در پیوند با اظهارات جناب آقای دانش؛ به مصداق «خشت اول گر نهد معمار کج- تا ثریا می رود دیوار کج!»
ناگفته پیدا است که مادر همه قوانین، قانون اساسی است که همه قوانین بر شالوده آن ساخته می شوند. قانون اساسی ما سراپا آگنده از تناقضات و کاستی ها است و بارها در عمل ناکارآمدی خود را ثابت ساخته است. حالا می گذریم از این که متن آن سراسر آگنده از نارسایی های املایی و انشایی و دستوری است. خوب، وقتی شالوده و زیربنای قانونگذاری در یک کشور نادرست باشد، چگونه می توان بر قوانین فرعی آن تکیه زد؟

دو دیگر، قانون اساسی ما بر سه رکن سنت (در واقع پشتونوالی)، برخی از احکام آیین اسلام و شماری از دستاوردهای مدرن غربی متکی است. اگر دستاورد های مدرن فرهنگ غربی را کنار بزنیم، می ماند دو رکن اساسی آن یعنی سنت های قبیله یی پشتون ها و اصول دین اسلام. پرسشی که مطرح می شود این است که کشورهای غربی چه نیازی دارند، از این دو اصل بیگانه برای شان الگو برداری نمایند؟ آن چه مربوط به دستاورد های مدرنیته می گردد، این ما هستیم که از آن ها تقلید میمون وار نموده ایم. ای کاش، الگوبرداری درست می کردیم. اما اصول دین اسلام مورد پذیرش غربیان مسیحی نیست.

سنت های قبیله ای پشتون ها را غربی ها همچون سنت های اقوام به پنداشت خود شان «توده های وحشی آسیایی» دور از تمدن می شمارند و مردود می دانند. پس دانسته نمی شود که منظور جناب آقای دانش چه است؟

البته، سیاستمداران زرنگ غربی هر گاه و بیگاه با بهره گیری از فوت و فن رموز دیپلماسی برای مفت خوش ساختن سیاستمداران خوشباور شرقی که آشنایی چندانی با تاریخ دیپلماسی ندارند؛ با گفتن کامپلمنت ها به چشمان آنان خاک می پاشند و در این کار مهارت عام و تام دارند. احتمال دارد که کسی از دیپلمات های فرنگی چنین اظهاراتی کرده باشد. اما بی چون و چرا سخن مفت و گزافه گویی و بزرگنمایی اشکار است. تازه قوانین ما هیچگاهی درست تطبیق نشده است و کرزی و احمدزی پیشاپیش همه ناقضان جلودار و پیشاهنگ زیرپاگذاران قانون از جمله قانون اساسی بوده اند.

قانون اساسی ما تنها هنگامی می تواند برای جهانیان الگو قرار گیرد که بگونه بنیادی ویراش شود و زمینه را برای بیطرف ساختن کشور و همین گونه اصلاح ساختار نظام فراهم آورد و به انحصارگرایی لگام گسیخته کنونی پایان بخشد و بستری را برای مشارکت فراگیر همه باشندگان هموار نماید که همه خود را در آن سهیم بدانند و از این مجرا بتوانیم به صلح پایدار دست بیابیم. در غیر آن، با سر دادن اینگونه شعارهای بی پایه از صراط مستقیم بیشتر منحرف خواهیم شد و به بیراهه خواهیم شتافت.

عزیز آریانفر

>>>   نوشته ء جناب آریانفر ، دقیق است و مبتنی برسلسله ای از حقایق ؛اما « بیطرف سازی» افغانستان، وقتی ، مفهوم پیدا میکند که « جمهوری اسلامی افغانستان» نابود شود و « جمهوری افغانستان» با قانون اساسی مدرن، ساخته شود؛جمهوری اسلامی افغانستان، تا زنده باشد، هم محل تاخت و تاز پاکستانیان و سائر همسایه گان و دو ل عربی است هم جولانگاه گلب الدین حکمتیار ، هم محل تاخت و تاز داعش و طالب ، حتا طالبان کراواتی !
آقای داکتر بشیر احمد زکریا، نیز در جستجوی نظر خواهی برای احیای « بیطرفی» افغانستان است؛ من به ایشان هم گفتم که بیطرفی، برای یک کشور اسلامی ، خیالی خام است.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است