دیده می شود که نهادهای اجتماعی و حقوقی (انجمن ها، اتحادیه ها و فدراسیون ها) و شهروندان افغانستان خارج از کشور در مورد اتفاقات و حوادث خونین سرزمین خویش که جنایت بشری به اوج خود رسیده است و سنگ و چوپ فریاد می کشد در یک سکوت مرگبار فرورفته اند و یک تعدادشان هم مصروف موسیقی، رقص، پایکوبی و تبلیغات انتخاباتی و قانونی جلوه دان این رژیم انسان کش اند.

معلوم می شود عزیزان ما با اینکه گویا مصروفیت های زیادی دارند آیا بهتر نبود که یک برنامه مشخصی عدالتخواهی انسانی را در قبال وضعیت اسفناک خونین سرزمین مادر وطن با موضعگیری و شعارهای مشخص و صاف و پوست کنده تحت نام: "ختم استبداد و ختم اشغالگری" را در مقابل سفارت و نمایندگی های افغانستان و سفارت آمریکا که حامی این رژیم پوسیده متعصب است در کشورهای مقیم سازماندهی می نمودند و فریاد خویش را از اینطریق به گوش جهانیان می رساندند؟ بلی ممکن بود و ممکن است اما اینکه چرا اقدام نمی کنند خود بحث برانگیز است...

در غیر آن نه امروز و نه هم فردا چنین سازمان های اجتماعی، حقوقی تحت هر نامی که به نام شهروندان افغانستان بیرون از کشور گویا فعالیت می کنند عملا دیگر ارزشی نخواهد داشت و من شخصا همچون یک فرد این چنین نهادی را در ضمن اینکه دیگر به رسمیت نخواهم شناخت حتی مضر به این اجتماع می دانم و ضمنا بعد از این اخلاقا چنین نهادهایی که شباهت کامل به انجوها دارند نباید به خود اجازه بدهند که از نام شهروندان افغانستان بیرون از کشور سوء استفاده نمایند.

تا این دم که من متوجه هستم این نهادهایی که نام و لیستشان خیلی طویل است حتی هیچ حرف و اعلامیه ای را در مورد این هفته های خونین صادر نکرده اند چه رسد به ابتکارات بعدی شان فکر می کنم تجارت کردن از نام دیگران دیگر کافی است.

پرپر شدن 100 کودک در یک روز مگر جنایت بشری حساب نمی شود؟ حتی بخاطر همینها هم نمی توانید فریاد عدالتخواهی خویش را را بیرون بکشیدی؟

عطا صفوی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است