حکومت عمده ترین رسالتش بستر سازی اجتماعی برای ایجاد ملت سازی است. اما در افغانستان حکومتها سبب نفاق ملی و تشتت اجتماعی شده اند.

امروز به لحاظ اجتماعی دچار خطرناکترین تشتت اجتماعی و سیاسی شده ایم و در این تفرقه و تشتت از هرکسی که پرسان نماییم حکومت را مسوول و مقصر می داند. اما واقعیت این است که صداها از مرکز قدرت و از ارگ صدای وحدت ملی نیست البته دیگران هم احتمالا کمکی به وحدت ملی نکرده باشد.

چهارصد قانونی که نوشته شده در جهت تثبیت و اقتدار و تمرکز قدرت است من البته تعداد از قوانین را دیده ام از جمله قانون آزادی اجتماعات را در این قانون اقتدار کامل به پولیس داده شده است و نه به مردم و نه به دموکراسی.

قانون گذاران و قانونپوه های ما خدمت به اقتدار ملی نکرده اند بل سلطه ارگ و تمرکز را چندین برابر و مضاعف ساخته اند. در مورد احزاب تمامی قوانین و اصول انتخابات بر ضد احزاب می باشد.

فساد و رکود و تیکه داری در احزاب ریشه در قوانین و سیاست حکومت دارد. سیستم کهنه و ظالمانه و متروک " اس ان تی وی" حقوق احزاب و رای مردم را در انتخابات پایمال کرده است و در عرصه صلح و مذاکره نقش احزاب محو و نابود شده است.جامعه مدنی در حال حاضر شعار و لقلقه زبان بیش نیست و جامعه مدنی گم است و آدرس ندارد یعنی اینکه وجود ندارد اما در مورد رسانه ها و آزادی مطبوعات بعدا برای تان از این نوع " گپای مفت" می نویسم.

محمد ناطقی

>>>   افغانها به این زودیها قانون را چندان عملی هم نمیسازند در صورتیکه در چنین جامعه ای که نقش دولت در بازسازس و استقرار ساختارهای ویران شده زیاد است ،و خصوصاً افغانستان، باید قدرت لازم در دست اداره کننده جامعه باشد تا منافع مردم عادی کمتر ضایع گردد
اس پ هزاره

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است