اگر من «فرامرز تمنا» قربانی حادثه انتحاری بعدی باشم ناگفته های امروز من چیست؟

حالا که کشتار فرزندان این سرزمین داستان هر روزه ما شده است این متن را می نویسم تا اگر من نیز روزی چه زود و چه دیر یکی از قربانیان این فضای وحشتبار شدم برخی از گپ های دلم به مردم و دولتم ناگفته نمانده باشد.

بعنوان کسی که سی و دو سال درس خوانده و ده سال تدریس کرده و هفده سال نیز عملا در حکومت افغانستان کار کرده و آموخته و آموزش داده است بسیار کوتاه و اما از عمق قلب و عقل خود برخی مطالب را می نویسم تا از من برای کشور و مردمم یادگار بماند:

* بسیاری از نخبگان اجرایی و سیاسی دولت فعلی افغانستان هیچ عزم و اراده راسخی برای بیرون کردن افغانستان از بحران‌ها و مشکلات جاری کشور ندارند نه مهارت ماندن دارند و نه شهامت رفتن.

* برای بسیاری از مقاماتی که تابعیت دوگانه دارند افغانستان از یک تفریح و تفرج و یا یک محفل مهمانی بیشتر اهمیت ندارد. معاش های بلند تا سی هزار دالر در ماه بزرگترین دلیل آنها برای بودن در افغانستان است بیشتر اینان که افغانستان را حتی شایسته فرزندان و خانواده خود نمی بینند از طالب و داعش بیشتر به ما خیانت کرده و می کنند.

* حمایت از تروریزم ابزار سیاست خارجی پاکستان است و در کشور ما ابزار سیاست داخلی برای تسویه حساب‌های سیاسی، اقتصادی و قومی.

* طالب یک واقعیت در کشور ما است چه برای عده ای تلخ باشد و چه برای تعدادی شیرین فرقی نمی کند، اینها فرزندان این سرزمین هستند حتی اگر ناخلف باشند ما نمی توانیم این واقعیت را نادیده بگیریم و تا ابد قربانی بدهیم. بیاییم خود را لحظه ای بجای خانواده یک قربانی قرار دهیم بنابراین بهتر است دیر یا زود از ذهن خود تاریخ زدایی و حماسه زدایی کنیم و این واقعیت را اگر تلخ هم باشد بپذیریم. چه خوب است بدون پرداخت هزینه های سنگینتر برخی از مناطق افغانستان را که بیشترین شباهت فرهنگی و ایدیولوژیک با طالبان دارند را در یک مکانیزم مبتنی بر حفظ تمامیت ارضی و زیر نظر ارگان‌های بین المللی به طالبان بسپاریم تا بخش عمده ای از خواسته های آنها برآورده شود.

* تفرقه قومی و مذهبی باعث بقای بسیاری از رهبران قومی در قدرت می شود مار در آستین خود ما است. ‌چهل نفری که چهل سال است سی میلیون جمعیت ما را به گروگان گرفته اند باید به هر طریقی حذف کامل شوند.

* کشور ما هیچ کمبود جدی ندارد مشکل ما بحران مدیریت است و وجود نخبگانی که برای منافع خود حاضرند تمام کشور را به بیگانه بفروشند.

و چند صحبت با:
* آقای غنی! لطفا حداقل نیمی از وقت و توانی که برای مدیریت مسایل قومی و زبانی و محدود کردن سایر اقوام رقیب خود اختصاص می دهید را از عمق قلب برای کشور «دوم» خود افغانستان اختصاص دهید شما در قبال اعتماد این مردم ساده و صادق مدیون هستید افراد پیرامون خود را از میان آنانی انتخاب کنید که «مهارت» دارند نه «ارادت» به شما.

* آقای عبدالله! به مردم باز گردید. شما که از همین خاک بودید حال به افلاکید بپذیرید که تمام برنامه های شما صرفا تا رسیدن به قدرت بوده و هیچ برنامه و طرحی برای بعد از رسیدن به قدرت نداشتید حیف شد.

* مردم خوب من! تا ساکت باشیم و کماکان پیروی بزرگان پوشالی و مشران کوته نظر و رهبران منحط قومی باشیم شایستگی ما همین است. تا نظام مریدی و مرادی در افغانستان از بین نرود هیچ تغییری در اوضاع رخ نمی دهد و کماکان باید فرزندان خود را قربانی بدهیم. بزرگترین دشمنان ما خاینین داخلی ما هستند باید همه در هر مقامی که هستند تشخیص و اعدام شوند.

* نیروهای امنیتی! پاهای شما را می بوسم. شجاعت و شهامت شما قابل قدر است اما من شخصا به این یقین رسیده ام که شما ابزار به قدرت رسیدن و در قدرت ماندن چند رهبر کم شعور هستید. کشتن یک افغان توسط افغان بزدلانه ترین کاری است که می توان برای کشور خود کرد. یادتان باشد دشمن شما هم همانند شما اگر کشته شود خود را شهید می خواند. من جنگ فعلی را عاقلانه، درست و به منافع ملی کشورم نمی دانم حتی یک لحظه نمی توانم تصور کنم که فرزندم در ظاهر بعنوان یک میهن دوست شجاع و در باطن بعنوان ابزار بقای قدرت چند رهبر خودخواه و خاین قومی و پروژه گیران کلان اقتصادی جان خود را از دست بدهد.

این ناگفته ها را نوشتم تا اگر روزی در حادثه ای به مفت و بخاطر هیچ کشته شدم و فرزندانم سیاوش و افراسیاب یتیم شدند و از محبت پدر محروم بخوانید و از سرنوشت من پند گیرید. می دانم که چند روزی عکسم در تلویزیون و رسانه ها نشر و چند مرثیه برای من سروده خواهد شد و بس. مردن برای هیچ نباید سرنوشت محتوم ما باشد.

سخن آخر اینکه:
در هر ثانیه از عمرم، وطنم افغانستان و مردمان پاک و نجیب و دردکشیده آن را عاشقانه دوست داشته و دارم. مردم خوب و شریف من شما شایسته یک زندگی بسیار بهتر هستید با درایت و تدبیر به آن دست خواهید یافت چه من در کنارتان باشم و چه نباشم.

فرامرز تمنا

>>>   شرم وخجالت است به دولت غنی و دارودسته اش شرم است به عبدالله عبدالله که مردم ما هر روز و لحظه به لحظه از بین میروند ،خداوند این خایینین به وطن را از مملکت عزیز ما دور سازد ،طالبان و داعیشی ها خود نه غیرت دارند و نه شحامت ،همه در قطار وطنفروشان و خونخواران استین خود را بر زده اند بخاطر از بین بردن مردم بیچاره ودرمانده ما ،ای لعنتی های داعیشی و طالبانی مگر شما احساس برادر داشتن و. خواهر داشتن ندارید و. یا همه حرامی هستید ،که این همه مردم بیچاره ودرمانده ما را توسط اعمال غیر اسلامی تان از بین میبرید لعنت خداوند شامل حال تان گردد
عبدالله ریحان

>>>   فرامرز جان تمنا! سیاست با تدبیر می شود نه با احساسات. درست مثل آنچه پاکستانی ها می کنند. جای افسوس در این است که در وزارت خارجه افغانستان اشخاصی مانند شما حضور دارند.

>>>   تمنای عزیز
از دلم صحبت کردی؛ ازت ممنونم.
ولی چه باید کرد؟ برخیز، همفکرانت را بیاب و رستاخیزی به پا کن. باید از مرز خاکین حرف و شکایت گذشت و در کویر سوزان و پرتهلکهٔ عمل پا گذاشت.
داود

>>>   گفته های شما واقعیت هایست که مردم بیچاره کشور هر روز آنرا باچشم میبینند و با زنده گی شان تجربه کرده اند. این دولت دیگر اصلاح نمیشود، و مردم افغانستان هم هیچ پناه گاهی ندارند. از احزاب سیاسی بنام مخالف، که معامله گرانی بیش نیستند نیز امیدی وجود ندارد. تنها امید مردم نسل جوان و آگاهیست که روزانه تلخ ترین دوره های زنده گی شان را تجربه مینمایند و شما هم جز ازین جوانانی هستید که چشم امید مردم بسوی شماست. خداوند شما را با فامیل محترم تان در پناه خود داشته باشد. واز گزند حوادث دور نگهدارد.

>>>   به یکی از تبصره کنندگان!
وزارت خارجه باید افتخار نماید که اشخاص شجاعی چون تمنا را در خود دارد.
بزم کاسه لیسان و شیوینسنت های قومی سرنگون باد.
داود

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است