ملاها می‌گویند یکی از فلسفه‌های وضع و جعل روزه‌گرفتن در رمضان، یگانگی و همسانی فرادستان و فرودستان یا اغنیا و فقرا است. توجیه آن‌ها این است که در این ماه، همه بی‌توجه به طبقه اقتصادی، شأن اجتماعی، جایگاه سیاسی، شرافت خاندانی و برتری تباری، گرسنگی‌ می‌کشند و از خوردن و آشامیدن امساک می‌کنند؛ اما آنچه در عمل، شاهد هستیم واماندگی رقت‌انگیز فقرا و فرودستان از دسترسی به نیازهای ابتدایی زندگی در رمضان، و نمایش نفرت‌انگیز و مشمئزکننده توانایی سران و ثروتمندان در بهره‌وری از انواع موهبت‌های مادی و نعمت‌های دنیوی است.

سفره‌های رنگین «افطاری» که این روزها از سوی اغنیا و ثروتمندان گسترده می‌شود، تنها نمایشگر استقبال انسانی و مبتنی بر ایمان و آگاهی آن‌ها از ماه رمضان نیست؛ بلکه نشان‌دهنده روی دیگر سکه نابرابری‌ هولناک اقتصادی هم است.

آن‌ها با این کار، آگاهانه نشان می‌دهند که بعد از ۴۰ سال تاختن دیوانه‌وار و وحشیانه بر خرده‌استخوان‌های مردمی مرده، چه‌چیز اندوخته و چه‌قدر انباشته‌اند.

آن‌ها می‌گویند رمضان با تمام هول و هیبت و هیمنه و هراسی که در فصل گرما در فقرای بی‌نان و نوا برمی‌انگیزد، نمی‌تواند ما را بترساند؛ چه این‌که این ما هستیم که با گستردن‌ خوان‌های رنگین، رمضان و فلسفه وضع و جعل آن را به‌ چالش می‌کشیم و به ریش هرچه توده فقیر و فرودست و نگون‌بخت، می‌خندیم.

آن‌ها با برپایی میهمانی‌های مجلل شاهانه در سرزمین گرسنگان، در حرکتی ریاکارانه تنها‌ به روزه‌گرفتن تظاهر نمی‌کنند؛ بلکه همزمان می‌‌خواهند نشان دهند که روزه هم برای ما نوعی تفریح و تفرج است تا به آنچه طی این سال‌ها دزدیده‌‌ایم و انبار کرده‌ایم، مباهات کنیم و به قربانیان فقیر و گرسنه بگوییم که که آنچه باید در انبان شما باشد، در انبار ماست.

این‌گونه‌ است که رمضان و پیام اقتصادی آن در کشور ما وارنه می‌شود و در خدمت عادی‌سازی فاصله فقیر و غنی و توجیه اخلاقی نمایش کریه سرمایه‌های غصب‌شده و ثروت‌های به‌سرقت‌رفته درمی‌آید.

در این میان، از توده فقیری که با حسرت و حرص و آرزو و آز، به تصاویر میهمانی‌های مجلل سارقان ثروتمند حاکم بر سرنوشت خویش، نگاه می‌‌کند، هیچ امیدی به شورش و عصیان و اعتراض در برابر این نظم ناعادلانه و ستم‌بنیان نیست؛ زیرا توده هم به‌ روزه‌ای از سر تکلیف و تهی از پیام و پیامد سیاسی و اقتصادی خو گرفته و به‌ آن عادت کرده‌‌است. بسیاری از ما روزه‌ فاقد ایمان و آگاهی و امید می‌گیریم؛ زیرا فقر را حق طبیعی و سرنوشت محتوم‌مان می‌انگاریم و اعتراض و عصیان در برابر عیاشی سران حریص و فاسدی که جیب‌های‌شان از ثروت ما انباشته‌ شده را جنون و جهل می‌پنداریم.

به‌ظهور ابوذر عصیان‌گر دیگری نیز امیدی نیست تا استخوان پای شتری را برگیرد و راهی کاخ ستم شود و با خشم و شور از حاکم جائر، داد بستاند.

تنها راهی که می‌ماند بازگشت دوباره طالبان وحشی و تروریست است؛ تأکید می‌کنم طالبان وحشی و تروریست، نه طالبان اصلاح‌شده و به‌روزرسانی‌شده ۲۰۱۹؛ آن‌ها می‌توانند این بساط ستم را برچینند و با مهار ظلم با ظلم، به‌ توده‌ ظلم‌پذیر که سرنوشت رقت‌انگیزش را طبیعی تصور می‌کند، برای تجربه انواع دیگر ستم، تنوع ببخشند!

علی موسوی

>>>   حالا مه حیران میمانم!
روزه به خاطری گرفته میشود که از حال گرسنگان خبر شویم.
اگر ما از حال گرسنگان با خبر شویم،باید تنها نان نخوریم.حالا چرا نوشیدن را به ما حرام کرده اند؟
در ست است که در قرون وسطی در دشت های خشک عربستان بی آب و علف،بعضی کاروان های تجارتی راه را گم میکردند و یا مورد طوفان ریگ ها قرار میگرفتند و روز ها گرسنه و تشنه در دشت ها سرگردان بودند ،تا آن که به یک جای آب و علف دار میرسیدند.
اما در دیگر مناطق دنیا آب فراوان است و هیچ غریب و فقیری بی آب نوشیدنی نمی ماند.پس چرا ما خود را تشنه نگاه کنیم؟
در دیگر ادیان نیز روزه است،اما نه سی روز و نه این که مردم آب ننوشند و یا هیچ نان نخورند.
مثلاً در شوروی سابق یک هفته بنام هفته کچالو بود که مردم صرف کچالو میخوردند و از کچالو انواع و اقسام خوراکی ها جور میکردند و میخوردند.
در بعضی کشور ها که ماهی فراوان است،بنام هفته ماهی یاد میشود و در بعضی کشور ها تنها گوشت خورده نمی شود.
در هندوستان زن ها بخاطر شوهران شان یک روز روزه میگیرند و بعداً شام یک ایلک آرد را در دست گرفته به طرف مهتاب و روی شوهر شان دیده روزه خود را افطار میکنند.
اما سخت ترین روزه از مسلمانان است که سی روز مکمل از صبح تا شام نه اجازه نان خوردن است و نه آب نوشیدن و نه سگرت و نصوار کشیدن و نه هم کار خیر کردن است.

>>>   بدون شک یکی از فلسفه های روزه برای مومنان روزه دار ثروتمند توجه به حال گرسنگان وفقرا است، به همه ای کسانیکه روزه را قبول دارند صاحب شریعت دستور به تصدق وافطاری،اطعام داد،تاحدکه گفتند یا رسول الله؛ ماتوان این کار رانداریم،فرمود:این کار را ترک نکنید ولو به جرعه آبی باشد.پس روزه‌داری انسجام و همدلی و ایثار خاصی را بین روزه‌داران شکل داده و روحیه همکاری و رسیدگی به محرومان را تقویت می‌کند.

و هدف ازاین همه تأکید سفارش به اطعام وانفاق این است که به فکر بینوایان مستمندان باشیم، درنتیجه اسلام درذات خود ندارد عیبی، هرعیب که هست ازثروتمندان ماست.
لطفا مغالطه نکنید.
تقی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است