ادبيات برخي از كارگزاران سياست در افغانستان در مورد صلح، ادبيات واقع بينانه و ادبيات صلح نيست. اينكه اسم چند مكان را ياد بگيريم و بگوييم كليد صلح در كجا و كجا است، نوعي ساده سازي صورت مساله است. تقريبا همه به دنبال بازتوليد دشمني با پاكستان براي مصرف داخلي و سياسي هستند در حاليكه اين رويكرد به زيان منافع ملي ما است.

واقع بيني ايجاب مي كند كه به انتظارات همه كشورها از اين روند، مطلع باشيم و براساس منافع خويش، كمترين اصطكاك را با ديگران داشته باشيم. بايد به دنبال توليد معناي مشتركي از صلح باشيم كه هويت، امنيت و منفعت ما و ديگران را در نظر داشته باشد و جلو هرگونه بحران سازي آينده از جانب منطقه را بگيرد.

ما و اسلام آباد بايد ياد بگيريم كه همسايه خوب باشيم. نبايد همه پاكستان را شطرنجي كرد. پاكستان و افغانستان دو كشور جذامي منطقه هستند كه هر دو به نسبت هاي متفاوت، ژیوپولتيك جنگ شده اند. نمي شود به راحتي همه طالبان را پاكستاني خواند، همه جنگ را از ناحيه پاكستان دانست و همه پاكستان را در ستاد ارتش در راولپندي خلاصه كرد.
اين ادبيات، ادبيات ژورناليستي است و هيچ رهيافتي را نشان نمي دهد.

شجاع محسنی

>>>   البته جناب شجاع محسني نقل قولي از جناب حكمتيار نموده اند
<<مهاجر كابلي

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است