مردم دیگر به این باور رسیده اند که برنامه های جامعۀ جهانی در حمایت اقتصادی مردم افغانستان با مشکل جدی مواجه است. چنین پنداشته می شود که ظرفیت دولت بر اجرای برنامه های حمایتی به حدی ضعیف است که فساد اداری را یک نوع مشروعیت "نامشروع" دهد. انگار این کمکها برای اعادۀ معاشات مأمورین منفعل دولت، بدون کدام ستراتیژی مستمر به مصرف می رسد.

دولت در فراهم آوری محلات کاری کاملاً ناکام است.
کشوری که بیشتر از 65 درصد نفوس آن را زارعین تشکیل می دهد، کشاورزی اش درحالت اسفناکی به سرمی برد.
احیای مجدد مؤسسات تولیدی ملی در دستور کار دولت قرار ندارد.
بی سرپناهی وحشتناک است؛
مردم در زمستانهای سرد و تابستانهای گرم در زیر چادرها وخیمه ها و ساختمانهای ورشکستۀ دولتی می گذرانند.
هفتاد درصد مردم در شرایط پایین تر از مرز فقر به سر می برند.
احیای مجدد زندگی بازگشتگان از مهاجرت در شعارها باقی مانده اند.
به صحت عامه توجۀ جدی صورت نگرفته است.
جوانان بیکار به سربازان جان به کف مخالفین دولت مبدل می گردند و یا به مواد مخدر رو می آورند.
هزاران کودک نوزاد از کمبود ادویه نابود و فلج می شوند.
از سوی دیگر دولت در رشد و تشویق سرمایه گذاری خصوصی چندان موفق نبوده است.
نبود امنیت فردی و اجتماعی علت اصلی تضعیف سرمایه گذاری خصوصی که دارای پیش منظر اقتصادی باشد، به شمار می رود.
افغانستان مطلقأ به یک کشور مصرفی مبدل گردیده است.
بیشتر از هشتاد درصد اقتصاد افغانستان منوط به حمایت جهان است. دولت نتوانسته است این رقم را کاهش دهد.
برعکس تقاضای دولت افغانستان از جامعۀ بین المللی دوبرابر گردیده است.
اگر افغانستان را با کشور کمبودیا، که در جنوب شرق آسیا واقع است و شباهت زیادی به افغانستان دارد مقایسه نماییم، دیده می شود که روند استقلالیت اقتصادی افغانستان سه برابر آهسته تر از کمبودیا است.
درشهرهای بزرگ چون کابل، هرات، مزارشریف و قندهار ساختمانهای مجلل، مغازه های فروش لباس و اجناس مصرفی منازل، توجه انسان را جلب می نماید.
اکثریت مراجعین این مراکز را کارمندان مؤسسات خارجی از قبیل NGO ها، شهروندان خارجی مقیم در افغانستان و عده ای از فامیلهای متمول می سازند.
این درحالی است که افغانستان در ردیف فقیرترین کشورهای جهان شامل می گردد.
تگدی به یک عنصر عادی میان افراد بی بضاعت مبدل گشته است.

ملک ستیز

>>>   همی نامزد وکلا اگر کامیاب شوند افغانستان رابه بهشت روی زمین تبدیل میکنندمثلا :
-خط آهن الی نویارک کاملا احتیاجی مارا به پاکستان برطرف میسازد
-توزیع کوپون برای همه مردم دیگر ضرورت به کشت وزراعت نداریم چون آن وکیل صاحب وعده داده اند که برای همه مردم کوپون توزیع میکنند درینصورت خشک سالی هم برای ما مشکل نیست
- مشکل برق را همیک کاندید از لغمان وعده داده اند که در سر همه کوه های لغمان باد پکه نصب میکنند وبرق آنرا قسمتی رابه پاکستان می یفروشند باقی اش همه برای تمام ولایات توزیع میشود
صرف مشکلات موجوده ما انشا الله چند ماهی بیشتر نیست با کامیاب شدن این نامزدان بخیر همه مشکلات ما مرفوع میشوند

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است