افغانستان در حساس ترین مرحله ی تاریخی خود قرار دارد. ملتی که سال ها برای آزادی و شرف خود قربانی داده است؛ امروز در بازی های پیچیده ی جهانی و منطقه ای، سرنوشت اش معامله می شود و ما تماشاگر میدانیم. در این میان چند گروه اجتماعی که می باید در حساس ترین مقطع تاریخ ما نقش بازی می کردند؛ هر کدام به نحوی منفعل شده اند:

- روحانیون؛ چنان در دو طرف ماجرا درگیر افراط و تفریط اند که کسی صدای حق طلبانه ی مولوی محمد سرور واصف قندهاری را نمی شنود.
- روشنفکران؛ گروه مفلوکی که گاهی درگیر نیچه اند و گاهی از بساط کامو برمی خیزند و دوباره در خلسه ی کافکا فرو می روند.
- جامعه ی مدنی؛ جامعه ای که بزرگ ترین رسالت شان برگزاری فلان و بهمان کنفرانس و سپیوزیم است.
- احزاب سیاسی؛ بنگاه های معامله ای که هر شب در فلان نشست و بهمان مهمانی در صدد جلب رضایت این و آن برای جایگاه قدرت خود و فرزندان شان اند.
- جوانان، اما این نسل پوینده که امروز باید سکان دار تحولات کشور می بود؛ یا مشغول وصف محسنات دولت مردان بی کفایت ماست که روی تمام پاچه خواران درباران تاریخ را سفید کرده اند؛ یا ناامیدانه در فضای مجازی داد اعتراض سر داده اند و یا هم بلندگوی فلان قوم گرای بی کفایت شده اند.

در این میان، میهن مانده است و آماس زخم های ناسوری که هیچ فرزندی به درمان اش نیندیشیده است.
ما را نبخش مادر! میهن!

داوود عرفان

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است