انتقاد از عملکردِ ضعیف و کاستی های عمیق حاکمیت و سهل انگاری های عامدانه و برخوردهای تبعیض آمیز و روش های مستبدانه ی رهبران آن هم یک ضرورت است هم حق شهروندی هر فردی و هم امری است مطلوب و متضمن فشار و تَنَبُه و تنبیه.

مساله اما این است که در پرتوی خشم و احساساتی که ناشی از کشتارهای اخیر بر جامعه مستولی گردیده به تدریج گروهی از جوانان به گسیل احساسات به سمت القای "دشمن پنداری" و یا "مقاومت مسلحانه" علیه این حاکمیت تیله داده می شوند. همگانی و سازمانی شدن چنین حس و ذهنیتی به معنی خطای "خود ویرانگری است" که خارج از عقل و تدبیر سیاسی می باشد و لاجرم ما را ناخواسته همسنگر طالب و داعش می سازد.

بدون شک رفتارهای این حاکمیت نسبت به کل شهروندان بویژه در برابر جامعه ی هزاره ظالمانه، تبعیض آمیز و نامسوولانه است بجز این، این حاکمیت در ماهیت خود ناتوان است، پر از تناقض و تضاد و سردرگمی و عجز است اما نباید فراموش کنیم که همین حاکمیتِ ناتمام، نماینده و تمثیلگر یک "سیستم" است. سیستمی که با همه ی نواقصش، محصول مبارزات، خواست و تلاش همه ی مردم افغانستان طی دو دهه ی اخیر می باشد سیستمی که همه ی اقوام بشمول هزاره ها، مالک و وارث آن هستند.

اشتباه نگیریم. این سیستم تنها رییس جمهور غنی و تیمش نیست که با سقوطشان به آرامش و حقوق لگدمال شده ی خود برسیم بلکه این سیستم گستره ی وسیعی از یک نظام کلان و پرحجم است که قانون اساسی چارچوبه های کلان ساختاری، حجم دستاوردهای دموکراتیک در حوزه های فرهنگی آموزشی و رسانه ای و مجموعه ی عظیمی از منابع سخت افزاری و نرم افزاری قدرت می گردد. تمام این عناصری که یاد شد بعنوان یک ظرفیت برساخته در فرایند دولت ـ ملت سازی محسوب می شوند که با حمایت و ضمانت جامعه ی جهانی تکوین یافته است.

قابل درک است که نارضایتی عموم مردم افغانستان و بخصوص تبعیض و کشتارهای هدفمندی که نسبت به هزاره ها صورت می گیرد موجب یاس و خشم و نگرانی و واگرایی گردیده است. برای خالی کردن این خشم مردم حق دارند فریاد بکشند، اعتراض کنند، انتقاد کنند، از تعطیل شدن حقوق مشروع شهروندیشان سوال کنند، یخن استاد دانش را بگیرند و به اشرف غنی بد و بی راه بگویند اما آنچه مهم است این است که این خشم ها و نگرانی ها و اعتراض ها نباید به سمت ایده ی قیام مسلحانه هدایت گردد تا ناخواسته به طرف عمیق تر کردن بحران و بن بست و یا در جهت کمک به فروپاشی اساس و بنیاد کل سیستم خیز برداریم و درنتیجه به جایی برسیم که طالب و داعش می خواهند برسند یعنی ویران کردن هسته ی مرکزی کل نظام.

ناگفته پیدا است که بدیل این ویرانگری جایگزین شدن سیستمی خواهد بود که طالب و داعش و حکمتیار و تمامی تمامیت خواهان آرزوی آن را دارند بدینرو حفظ این سیستمِ ناقص و پیگیری مبارزات مدنی و فشارهای اجتماعی از طرق مختلف به مراتب سودمندتر از آنارشیسمِ رعب آوری است که در حالت همگانی شدن بحران بی برگشت و یا فروپاشی این سیستم متصور است.

حمزه واعظی

>>>   با داغ شدن بازار فروش ملخ در استان رابغ عربستان، قیمت آن به صورت بی سابقه‌ای جهش یافت به صورتیکه بهای هربسته بزرگ آن از 360 به 500 ریال و بسته کوچک آن از 85 به 220 ریال سعودی افزایش یافت. صادرات این محصول زنده به استانهای عربستان و حتی کشورهای دیگر مانند کویت و کشورهای عضو شورای همکاری، در افزایش بهای ملخ نقش داشته است.
ملخ از طبیعت شکار شده و به صورت زنده به مشتریان عرضه می شود. روزنامه سعودی المدینه تأکید کرد، افزایش قیمت ملخ موجب شده است که در عربستان، کویت و برخی کشورهای شورای همکاری، فقط برخی از ثروتمندان در مناسبتهایی آن را سر سفره خود ببینند. بر اساس این گزارش، بازار ملخ در استان رابغ، از نخستین ساعات صبح با حضور صدها تن از صیادان و تجار آغاز میشود

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است