جلیقه زرد ها در فرانسه به مبارزه ادامه میدهند.
سازمان غیر دولتی اوکسفام OXFAM، راپور سالانه خود را انتشار داد. ۲۶ میلیاردر جهان همانقدر ثروت دارند که ۳،۸ میلیارد انسان های فقیر جهان دارند. یک درصد ثروت رییس شرکت آمازون معادل است به بودجه سالانه یک کشور بزرگ مانند حبشه که به مصرف صحت مردم تخصیص داده میشود.

تمام بودجه دولت افغانستان به زحمت به ۵ میلیارد دالر سالانه میرسد. ثروت یکی از اینها آقای جف بزوس، رییس آمازون به ۱۱۲ میلیارد دالر بالغ میشود.
این میلیارد ها در سال ۲۰۱۸ نه صد میلیارد دالر به ثروت خود افزوده اند، یعنی روزانه ۲،۵ میلیارد درآمد. در مقابل آن از یک دالر مالیات که مردم در جهان میپردازند فقط دو سنت آن توسط این میلیاردر ها پرداخته میشود. بنابر شمارش OXFAM آنها ۷۶۰۰ میلیارد دالر را بطور تقلبی از اداره های مالیت پنهان میکنند.

حا لا میدانید که چرا "جلیقه زدر ها" بعد از تقریبآ ۳ ماه هنوز به اعتراضات خود برضد گرانی و فقر ادامه میدهند. دیروز بازهم در حدود ۱۲۰۰۰۰ نفر در شهر ها و دهکده های فرانسه دست به تظاهرات زدند. آنها بر ضد معافیت مالیات استثنایی علیه ثروتمندان اعتراض میکنند. دولت به چندین خواست آنها جواب مثبت داده. حکومت پروژه قانونی را تهیه خواهد کرد که تکس روی درآمد ۴ شرکت بزرگ (عAFA)، گوگل، آمازون، فیسبوک و آپل را افزایش دهد.

گذشته از مشکلات و بدبختی های افغانستان و یا کشور های ما، وقتیکه این آمار و این بیعدالتی در جهان را میخوانید حس قیام و مبارزه در شما بیدار نمیشود ؟ اگر نشود "نشاید که نامت نهد آدمی"!

داکتر پاکزاد

>>>   داکتر پاکزاد خوب تحلیل نمودند بلاخره بیعدالتی عامل قیام های مردم درافغانستان نیز خواهد شد.
بااحترام داکتر عبید.

>>>   تو هنوز در خواب خرگوش هستی!
یک متل است که میگویند خود کوزه و خود کوزه گر و خود گل کوزه.
اینها خودشان برای خودشان اپوزیسیون میتراشند،خودشان مظاهرات براه می اندازند و خود شان خاموش میکنند.
خودشان نماینده کارگران میسازند ،خودشان سالانه بخاطر ازدیاد معاش که کمتر از نرخ انفلاسبون است و هر سال توان خرید مردم کمتر میشود،مظاهرات برپا میکنند و نماینده کار گر ها شش فیصد معاش اضافه میخواهند و نماینده کارفرما ها یک فیصد معاش بیشتر و بالاخره به دو فیصد زاضی میشوند و معاش کارگر ها دو فیصد بالا میرود،اما نرخ ها چهار و یا پنج فیصد بالا میرود.
بدینصورت هر سال عواید سرمایه داران ده فیصد ازدیاد می یابد و عواید کارگران دوفیصد پایین میشود.
سی سال پیش یک کارگر به مجردی که شامل کارمیشد،از بانک فرضه میگرفت و یک خانه میخرید و در ظرف ده سال قرضه خانه را همراه سود بانک از معاش اش به بانک میپرداخت،علاوه بر آن موتر داشت و پس انداز نیز میکرد و سال دو مرتبه به سفر های تفریحی به خارج کشور نیز میرفت.
حالا پدر کلان اش هم خانه خریده تمیتواند و ماهانه یک هرار و دوصد ایرو معاش میگیرد و باید یک هرار ایرو کرایه خانه بپردازد،این که با دوصد ایرو باقیمانده نان بخورد و یا لباس بپوشد و یا مصارف موتر خود را بدهد و یا دیگر مصارف خانه را پیش ببرد،پول آب و برق بدهد و تیلفون و انترنت بدهد و یا دیگر مصارف خانه را پیش ببرد،نمیداند چه کند؟
اینها مثل اپوزیسیون های دولت سوریه و لیبی و دیگر کشور ها دارای توپ و تفنگ و تانک و راکت انداز و غیره نیستند که حق خود را از دولت بگیرند.
اینها در نهایت یک میله آهنی و چند سنگ در دست دارند که چند شیشه مغازه ها را میشکنند و این مغازه ها بیمه دارند و پول خساره آنها را میدهند و باز یک نفر کارگر پیدا میشود که با معاش ماهانه دوازده صد ایرو،می آید و این شیشه ها را ترمیم میکند و میرود.
این است نمونه دموکراسی کشور های غربی.

>>>   ذات انسان برتری طلب است که امروز پیشرفتهای بشری و تکنولوژیکی سریعتر مهیا میشود!
هر کس آزادی کافی دارد تا مسیر آرزوهای خود را خراب نکند و هیچ کسی نیست که ذاتاً در این رقابت طرفدار سعادت دنیوی خود نباشد.
قاری محی الدین غوری

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است