یکم: دست‌آمدهای سیاسی و اجتماعی امروز افغانستان، به دشواری فراهم آمده است. وضعیت کنونی، با وجود فجایع رنگارنگش، مخصوصا از دست دادن هموطنان عزیز، حاکی از درد زایمان افغانستان نوین مبتنی بر مشارکت‌ همه‌ی باشندگان این دیار در عرصه‌های مختلف علمی، فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و ... است. مواجهه با رخدادهای آن، صبر و حوصله می‌طلبد و دوری از شتابزدگی و هیجان.

دوم: بیداری و هوشیاری اقشار مختلف مردم و پی گرفتن اصل خودیاری، هرچند فجایع را به صفر نمی‌رساند، میزان آسیب‌پذیری ملت را کاهش می‌دهد. وادار کردن حکومت به حمایت از نیروهای نظم‌ساز و ایستادگی در این زمینه، در کوتاه‌مدت می‌تواند مثمر باشد. اما در دراز مدت، توجه به نکته‌ی بعدی را ضروری می‌سازد.

سوم: در مسیر پایان بخشیدن به مشکلات امروزی کشور، دو عامل اساسی نقش دارد؛ همبستگی ملی و بازگرداندن مسأله‌ی افغانستان به کانون توجهات جهانی. همبستگی ملی،‌ بدون از میان برداشتن سوگیری‌ها، تعصب‌ها و تبعیض‌ها ناممکن است و این امور بی‌تردید زمان می‌برد و نباید فکوری و صبوری را به کنار نهاد و بر طبل هیجان کوبید.

تشدید خشونت‌ها به ضرر همه، به ویژه کسانی‌ است که به تازگی از اعتزال سیاسی خواسته و ناخواسته بیرون آمده‌اند. توجه جامعه‌ی جهانی با رساندن صدای مظلومیت مردم به افکار عمومی مغرب زمین به عنوان بخشی از عاملان مشکلات امروز جامعه‌ی اسلامی به ویژه افغانستان است.

هنرمندان و فیلم‌سازان، اگر وضعیت کنونی و قربانیان معصوم و مظلوم را با ظرافت‌های هنری به افکار عمومی جامعه‌ی جهانی منعکس نمایند و نمایش‌گاه‌هایی از سوی ایشان در این راستا برگزار شود، وجدان‌های بیدار انسان‌های فضیلت‌گرا، سیاست‌گذاری‌ها را به تدریج تحت الشعاع قرار خواهد داد.

گزارش‌های مستند، هزینه‌‌ی حمایت از افراد جنایت‌پیشه یا ساکتان در برابر آن‌ها را نیز بالا می‌برد. کم کردن رنج های بی شمار هموطنان عزیز بدون کارهای فرهنگی معطوف به هدف و کم کردن دخالت های قدرتهای منطقه ای و فرامنطقه‌ای نا ممکن به نظر میرسد.

سید محمد مهدی افضلی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است