تا رسیدن به صلح راه درازی در پیش است؛ زیرا تأمین صلح در کشور به نفع هیچ‌کدام از جناح‌های درگیر در جنگ‌ افغانستان نیست. هم‌اکنون طالبان به عنوان یک طرف مهم جنگ، سالانه بیش‌تر از یک میلیارد دالر درآمد دارد. نیمی از این پول را از کشورهای خارجی دریافت می‌کند و نیمی دیگر را از راه قاچاق مواد مخدر و مقداری پول هم از معادن و باج‌گیری و اختطاف به‌چنگ طالبان می‌افتد. با این حساب اگر طالبان با دولت صلح کند، دیگر این منابع مالی را از دست می‌دهد و این هرگز به نفع طالبان نیست.

هم‌چنان صلح در افغانستان به نفع کشورهای ذی‌دخل در قضایای این کشور نیست؛ زیرا با تأمین صلح، تداوم حضور کشورهای خارجی و در رأس امریکا زیر سؤال قرار می‌گیرد. شواهد نشان می‌دهد که امریکا به آسانی حاضر نیست که میدان افغانستان را ترک کند؛ زیرا ترک بدون دستاورد افغانستان از سوی امریکا می‌تواند جایگاه این کشور را در سطح جهان زیر سؤال قرار دهد و بدان معنا باشد که این کشور میدانش را به نفع رقبا ترک کرده است.
نیز دولت‌مردان در کشوری به‌نام افغانستان به استقرار صلح راضی نیستند؛ زیرا حاکمیت صلح، حاکمیت‌های بی‌کاره‌ی آنان را به‌چالش می‌کشد و منافع ناروای آنان را تهدید می‌کند.

با این بیان می‌توان گفت که عدم استقرار صلح در افغانستان به نفع همه هست، به جز مردم بدبخت و بی‌نوای این دیار. پس این مردم هستند که باید در پی چاره باشند و فکری به حال خود کنند! در غیر آن هم‌چنان باید بسوزند و بسازند!

سید مسعود حسینی

>>>   شماگپ واقعی را گفتی.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است