وقتی رییس‌جمهور افتتاح مزبله‌ای به نام ساختمان ولایت پکتیکا را بر نجات مردم ارزگان از دم تیغ «طالبان مرگ» ترجیح می‌دهد، معنایش این است که شعور جمعی ما دچار اختلال شدید شده است.

مهمترین نشانه بالینی این اختلال، چشمداشت مان از سران حکومتی و رهبران قومی برای نجات دادن مان از مرگ گوسفندوار گله‌ای در ارزگان خاص یا در هر گوشه دیگر این خراب‌شده است.

کار حکومت غیر مردمی و رهبران خاین و خونخوار شان در بی‌توجهی به سرنوشت سیاه و تباه مردم به جایی رسیده که هرکدام به مثابه «غیب» تلقی می‌شود و مردم هم نشسته‌اند که دستی از غیب برون آید و کاری بکند؛ اما این دست تا روزگار «ظهور» هم هرگز از جیب غیب بیرون نخواهد آمد؛ چرا که حضور مردم برای حکومت و رهبران خود آنقدر نامرئی و بی‌ارزش شده است که آنان خود به موجوداتی غیبی غیر حاضر در صحنه زندگی تبدیل شده‌اند.

مردم زنده و حاضر در میدان زندگی، اینگونه گله‌ای و گوسفندوار نمی‌میرند.

راحل موسوی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است