نماینده امریکا (آقای خلیلزاد) در ملاقات ها و دید و بازدید های خود باجوانب ذیدخل اصرار دارد که دوطرف منازعه باید هیات های باصلاحیتی را جهت مذاکرات تعیین کنند که جانب دولت افغانستان بعد از مدت زمانی هیات و شورای مشورتی را اعلان کرده که از جانب احزاب و گروه های سیاسی با ملاحظات مواجه گردیده و احزاب نیز بنوبه خود هیات دیگری را بنمایندگی از احزاب پیشنهاد دادند که مستقیم با مخالفین دیده و مذاکره کنند و اما جانب طالبان هنوز موقف رسمی شان را در این رابطه روشن نساخته که به این پیشنهاد چه جوابی میدهند؟

طوریکه معلوم میشود مثل همیشه ما به هیچ چیزی باهم اتفاق نظر نداریم و هر کله بیر خیال در سر می پرورانیم و اقلا شرایط موجود را هم درک و تحلیل کرده نمیتوانیم که شاید همین شرایط هم از دست افغانستان خارج شود؟

ایجاب میکرد که هر دو طرف منازعه به این خواسته صلح لبیک می گفتند و عملاً پایبندی خود را نشان میدا دند. تا قدم های بعدی استوارتر و متین تر برداشته می شد. زیرا جنگ در کشور ما پدیده مصیبت باری بوده که تا حالا بحد کافی از ملت ما قربانی گرفته و بار اصلی جنگ را مردم افغانستان با مظلومیت و محرومیت زیادی تحمل کردند، خانه هایشان خراب و فرزندان شان یتیم و خود شان آواره و دربدر گردیدند.

تلفات انسانی، خسارات اقتصادی، هزینه های عاطفی همه و همه مصیبت هایی بوده که مردم این سرزمین چشیدند و غرامت دهندگان اصلی جنگ همین مردم بوده در حالی که خوشان در ایجاد جنگ کمترین نقش را نداشته و ندارند؟ ولی غرامت های کلی جنگ را آنها می بایست بپردازند. چنان غرامت هایی که طور اجباری بر دوش آنها تحمیل شده و برعکس واسطه های جنگ (رهبران جنگی و سیاسیون) بوده که خود شان هیچ نوع غرامت جنگی نمی پردازند و اگر در جایی خطری جان آن ها و فرزندان شان را تهدید کند ممکن راه های دیگری ماننده پناهندگی و بود و باش در سایر کشورها مثلیکه تا حالا عمل کردند، جستجو کنند و خود را از مصیبت های جنگ نجات دهند در حالی که خودشان یکی از مسببان جنگ بوده اند.

البته یکی از راه های جلوگیری از جنگ و ادامه آن بلند رفتن سطح شعور جامعه بوده که می تواند نقش مهم و اساسی خود را در جلوگیری از جنگ و ادامه آن داشته باشد. چه جامعه ای روشن حساس و منور میتواند با فشار همه جانبه بر بالای رهبران جنگی و سیاست مداران خودکامه از ادامه ی جنگ جلوگیری کند و جنگ را متوقف و خاتمه بخشد. چنانچه میگویند: در جریان جنگ امریکا با ویتنام در نیمه دوم قرن بیستم تظاهرات وسیع و فشار مختلف و همه جانبه مردم امریکا بوده که بالاخره دولت وقت امریکا را وادار به خروج از ویتنام کرده و سبب توقف جنگ گردیده است و در کشور ما هم میتوان با فشار بربالای جنگ طلبان به ایجاد صلح در کشور خود کمک کرد و از خودسری وبی مسوولیتی جنگ طلبان جلوگیری نمود؟

والسلام
‏سید محمد خیر خواه‏

>>>   مردم صلح میخواهند زمام دار های نام نهاد وحدت ملی موقف شخصی شان در خطر افتاده از ادرس مردم حرف میزنند و مانع تراشی میکنند بدون اینکه حد خود را بشناسند روبا را اب برد گفت دنیا را اب برد از وقت و زمان استفاده منطقی شود به نفع صلح یکبار هم چند جا طلب فدای صلح شوند بجای اینقدر سر باز و مردم بیگناه

>>>   مگر اینبارهم ملت امریکا دست به تظاهرات بزنندتا نیروهای نظامی شان ازافغانستان خارج شوند درکشورما رهبران ودولتمردان درغم خود غرق هستند اگرذره ی درغم کشور وآینده میبودند .باین حال نمی رسیدیم .

>>>   یک بار خداوند صلح را بیاورد باز اگر هرکس کشمکش دل شان بود باز همرایی انها بسیار زود حساب ‌کتاب خواهد شد

>>>   تا مشكل پشتون و غير پشتون يكطرفه نشود فكر نميكنم صلح بياييد . اين اغاز جنگ داخلي و تجزيه افغانستان نشود. چون طرف اصلي طالب دولت افغانستان نه بلكه مجاهدين و مقاومت گران افغانستان اند و انها هرگز تن به حكومت طالبي نميدهند و همچنان مردم راضي به حكومت طالبي نيستند. جان مليون ها انسان كه با دولت كار كرده اند در خطر ميافتد درست زمان شكست حكومت كمونيستي نجيب واري كه دوستم ناجي مليونها انسان شد اينجا ديگر دوستم هم ان دوستم جوان و قوي نيست تا مردم در سايه او نجات يابند. خداوند خودش رحم كند .

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است