اکثر دستگاه این رژیم از رییس جمهور گرفته تا وزیر، وکیل و کارمندان عالیرتبه این نظام به مرض "ذهن فراموشی" یا آلزایمر گرفتار شده اند زیرا یک روز دهشت افکنان این خاک را سرزنش می کنند و بغاوتگر نظام می دانند و روز دیگر همان قاتل را با همان خصوصیاتش برادر می گویند و به آغوش می کشند بطور مثال وقتی خبرنگار از وزیر داخله جناب ویس برمک می پرسد: وضعیت غزنی قابل پیش بینی بود، شهر خراب شد اما مسوول فاجعه و به آتش کشیدن شهر غزنی کیست؟

جلالتماب جنت مکان محبوب قلب ها وزیر عالیه داخله کابل چنین در افشانی می کند: «مسوول خرابی غزنی کی است؟ طالب ها هستند بخاطری که بحیث نیروی بغاوتگر در برابر دولت افغانستان می جنگند، به تمام اهداف حمله می کنند و آنها را خراب می کنند، معلومدار است که مسوول حادثه و خرابی و ویرانی و آتش زدن طالبان هستند طالبان بغاوت کردند و حمله کردند ما که حمله نکردیم آنها خراب کردند ما که خراب نکردیم...»

ولی همین جلالتماب فراموش کرده است که چندی قبل با یک دسته گل و تحفه آیسکریم آمر خویش نزد همین بغاوتگران در صف اول شتافت و آنها را به آغوش کشید حتی بحث فراموش ذهنی آمر ارگ و سخنگویان این دربارها بجایش باشد. معلوم نیست اینها چیزی به نام وجدان انسانی را می شناسند یا خی ؟ یا اینکه فکر کرده اند که تمام مردم افغانستان چون خودشان سبکسر و فراموش ذهن اند!

نغز می دانم که الحمدالله دستگاه های دفاعی، نظامی و امنیتی این نظام متاسفانه این اخلاق را ندارند که بخاطر بیکارگی خویش استعفا بدهند اما از آنجاییکه هرکدام اینها گماشته های بیرونی اند و از یک مرجع دیگر رهبری می شوند متاسفانه خود جرات این ابتکار اخلاقی را ندارند در اینصورت بهتر است به سکوت مرگبار فرو روند و از حرافی های مطبوعاتی ابا ورزند زیرا از این زیادتر نه به خود و نه هم به این مقام توهین کنند.

عطا صفوی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است