در كابل قديم، اولين درس گورو؛ روحاني هندوها در درمسال شوربازار به شاگردانش اين بود كه: " به كاري كه كار نداري چه كار داري؟ "
توصيه اي كه هنوز و هميشه براي بسياري ضروري است.

همين ديروز يك خانم روزنامه نگار، پست تخصصي معاونت وزارت دفاع در امور تعليمات پرسونل را گرفت. خانمي كه از رسم و رموز ارتش آگاه نيست و حتي مشق سربازي را نمي داند. فرمان پذيري و تاثيرگذاري در ارتش ها، تابع ابهت، كاريزما، درايت و سابقه فرماندهان است و صاحب اين سمت بايد تخصص لازم در تاكتيك و دكترين جنگ و در تخنيك و تجهيزات نظامي داشته باشد.

من اين خانم را دو سه باري در جلسات مشترك ديده ام. براي امور مدني، اجتماعي و مشاغلي كه نيازمند حرف و سخن است و در جايگاه مدعي العموم قرار بگيرد، مناسب است اما پست معاونت ارتش را نبايد مي پذيرفت.

حكومت و زمانه عجيبي است. زمانه پروپوزال و پريزنتيشن. زمانه كساني كه قبل از هر جلسه اي، آمادگي انترنتي مي گيرند و با يك جستجوي انترنتي، مطالعه سطحي و بررسي ويكي پديايي در مورد تخصصي ترين امور حرف مي زنند.

بايد متوجه باشيم كه جنگ و دفاع و جان سربازان و هزينه امكانات، مهمتر از آن است كه تابع سليقه هاي شخصي و نمايش هاي رسانه اي ما شود. شايد اين شگرد تازه اي است. تقرر پر هياهو و يك حضور زنانه و نمايشي تا حذف هاي هدفمندانه، تقاعدهاي اجباري و تصفيه هاي قومي از ارتش را بپوشاند و با قاعده مشتي از خرمن، يك نفر را با سهميه ٢٠ درصدي بست هاي جنرالي و افسري ارتش معاوضه كند.

شجاع محسنی

>>>   مضمون بی معنی ونامعلوم
معلوم نشد که نویسنده چی هدف داشته واین خانم خبرنگار بعد معاون وزیر دفاع در گدام کشور بودهِِ ومعلوم میشود که نویسنده نشه بوده در وقت نوشتن

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است