هر مساله بزرگ و سخت را پس از رویداد داغ تر و خونین تر دیگر فراموش میکنیم اما تسلسل در رویداد های ناگوار و خونین آهسته آهسته آنچه را که باید نمیشد در ذهن جامعه تداعی کرد یعنی اعتقاد به فروپاشی وحدت ملی و توسل به پناهگاه سمت و قومیت.

در ایجاد گسست و فروپاشی همه سهم دارند ولی متاسفانه بزرگترین سهم را درین میان دولت دارد که هم نخواست و هم نتوانست روی وحدت و تفاهم سرمایه بگذارد بلکه تلاش کرد به عنوان یک جناح عمل کند نه به عنوان یک دولت.

وقتی صدای اعتراض بلند میشود دولت فکر میکند که این صدا کوچک است، منزوی است، به فرمایش حلقات خارجی است، ناشی از ترس شخصی است، بخاطر از دست رفتن منافع شخصی است و یا افسردگی ناشی از افت از قدرت است و یا هم ده ها توجیه دیگر.

چهار و نیم سال است که دولت روایت جدید استوار بر واقعیت جدید ندارد و از مسایل کهنه به عنوان ابزار تبلیغات استفاده میکند که هیچ تاثیر بر اذهان ندارد.
رویداد های روز های اخیر به هیچ عنوان جرقه خودجوش و آنی نیست بلکه ریشه در سالها نارضایتی، شکایت، تبلیغات، جنگ روانی و دولت ستیزی دارد که هیچ گاه به آن توجه جدی و نهادینه صورت نگرفت.

هدف از این نوشته کوتاه تفکیک حق و باطل در حوادث اخیر نیست بلکه ابراز تاسف از فروماندگی و فروپاشی است.
حوادث اخیر نشان داد که جامعه و مردم دولت را به عنوان یک گروه نگاه میکند نه یک دولت. اما یقین دارم حالا و همین لحظه نیز دولت به عوض نگاه به درون دنبال پیدا کردن بهانه ای بیرونی است.

شماری به محمد اشرف غنی مشوره دادند که شکست دادن طالب مشکل است و باید دشمن نو و آسان ایجاد نمایی و بعد آن دشمن را شکست بدهی تا جامعه تو را به عنوان آدم قاطع بپذیرد.

گاهی نظام های فرومانده دشمن ایجاد میکنند تا انحراف در اذهان بوجود آورند و بعد آن دشمن را شکست میدهند تا حس پیروزی در جامعه ایجاد نمایند. اما حکومت وحدت ملی درین کار نیز فروماند و ناکام شد.

برای حکومت وحدت ملی بخاطر جایابی در اذهان فقط و فقط یک برنامه باقی مانده است و بس. اگر این دولت میخواهد جایگاه با عزت و بلند داشته باشد باید در بحث مذاکره و راه حل سیاسی با دشمن یک جبهه متحد و بزرگ از صنف سیاسی تابع قانون اساسی ایجاد نماید و خودش را ازجنگ های کوچک و در بسا موارد ساختگی بیرون سازد. و الی تراژیدی فرومانده گی به مرحله فروپاشی نزدیکتر خواهد شد.

پروژه های خیالی، اقتصاد خیالی، عدالت خیالی، وحدت خیالی، تکمیل سازی فصل ناتمام خیالی و نطق های آرمانشهری خیالی دیگر نمیتواند نقطه وصل باشد. تنها نقطه وصل مبحث صلح و جنگ است که اگر درست عمل نشود آن نیز از دست این دولت بزودی بیرون خواهد شد. درست فکر کنید.

امرالله صالح

>>>   >>> درود بر شما صالح صاحب گرامی⁦
شما از سرمایه های ناب این ملت هستید. متاسفانه که سیستم فاسد قدر شما را نمی‌داند. در حالی که میشد در این برهه حساس بیشترین استفاده را در بخش امنیتی و استخباراتی از شما نمود.
Sayed Nasim Abdali

>>> سلام و درود خدمت شما رییس صاحب ! زمانی که به عمق نوشته شما خیره شدم - متوجه فروماندگی و فروپاشی حافظه شدم. آنچه مبرهن است گسیختگی توقعات است در افغانستان که همه ما بدون استثناء فقط آنچه را که ذهن و مفکوره ما در زمان نوشتن افکار ما تداعی میکند - همان به نظر مان حقیقت جلوه میکند و هیچگاهی از دایره افکار و باور های خودمان نخواستیم یک قدم جلوتر برویم. یکبار در عالم خیال شما به جایگاه رییس جمهور غنی خود را قرار دهید و از زاویه او به ضعف ها و فرصت های موجود در نظام بیندیشید. یکبار هم که شده اجازه بدهید که یک اقتصاد دان بی طرف اوضاع اقتصادی کشور را به بررسی بگیرد. یکبار هم که شده بگذارید یک فرد عاری از تعصب توقعات اقوام و مخالفین درون نظام و برون نظام را به بررسی بگیرد. دولت کنونی با تمام فروماندگی ها و پاشیدگی هایش با جدیت و استقامت در مقابل دسیسه های دشوار ناراضی های داخل نظام و ناراضی های برون نظام قرار دارد و در سخترین شرایط با تمام جناح های داخلی و خارجی و با تمام کشور های ذینفع در قضایای افغانستان چانه زنی میکند. در اوج دسیسه ها و بدبینی ها و در نبود کادر های توانمند و متخصص که به منافع ملی بیدیشند - نه به قوم و سمت و ولایت و حزب - این حکومت با قدم های استوار و با صلابت سرنوشت مردم را رهبری میکند.
Rohullah Ahmadzai

>>>   سلام صالح صاحب :
امریکا بخصوص اشرف غنی حساب شفاف را نمی خواهد .
اگر می خواهد یکبار ازهیئت های کنترول وتفتیش شورای محترم وزیران پرسان کنید
شفافیت مصارف اشرف غنی را برای تان واضح می سازد.
خاکسار
یکی ازماورین وزارت خانه ها

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است