اينكه بياييم مثل امرالله صالح بگوييم كه "افغانستان برای حرمتگذاری از نجيب مقروض است" اين سخن ما جزو مصداق حاتم بخشی از جيب قربانيان، چيز ديگری نيست.

خاله ای دارم كه شوهرش را نجيب اعدام كرده است. او قصه مي كرد كه شوهرم را كه مرد فقير و بي آزاري بود به اتهام اخواني بودن، خاد بازداشت كرد. سال ها منتظر رهايي او بودم اما بجاي او دستمالش به خانه رسيد. مي گويند وقتي او را به محل اعدام مي برده اند دستمال خود را به هم اتاقي اش مي دهد تا بعنوان نشانه به خانواده او برسانند.

از اينگونه ستمگري و قساوت هاي خاد هر خانواده اين كشور داستان هايي دارد. اينكه بياييم هنوز ملت افغانستان را بخاطر حرمت نگذاشتن به رييس خاد وقت مقروض و مديون بدانيم نشانه ناپختگي سياسي و ده ها عيب ديگر است.

عبدالشهید ثاقب

>>>   راست میگه.
او بیچاره یک اخوانی و از رفیق های نزدیک گلبدین حکمتیار،بنیان گزار اخوانی ها در افغانستان بود.
بیچاره از چهل سال بدینسو منتظر رفیق اش گلبدین است که به او دنیا به نزدش برود،اما گلبدین پاس رفاقت او را ندانسته و نزد اش نمیرود.
خدا داند که اگر گلبدین نزد او به آن دنیا برود،او گلبدین را خواهد شناخت و یا نه؟
زیرا ازین حادثه چهل سال تیر شده است و او سی ساله بود،اما گلبدین حالا هفتاد ساله است و ریش سفید شده است.

>>>   آقای عبدلشهید ثاقب !
گل بیدین راکیتیار و افراد وابسته اش که در سراسر افغانستان بر علاوه آنکه هزار ها انسان با سواد و بی سواد را قتل عام کرده است و همه هستو بود کشور را ویران و در هر گوشه وکنار کشور منهدم وبا خاک یکسان کرده است راجیع به این جنایکار تریخ حرفی از زبان تان جاری و از قلم تان در رشته تحریر در نمی آید که فقط به ضد مرحوم داکتر نجیب تبلیغات سو میکنیدامن در هیچ حزبی و گروهی شامل نبودم ونیستم ونخواهم بود مگر از واقعیت نباید انکار کرد اگر داکتر نجیب زنده و امور کشور را اداره میکرد وجدانآ بگونید که افغانستان به این بدبختی و بی حیثیتی گرفتار می شد؟

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است