"در هر ماه از ۵ تا ۱۱ جوان و نوجوان که نیمی از آنها دختران هستند، دست به خودکشی زده‌اند". بی بی سی که مانند همیشه سعی میکند فقط گزارش بدهد و اگر هم میخواهد از یک خبر تحلیلی ارائه کند در کلی گویی غرق میشود، اضافه میکند : " فقر، مشکلات خانوادگی، ازدواج‌های اجباری، ایجاد محدودیت برای جوانان در خانواده‌ها از جمله عوامل خودکشی این جوانان خوانده می‌شود."

این عوامل همیشه در افغانستان وجود داشته است. در جوانی و نوجوانی من نیزجامعه درگیر این معایب بود، ولی در آن زمانها خودکشی یک پدیده ای ناشناخته و یا حداقل استثنایی بود. اگر هم حکومات چندان افق های ترقی و پیشرفت را بروی جوانان نمیگشود، جامعه زنده بود، حتا نوجوانان به سیاست یا بعبارت دیگر به آینده مملکت و خود علاقه میگرفتند. بحث و جدال فکری حتا در درون خانواده ها نفوذ کرده بود. در آنزمان این بحث ها به استتثنای یک جریان کوچک "ستم ملی" (بدخشی) و افغان ملت که همان زمانها هم طرفدار برتری و حاکمیت پشتونها بود، صحبت از قوم نبود، حرف از مردم، ملت، استقلال ملی، دموکراسی و عدالت اجتماعی بود. تنها خلق و پرچم (یک اقلیت کوچک در میان جوان) نبود. بزرگتری جنبش چپ "شعله جاوید" بود که به چندین گروه کوچک دیگر تجزیه شد. . احزاب اسلامی "چپ" و سنتی (اخوان المسلمین)، احزاب لیبرال طرفدار سرمایه داری وجود داشت. حتا صدراعظم وقت، هاشم میوندوال در این بحث ها نقشی داشت و حزبی ساخته بود.

امروز دولت اشرف غنی و "حکومت وحدت ملی" چه امیدی برای جوانان و نو جوانان عرضه میکند، وی که تمام هدف و تلاش وی در این است که معجزه ای صورت بگیرد و طالبان حاض شوند با او وارد مذاکره شوند. جامعه زیر تآثیر فرهنگ جنگ و خشونت نه به گروه های اجتماعی بلکه به اقوام با منافع متضاد تقسیم شده. اپوزیسیون سیاسی نه ایدئولوژی و نه پروگرام سیاسی یا اقتصادی دارد که روزنه امیدی را برای جوانان باز کنند. اصلآ شما میان یک شخصیت سیاسی مانند امرالله صالح که تا پریروز هر انتقاد و حتا دشنامی را که میتوانست نثار اشرف غنی میکرد ولی دیروز با یک پست وزارت، غنی فرشته نجات افغانستان شد، و حنیف اتمر که پریروز تمام خوبی های جهان را در چهره اشرف غنی میدید و مرد هر کاره، بویژه روش سخت و مستبدانه و امنیتی علیه جوانان برای خدمت به غنی بود، ولی دیروز تصور کرد که میتواند جای ارباب را بگیرد و به بزرگترین منتقد اشرف غنی مبدل شد.

در چنین جامعه بسته و کور، سیاستمداران در یک اطاق تاریک میچرخند و آنچه در سر دارند این است: "چگونه و با کی منافع من و اطرافیان من بهتر تآمین میشود ". بیاد بیاورید، در درون "حکومت وحدت ملی" اختلاف میان غنی و عبدالله در چه بود؟ در سیاست های اقتصادی و اجتماعی متفاوت ؟ در سیاست خارجی ؟ نه ! در تقسیم قدرت و چوکی های وزارت، ولایت و سفارت.

این جامعه بسته و کور به راحتی تن به حاکمیت طالبان یا غنی ـ طالبان خواهد داد، یا سرخوردگی جوانان، مهاجرت و حتا خود کشی در انتظار آنها خواهد بود.
چه میشد که بجای ده یازده جوان که تنها در یک ولایت دست به خودکشی میزنند، ده، یازده جوان روی بطرف مبارزه متشکل، آگاهانه، وحدت پزیر میآوردند با دو شعار ساده: استقلال و آزادی و عدالت اجتماعی.

کریم پاکزاد

>>>   در 24 ساعت شبانه روز 35 فرد دربغلان 24 فرد هموطن در دایکندی ، ده جوان دیگر درکندهار شهید شدند اما وزار ت دخله افتخار میکند که چند عدد تابلیت K راکشف کرده است وچند گرام تریاک از پل سوخته بدست آورده !!!

>>>   مسیحا میگوید که همه پریرویان هستند ، پاکزادمیگوید همه خود کشی میکنند ، این ضایعه بزرگی برای افغانستان است

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است