داد خواهیِ خیابانی برای نشان دادن اعتراض و وارد کردن فشار بر حکومت گاهی مفید و موثر بوده است . اما همیشه این نوع رفتار نه تنها موثر نبوده بلکه دارای اثر های منفی نیز می باشد.

قطع نظر از کاربرد سیاسی و امروزین کلمه ، داد خواهی حالت فروتنانه و فرو دستانهء آدم های ضعیف را نشان می دهد در حالیکه داد گری تداعی کنندهء قوت ، بزرگ منشی و فرادستی آدم های صاحب جایگاه و مقام می باشد.

در شرایط حاضر فکر میکنم تشویق به تداوم داد خواهی های خیابانی در حقیقت تشویق به کیش فرو دستی و فرار از مرکز است که نه تنها روی رفتار طرف تاثیری ندارد بلکه لذت بخش هم است ، یعنی " اشک کباب باعث طغیان آتش" می شود.
چرا یک قوم همیشه به داد خواهی عادت داده شود در صورتی که می تواند داد گری بکند و استعداد دست برتر شدن را هم داشته باشد.

شکی نیست که رژیم حاکم ظالم و نا عادل است اما در سطوح بلند همین رژیم از قوم هزاره کسانی هستند که می توانند قومانده دهند و فرمان رانند تا به مشکلات مناطق هزاره نشین رسیده گی شود اما از یک طرف جرات این امر را بخود نمی دهند و از جانب دیگر تشویق و تو صیف هزاره ها از سوی دیگران به اعتراض خیابانی ، باعث شده است تا همیشه این ها به خیابان ریختن را امتیاز و آگاهی تلقی کرده ، داد خواهی کنند ، کشته و زخمی شوند و در نهایت به نتیجه لازم هم نرسند.

بهتر است حرکت های اعتراضی از قاعده به استثنا برده شود و کار از حاشیه به مرکز برود. در غیر آن همیشه عدهء در موضع پایین و خواهشگر باقی خواهند ماند و عدهء دیگر در موقف بالا و صاحب امتیاز و جایگاه که هر حرکتی را به سادگی متوقف کنند و هر داعیهء را به سکوت وادارند.!

برنا صالحی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است