یکی از عوامل عمده‌ی جنگ در جهان منافع اقتصادی طرف‌ها می‌باشد، تاریخ دور کشور ما پر از جنگ‌ها و تاراج‌ها است، در چهار دهه پسین جنگ‌ها کمتر عقیدوی و میهنی، بیشتر از بهر تصاحب قدرت و تامین منافع سیاسی‌اقتصادی کشورهای بزرگ جهان بوده‌است.

پس از حضور امریکا در افغانستان، جنگ‌سالارانی که برای قدرت جنگیده‌بودند، تغییر اولویت دادند و به‌دست‌آوردن پول را هدف گرفتند، هرکسی در حد‌ توان خود نقشه‌ای کشید و پول به‌دست‌آورد، تجارت مواد مخدر کردند، جنگ‌های خیالی به‌راه انداختند و عده‌ای هم جبهه‌ها را فروختند.

در سطح بلند رهبران اراده‌ای برای ختم جنگ ندارند و بحران را در کشور ابزاری برای حفظ قدرت و حصول ثرورت ساخته‌اند، درحالی‌که میانگین تلفات انسانی بیش‌تر از ۱۵۰ نفر در روز است، رهبران دولتی و اپوزیسیونی به‌فکر گرفتن قرارداد‌های بزرگ و ساختن سرمایه‌اند.

بیشتر از یک‌و نیم دهه است که جنگ هر روز داغ‌تر می‌شود و تنها در چهارسال پسین چهل هزار شهروند عادی این کشور کشته شدند، اما رهبران هرکدام به «بر و گز» سرمایه‌های‌شان افزودند و شهرک‌های «سبز»، «عینو» و «خالد بن ولید» ساختند.

اگر نسل جوان و پرسش‌گر کشور به‌پا نخیزند، از این گرگ‌ها که نقاب میش پوشیده‌اند حساب نگیرند، تجارت با خون فرزندان جوان این خاک ادامه خواهد داشت واین غم‌نامه را پایانی نخواهد بود، چون قربانی اصلی شهروندان جوان و فقیر اند که از بهر تامین مخارج زندگی جان‌های شیرین خود را فدای رفاه و آسایش بازرگانانی می‌کنند که رهبر لقب گرفته‌اند.

همایون نویان

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است