مرا ارادۀ تحریک مردم به شورش، بلوا و آشوب گری نیست، این وطن از این روش های خشونت آلود تجارب تلخ داشته، حالا وقت آن رسیده که یک ملت اول تر از همه خود را بشناسد و مشخصات ملت بودن را بداند واگر اوضاع ناگوار یافت باید بصورت نسبی در پی تشکل بهبود و اصلاح بیفتد.

یک ملت باید درک کرده باشد که در حامعه کی صالح و نیکو کار بوده و کی دشمن علنی مردم بوده و مرتکب هزاران جنایت و گناه شده. باید حد اقل همین تمیز و تشخیص در میان یک جامعۀ سی و چند میلیونی پیدا شده باشد. اگر ملت افغانستان با تمام هوشیاری و بیداری، لشکر خبرگان سیاسی و دانشمندان اهل فن و هزاران هنرمند و نوازنده و سراینده و درجن های نطاقان و مبصرین سیاسی بازهم خود را بازیچۀ هوس ها و امیال کسانی می سازند که بقای خود و خوشنودی باداران خودرا در ایجاد تفرقه بین ملت سراغ نموده با سرنوشت شان و با سرنوشت وطن شان ظالمانه، بی باکانه و محیلانه بازی می کند و مردم گوسفند وارو عقب شان روان است.

پس این ملت واقعاً گوسفندی و فاقد توانمندی و دانش جنبیدن به سوی اصلاح و بهبود است. اگر ملتی را چنین خصلتی باشد گریبان گیری و ملامت کردن این و آن صرف برائت دادن خودی در برابر بی تفاوتی ها و سرپوش نهادن بر غفلت های تباه کن خود ملت است که در واقعیت با درک نکردن مسؤولیت سترگ ملی خود و عدم اعتماد به نفس، و اطمینان به بازو و نیروی خلاقۀ اصلاح آوری و مبارزه با مفسدین و خائنین و جنایت کاران باشد پس چنین ملتی از لحاظ قانونی خود شریک جرم است.

خواندم که ملت الجزایر به پا خاست و زعامت هژده سالۀ عبدالعزیز بوتیفلیقه را پایان بخشیده او را مجبور به استعفی ساخت و در این قیام ملی بینی کس خون نشد، عمارتی به آتش کشیده نشد و ویرانی صورت نگرفت. اتحاد و هم بستگی مردم برای ایفای یک رسالت ملی بصورت مسالمت آمیز یک دگرگونی به خواست مردم و مطابق منافع ملی آورد.

هم وطن ! از من و امثال من که بیش از سی سال از وطن دور بوده و با واقعیت های کنونی بیگانه بوده و قضاوت های ما بر بنیاد تجارب ما از ساختار پنجاه سال قبل افغانستان است و متأسفانه ما بیشتر به نام قوم و زبان و مذهب بیشتر بر سر هم دگر می کوبیم، گرچه از حال وطن و مردمش بی خبر نیسبیم، توقع مدار که ما را توان نوشتن نسخۀ علاج درد های تو است.

وطندار! نسل جوان، پیس تاز مترقی، منورین ، روشن بینان و عاقلان شما خود شاهد عینی و قاضی واقع بین احوالید. اگر به دوام همین حال قانع و راضی استید دیگر یخن مه درید، و شرق و غربی را ملامت نکنید که شما تا حدی خود بالای خود این حال را آورده اید.
ببخش که اگر خواب شیرین شما را خراب کردم. بروید و بخوابید که لذت بخش است و بگذارید که جنگ سالار، آدم کش، جانی و سارق برای شما از دایۀ مهربان تر للو بخواند.

محمد عارف عباسی

>>>   نسل جوان افغانستان یک سرپناه شخصی تدارد که در آن زندگی کند و چهار قیران ندارد که عروسی کند و خودش برای خودش یک فامیل بسازد و جداگانه زندگی کند.
نسل جوان افغانستان تا آخر عمر وابسطه به خانه پدری و مصارف پدری و در یک خانه با پدر و مادر وخواهران و برادران زندگی کردن دارد.
او از جنجال های خانه چه وقت بیدار میشود که در فکر سیاست و سیاست بازی باشد.
او کی توان مالی و امکانات دارد تا این جامعه را بسازد.
ما یک نمونه اش را بعد از انقلاب ثور دیدیم که اکثراً اعضای حزب دموکراتیک خلق افغانستان جوان بودند،نتیجه اس چی شد؟
ملا ها برضد شان قیام کردند و مردم شوراندند و به پاکستان ودایران مهاجر کردند و با کمک غرب و کشور های عربی مسلح ساخته شدند و جهاد اعلان کردند.
یک تعداد دختر ها و خانم های جوان که منحیث ذریور در موتر های برقی کارمیکردند،از بس که مردم برایشان کنایه گفتند که پیش روی را واز کن و پشت سر را واز کن،بیچاره ها کار را رها کردند و خانه نشین شدند.
درین جامعه مردسالاری و دین سالاری و جامعه جرگه ها و ملا ها و موسفیدان و ریش سفیدان و حاجی ها،برای جوانان کجا جای پا ماندن است؟
یک نفر دکاندار که از راه دزدی و قیمت فروشی صاحب چند قیران شده است و حج رفته است و حاجی شده است و سواد خواندن و نوشتن نیز ندارد و چند افغانی برای ساخت یک مسجد کمک کرده است،مقام و موقف او به مراتب بالاتر از یک محصل دانشگاه ویا استاد دانشگاه است.
زیرا این جامعه یک جامعه بی سواد سالار،مرد سالار،دین سالار و ملا سالار است.
زندگی مردم درین جامعه هیچ نوع همخوانی با دیگر جوامع متمدن که در قرن بیست و یکم زندگی میکنند،ندارد.
بنأ جوانان در راه کشیدن این کشور ازین بحران،نظر به عدم توانایی سیاسی و اقتصادی و موجودیت کلتور و عنعنات ناپسند قرون وسطی بی،ناتوان هستند.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است