اگر شما بدانید که قربانی حادثۀ انتحاری بعدی هستید، امروز چه تصمیمی می گیرید؟

اینبار می خواهم از دریچۀ دیگری به انتحار و انفجارهای کشورم بنگرم. دریچه یی که نه مملو از انتقادهای سیاسی است، و نه هم سرشار از تسلیت و شیون و درج عکسهای قربانیان عزیز و محل حادثه.

می دانم که این احساسات به جای خود واکنش های خوب و البته مقدوری اند برای تقابل با وضع موجود. اما جدا از نتیجه یی که می توان از این واکنشها گرفت، باید گفت که اینها برآیند احساسات و عواطف همان لحظۀ انسان هستند، و لذا گرامی اند و مقدس.

اما دیده ایم که با این کارها گره مشکل گشوده نمی شود. باز تا انتحاری دیگر و قربانیانی دیگر، که هیچ تضمینی وجود ندارد من و شما هم جزو آنها نباشیم، همه چیز راکد می ماند. اصلا برای کسی که از این دنیا رفته چه فرقی می کند که ما ناراحتیم یا خوشحال، چه فرقی می کند که دولت مقصر اصلی باشد یا طالب، چه فرقی می کند که چه کسی بر کجا مسلط است.

واقعیت این است کسی که از میان ما رفته، خود و دنیای پر از آرزوهایش فانی شدند. دیگر هیچ چیز برای او فرقی نمی کند. از همین زاویه می خواهم این بار خودم را قربانی یک حادثۀ انتحاری تصور کنم (می توانید شما هم همین حس را همگون من داشته باشید و فرض کنید خدای ناخواسته در حادثۀ انتحاری بعدی شما هم قربانی هستید). با طرح این پرسش می خواهم یکی از بزرگترین چالشهای زندگی هر انسانی را در اینجا برجسته کنم: «زندگی و مرگ».

وقتی انسان زنده است، برای خود دنیایی از آرزوها دارد. وقتی انسان می میرد، با دنیای خود یکجا می میرد. لذا به باور من به تعداد انسانهای روی زمین، دنیا وجود دارد. این دنیا که بسیار جذاب هم است، بنابر خواست و سلیقۀ انسان گاهی فرهنگی است، گاهی سیاسی است، گاهی اقتصادی است، و خلاصه هر گاهی ماهیت خاص خود را دارد.

در این دنیای چند ماهیتی اگر یکی از مقامات حکومتی افغانستان بداند که خودش قربانی انتحاری بعدی است، یقیناً همانند همه انسانهایی که بقای آنها هدف غایی و نهایی آنها است، تمام تلاشش را خواهد کرد که این حادثه رخ ندهد. وی هر تصمیم سیاسی را می گیرد تا خود را زنده نگه دارد. حتی ممکن است تمام ولایاتی که طالبان می خواهند را به آنها بسپارد تا رضایت خاطر آنها را فراهم آورد و خود را از مرگ نجات دهد.

می خواهم نکته اساسی بحث خود را در اینجا بیان کنم. ما زنده ها، چون فکر می کنیم در حادثۀ انتحاری بعدی زنده هستیم، تصامیم سیاسی خود را متناسب با همین پنداشت می گیریم. بیایید یک روز فکر کنیم که ما مرده ایم. آن وقت به جنگ افغانستان، به طالب و داعش و تمام قضایای امنیتی نگاه ما عوض خواهد شد.

بیایید یک بار خود را به جای قربانیان حوادث انتحاری قرار دهیم. آن وقت تصمیم ما برای بقای خود ما خواهد بود. می ترسم یک روزی بخشی از ولایات افغانستان در فرایند صلح به طالبان واگذار شود، آنگاه اگر من یا شما قربانی حوادث پیش از آن باشیم، تاوان خون من و شما را چه کسی خواهد داد؟ چه کسی ما را به این دنیای زیبا و فرزندان و خانواده و دوستان عزیز ما باز خواهد گرداند؟

مقامات محترم، بیایید خود را به جای یکی از قربانیان حوادث انتحاری و انفجاری قرار دهیم، و در تصمیمات سیاسی خود فقط انسانی، و نه سیاسی بیاندیشیم.

دکتر فرامرز تمنا

>>>   هیچ .تا به من می رسه خیلی مانده.
من را که نکشته اند .همسایه مارا کشتند..پشت فساد نگردید .دنیا ارام است.ناق جنجال میکنید.

>>>   تاکه میتوانید چیغ و واویلا کنید، شما بغیر از تئوری و اینکه چنین و چنان کنیم هیچ چیز کرده نمی توانید. شما بهترین تئوریسین هستید ولی نه مرد میدان.در حالیکه دولت و عسکر و ۴۰ کشور دنیا با همه پول و سلاح در اختیار شما است، نمی توانید در مقابل چند طالب و داعش بجنگید، فکر کنید که اگر فزضآ شما کدام گروهک ساختید، کجا است آن روسها که شما با انها مخفیانه پروتکل کنید و کجا است آن نبی عظیمی و...سایر خائنین که قطعات نظامی را با همه سلاحها دو دسته به شما تقدیم کنند این ۱۱ سپتمبر یک تکت لاتری برای شما بود که جامعه جهانی شما را به قدرت رسانید، و شما به عوض اینکه از این چانس جهت وحدت ملی استفاده کنید، چند نفر گویا قلم بدستان عقده مند شما در صدد این برآمدید که باید پشتون ها را ضربه بزنید، و به ضد آنها گند درون تانرا خالی کنید ،اکنون جامعه جهانی دید که از این خمیر شما نمیشود فطیر درست کرد، بوآ اکنون هم آمریکا و هم روسیه قصه شما و دولت که شما خود نیز از آن شکایت دارید را مفت ساخته و ومستقیمآ با طالبان وارد مذاکره میشوند، و روسیه نیز آعضای بلند پایه طالبان را از لیست سیاه خود برون کرد و در اواخر همین ماه هیئت طالبان را به ماسکو دعوت کرده است. و شما، به عوض اینکه از طالبان و داعش شکایت کنید به سر و کله دولت خود میزنید و در مقابل آن جفند میگوئید و دلیل شما این است که چرا فلان وزیر از قوم من نیست؟ جالب اینجا است که اگر آن وزیر از قوم تو باشد کدام ذرت را برایت دوا میکنید؟ مگر متآسفانه حالا بسیار دیر شده و جامعه جهانی از شما و دولت شما رویگردان شده اند، برا شما فقط و فقط همین رسانه ها باقی مانده که از طریق آنها به یکدیگر و دولت خود دشنام بدهید و بس.

>>>   مانه سلاح داریم نه صلاحیت

>>>   Khalid
خانم شفیقه حبیبی میخواهم از شما بپرسم
با کدام منطقی شما امروز از تروریستان طالب تقاضاس آتش بس در روز های عید نمودید. مگر شما حداقل جنایات چند روز قبل را نیز مانند ارگ نشینان خاین فراموش کردید؟
ایستاد شدن در کنار کشاف و خلیلی دو چهره منفور از حیثت و اعتبار شما نیز امروز کاست

>>>   اشرف غني ديوانه باعث همه كارهاشده است

>>>   آقایان به اصطلاح رهبر
بخوانید و تصمیم بگیرید. هم وطن

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است