اتریش بعد از جنگ جهانی اول، به ویرانه‌ای تبدیل شد که فقر و بیماری و گرسنگی در آن بیداد می‌کرد.
دولت امریکا برای بازسازی شهرها و کارخانه‌ها و به چرخش درآمدن چرخ‌های اقتصادی اتریش مقداری پول به دولت این کشور کمک کرد، اما اتریش با این پول، سالن‌های اُپرا و کنسرت و تئاتر و کتابخانه‌هایش را بازسازی کرد.

این نوع سرمایه‌گذاری و صرف پول کمکی، مایه تعجب امریکایی‌ها شد؛ آنان از اتریشی‌ها پرسیدند: چرا با این پول، شهرها و شاهراه‌ها و کارخانه‌های‌تان را نساختید؟
اتریشی‌ها گفتند: تا فرهنگ کشوری ساخته نشود، شهرها و شاهراه‌ها و کارخانه‌ها ویران می‌مانند!

در این میان اما کاری که ما با میلیاردها دالر کمک سرازیرشده جهانی برای بازسازی کشور خود کردیم، از هر جهت مخالف نگاه نهادی و بینش راهبردی اتریشی‌ها بود؛ ما نه‌تنها با آن‌همه پول، سالن‌های اُپرا و کنسرت و کتابخانه و مکتب و مراکز آموزشی نساختیم، و نه‌تنها آن را صرف بازسازی شهرها و شاهراه‌ها و کارخانه‌های خود نکردیم، بلکه تا جایی که ممکن بود به آن دست‌برد دزدانه و وطن‌فروشانه و فرهنگ‌ستیزانه زدیم و باقی‌مانده‌اش را صرف هموارسازی راه‌های سرازیری ارزش‌های فرهنگی بیگانه غربی کردیم: ولنتاین و 8 مارچ و ده‎‌ها فاکتور و فیگور فرهنگی دیگر که هیچ نسبت و سنخیتی با زی و زیست‌بوم و زادگاه و پایگاه و پیشینه و پارادایم و پرورشگاه فرهنگی ـ تاریخی ما ندارد.

با احتساب هزینه‌های سنگین و سرسام‌آور و جبران‌ناپذیری که ما ـ آگاهانه یا ناآگاهانه ـ برای تخریب زیرساخت‌های فرهنگی ـ ارزشی خود پرداخته‌ایم، باید بپذیریم که هرگز در هیچ میدانی، نه پیروز شده‌ایم و نه پیروز خواهیم شد.

راحل موسوی

>>>   افغانها زارع و دامدار بودند که هیچ فرصت آموزش و رفاه را نیافتند و حتی بی باوری جزئی از فکر و فرهنگ آنان شد ولی نظر به عقب ماندگی این جامعه و نیز تسریع روند جهانی شدن چاره چندانی هم نداشتیم تا از هر راهی باور و تحرک لازم ایجاد شود.
اس پ هزاره

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است