرح شد؛ اما حکومتیان توطئه گر و حمالان پیرامون شان به آن پاسخ ندادند. واقعیت همان است که چند تن از مقامات سابق امنیتی کشور پس از ماجرای سقوط قندوز در جلسه غیر علنی مجلس نمایندگان بیان کرده بودند؛ عامل بازدارنده در سرکوب تروریزم «شورای امنیت» است و حلقه فاشیستی حاکمیت دست اندرکار تشویق، تجهیز، تمویل و تأمین شبکه های تروریستی است.
حکومت تروریست پرور آقای غنی در تکمیل برنامه های خود به این نیز بسنده نکرده است. تضعیف نیروهای مقاومت، تنبیه سیاسی و حذف فیزیکی هر عنصر سیاسی که قصد رویارویی با دهشت افکنی را داشته باشد، ناامن سازی ساحات امن زندگی سایر اقوام توسط تروریست های که در محلات پشتون نشین پناه گرفته و یا در آن کمین می کنند و سرانجام استفاده از تروریست ها علیه منتقدین سیاسی و معترضین مدنی، روی دیگر سکه سیاست حاکمان افغان است.
در میان دسیسه های حکام افغان و تعرضات قبایل تروریست، نقش توجیه گرانه عمله استبداد که با عناوین دهان پرکن معاون و مشاور و ... نظاره گر قربانی شدن مردم خود هستند، مشمئز کننده است.
طالبان در غزنی همانند قندوز و فراه، کشتند، غارت کردند، مانور دادند، اموال عمومی را تخریب کردند و در ظاهر به ریش رهبران حکومت و حمایت قاطع که در پشت آن قرار دارد خندیدند و سرانجام با خیال آسوده، تفرج کنان و سوار بر تانک های غنیمتی به میان قبایل شان بازگشتند.
حال این حکومت چه خواهد کرد؟
آیا «فراریان پیروز» تا حومه غزنی تعقیب خواهند شد؟
و یا حریم قبیله مقدس تر از خون آن سرباز مظلومی است که خونش بر خیابان غزنه ریخت و پیکرش به دست وحشیان مثله شد؟
مردم از حکام افغان و منشیان دربار پاسخ می خواهند‌.

>>>   دگر این حرف ها خود بازی دادن بیش نیست این یک معامله عریان بیش نیست که از بازی دادن ها صحبت گردد. این یک عمل قصدی بود و رها نکردن میدان های جنگ هم قصدی و ناجاری بود دگر راه برای نجات دادن باقی نمانده بود که عزیزان سر بکف جنگیدند آنها تصمیم برای گریز نداشتند جرا که فرزندان با وجدان بودند نخواستند بگریزند اخلاق و ادبیات گریز در وجود شان نبود. آنها در میدان نبرد خونین متوجه شدند که خون شان توسط وزیر خون فروش شان به معامله گرفته شده آنگاه شجاعانه تا آخرین رمق حیات شان در سنگر شان باقی ماند . خواستند طفلان زنان و مردم بی دست و پاه شان را تنها نگذارند. آنان میدانستند که کمک برای شان نمیرسد آنها میدانستند که از آدرس وزیر خون فروش شان مثله میگیردند بهمین لحاط تا آخرین قطره خونشان و آخرین مرمی شان استادگی کردند حالا نوبت قلم بدستان است که از قاتلین این ها بپرسد که چرا این دو خاین خود فروخته بی طریقه چنین اعمال را هرتکب شدند؟ فاملین سربازان باید قاتلین فرزندان شان را به پایه میز محاکمه بکشانند و مانند جسد پر نور سرباز این بی نوران را به تنه درختان بیاویزند. تا اینها معنی خون فروشی را بدانند مردم حرکت کنید و بپا خیزید ورنه مثله میشوید تمام اقوام ساکن در افغانستان نگذارید فرزندان تان بدستان ناپاک این مرتجعین مثله گردد

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است