در گذشته ها مردم توسط حکومت ها، قدرتمندان محلی و کدخدایان (ملک ها) به بیگاری (انجام کارهای اجباری بدون مزد) کشانیده می شدند این نوع بیگاری اکثرا کارهای فیزیکی بود که به اجبار بر افراد تحمیل می گردید.

در اردوگاه های کار اجباری نیز این امر با شرایط طاقت فرسایی اعمال می شد تصویر و ویژگی بیگاری سنتی همینگونه است که نشانه های آن به اشکالی تا به امروز دیده می شود.
بیگاری مدرن که اغلب غیراجباری و رضاکارانه است عمدتا در دو هیات «بیگاری سیاسی» و « بیگاری رخنامه ای» به مشاهده می رسد. بیگاران سیاسی همانهایی اند که بدون داشتن کوچکترین منافع مشترک و روابط تعریف شده ی سازمانی با برخی از تکیه داران سیاسی بصورت مجانی به نفع آنها قلم و قدم می زنند و قربانی می دهند هرکس برای خود خدایی می تراشد و رهبری و به هر کس و ناکس اقتدا می کند این امر شاخص ها و ویژگی های نخبگی اجتماعی و رهبری سیاسی را به طرز بی رحمانه ای تقلیل داده است.

اما بیگاری مجازی مشمیز کننده و تهوع آور است زیرا تا اتفاق کوچکی می افتد و یا نزاع و کشمکشی به وجود می آید و یا تغییری رخ می دهد بیگاران مجازی به میدان می آیند و چنان بر له و یا علیه این و یا آن طرف ماجرا به «لشکر کشی مجازی» روی می آورند و جنگ الکترونیک راه می اندازند که حتی حمایت شوندگان آنها نیز متعجب و حیران می شوند که این همه «سرباز مجازی» مفت و مجانی از کجا آمده است.

برادران عزیز از خواب برخیزید و از این وضعیت به در شوید. نه بیگاری رخنامه ای به نفع این و یا آن شایسته ی شما است و نه دنیای مجازی میدان واقعی تعیین سرنوشت. سر کاربران را که تعدادی از آنها نخبگان باالقوه جامعه اند قصدا در این غرقآب فرو برده اند تا از دنیای واقعی فاصله بگیرند. بازیگری واقعی در صحنه های واقعی اتفاق می افتد و تاثیرگذاری عینی و عملگرایانه از طریق شکل دهی سازمان های سیاسی مدرن و انسجام افراد در درون ساختارهای انسجام دهنده و دمیدن روح آگاهی و آزادی به این سازمان ها و ساختارها به ظهور می رسد.

اگر می خواهید حضور شما در میدان های سیاسی و فرهنگی کشور حس شود ابزارهای مجازی را نه در خدمت افراد بلکه در راستای رسیدن به اهداف ملموس و بزرگ و برقراری یک زندگی آبرومند و عادلانه به کار گیرید.

عزیزالله آریافر

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است