اگر قرار باشد، نقطه‌ای را در زمین مشخص کنیم که پیروان همه‌ی ادیان و مذاهب و از همه‌ی نژادها و ملیت‌ها، در آنجا جمع شوند، قطعاً این نقطه، قبر شش‌گوشه امام حسین(ع) خواهد بود.

بین بزرگان دینی، امام حسین بیشترین جاذبه را دارد اما دافعه او بسیار اندک است.
انگار جاذبه این امام، با اولین تیری که دشمن روز عاشورا بسویش پرتاب کرد، آغاز شد و با گذر زمان، قوی‌تر و قوی‌تر گردید.
گویا اکنون جاذبه امام حسین(ع) به ابرجاذبه در جهان تبدیل شده که پیروان سایر ادیان و مذاهب را هم به‌سوی خود می‌کشاند.
دگراندیشان مدعی پیروی از حسین نیز در دام جاذبه حسین، گرفتار شده‌اند اما خود نمی‌دانند. آنان در ژست یک اقتصاددان، به پیاده‌روی اربعین خورده می‌گیرند و می‌کوشند حسین تنها بماند اما حسین هرگز آن‌ها را تنها نمی‌گذارد. شاید آنان چند روزی از حسین ببرند اما حسین از آنان نمی‌برد. کسی که یک‌بار نور حسین(ع) بر قلبش تابید، بعید است که برای همیشه، قلبش تاریک بماند.

اکنون‌که غبار روشنفکرمآبی، بین چشمان شماتت‌گران و عظمت امام حسین(ع) فاصله انداخته اما دیری نخواهد گذشت که این غبار فرو می‌نشیند و آنان دوباره به دامان حسین بازخواهند گشت. حسینی(ع) که مسیحیان را به‌سوی خود می‌کشاند، از تصور به دور است که پیروان دگراندیش خود را رهان کند. حسین، نقطه اتصال بدن‌ها و پیونددهنده قلب‌های انسان‌ها از اقصی نقاط عالم است.

مرادی اربعین ۱۴۴۰ قمری

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است