تاریخ سیاسی ما پر است از فرصت سوزی ها و چالش هایی که آفریننده اش خودمان بوده ایم و هستیم.

از قتل نادرشاه افشار گرفته تا اصلاحات امانی، از فرصت های مشروطه گرفته تا جمهوریت، از کنار شوروی بودن تا حیرت آفرینی های مجاهدین و سر انجام تجربه ی نوین دموکراسی و حضور قدرت های بزرگ، فرصت هایی بود که به فجیع ترین حالت ممکن از دست رفت، امتیازاتی که نه تنها از دست رفت، بلکه با تعامل های نابخردانه و عجولانه ی تبدیل به چالش نیز شد.

چالش تریاک و چالش تروریسم، دو سرفصل برجسته در کتاب سیاست تلقی می شود؛ اگر این دو آب و نان را از سفره های مان ربود؛ ولی گویا برای قدرت ها، هم نان گرم فراهم آورده و هم آب سرد. یکی از تریاک و دیگری از تروریسم و شاید هر دو کشور از هر دو گزینه استفاده بهینه برده اند و همچنان خواهند برد.

مبارزه با تروریسم و مواد مخدر بیهوده ترین و ناکار آمدترین سیاست اتخاذ شده از جانب دولت بوده، طرحی که خروجی اش تا اکنون چیزی جز تلف کرده منابع و انرژی به چشم نمی خورد. همان طرحی که خارجی ها بعنوان یک فرصت به آن نگاه کرده اند و در اصل مهمترین علت یا دلیل مشروعیت حضورشان بشمار می رود و باز هم این دیگران اند که از این ناحیه بهره گرفتتد و ما همچنان از حضور مالی و نظامی ایشان چیزی جز چالش فراچنگ نیاوردیم.

مهارت و مدیریت سیاسی یعنی فایق آمدن بر چالش ها و استفاده از فرصت هایی که پیش می آید و سیاست پویاتر یعنی فرصت سازی و چالش را تبدیل به فرصت کردن. ما از حضور خارجی ها (فرصت) بهره ای که نبردیم هیچ، فرصت سوزی که کردیم هیچ، بلکه حضور آنها را تبدیل به چالشی برای خودمان کردیم. حالا بماند اینکه از تریاک و تروریسم چه امتیازهایی می توانستیم از همسایه ها و از قدرت های بزرگ. بر مبنای نامویایی های سیاسی مات، این دو رو را همیشه به دیده ی چالش نگرستیم؛ ولی غافل از اینکه می توانستیم و می توانیم با در اختیار داشتن چنین برگ برنده ای (چونان کشورهای همسایه که صرفا در همسایگی با تریاک و تروریسم امتیاز می گیرند) امتیازهای بسیاری از قدرت های بزرگ بگیریم و حتی کشورهای همتای خود را به کرنش در مقابل خود وا داریم.

رسول عبدی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است