سه سال از پرپر شدن گلهای سرخ عدالت در میدان دهمزنگ میگذرد. دهمزنگی که شاهد استخوان شکنی های تاریخی بود، دهمزنگی که در قلعه کرنیل اش صدها مبارز راه آزادی را درعمق سیاهچال های مخوفش جا داده بود و هرکدام لحظه های شوم شکنجه را فریاد میکرد و این صدا ها دردل شبهای تاریک، خواب زندانیان داخل این قلعه را درهم میشکست.

دهمزنگی که عبدالخالق قهرمان را روی چهارپایی آوردند و طره بازخان جلاد با چاقوی تیزش، چشمان اش را درید و از کاسه سرش بیرون کشید. این دهمزنگ گویا جلوه گاه تاریخ ستم بوده است هزاران قصه ناگفته ای درسینه خود دارد که نویسندگان و مورخان، تنها شمه ای کوچکی از بیداد گری ها را بر مبارزان راه عدالت و آزادی، بیان کرده اند و رازهای بزرگ قلعه کرنیل از زمان نادرخان تا جمهوریت داوود خان، همچنان ناگفته مانده است.

در قرن 21 فقط همین سه سال پیش بار دگر دهمزنگ شاهد یک فاجعه ای بزرگ بود که ابعاد این فاجعه بر وجدانهای خفته ای عاملان کشتار 86 جوان نخبه و دانشگاهیان برجسته هزاره، سنگینی میکند. نسل بیدار دل خسته از تبعیض به خاطر جاری شدن عدالت وارد عرصه مبارزاتی دادخواهی به شیوه مدنی شدند و در زیر پرچم سه رنگ افغانستان، آماج حمله قرار گرفتند و روی همین پرچم به خون خویش غلطیدند.

هزاره ها چه در جنبش تبسم و چه درجنبش روشنایی با کشانیدن میلیون ها انسان در خیابانها، نشا ن دادند که در مبارزه مدنی سرآمد روزگارمی باشند. در این تظاهرات حد اعلای نظم رعایت گردید و دادخواهی در مسیر منطقی خویش جریان یافت. همین امر سبب شد که ارباب ستم خود را در حصار کانتینرها قرار بدهند و از ورود صد ها هزار معترض دادخواه چنان هراس برداشته بودند که صدها نیروی مسلح را در عقب کانتینرها جا بجا کردند تا از این طریق راه معترضانی را که از ده ها خیابان داخل شهر در حال پیوستن به دادخواهان بودند، به سمت ارگ ببندد. از سوی دیگر فاشیزم قبیله با فرستادن انتحارگران، خواستند که خیابان را از مبارزان مدنی هزاره بگیرند و فضای ترور و اختناق را مسلط بسازند.

در دوم اسد دهمزنگ را خونباران کردند، آزادی را در زنجیر کردند، عدالت را سربریدند، دادخواهی را خفه کردند، به صدای هزاران در هزار معترض مبارز مسالمت جو، با انتحار و انفجار پاسخ دادند. تا اگر بتواند رعب و وحشت را بر دل ها بکارند و جسارت پیکار را از رزمندگان عدالتخواه بگیرند. اما این مبارزه مدنی به اشکال دیگرش ادامه یافت، مسیر مبارزاتی دادخواهان از داخل افغانستان بسوی جهان ره بازکرد در تظاهرات 5 اکتوبر 2017 میلادی عدالتخواهان از قاره های اروپا، امریکا و استرالیا در بروکسل گرد هم آمدند و حمایت شان را از جنبش روشنایی اعلام کردند. تظاهرات جهانی 5 اکتوبر در تاریخ مظاهرات مهاجران افغانستانی در خارج، تا آنزمان، نظیر خود را نداشت.

باورمن این است که جنبش روشنایی به عنوان یک جنبش عدالتخواهانه، چون راهش را از میان قلوب مردم بازکرده است و در مبارزات فرا راه خود اگر متکی به مردم خویش باشد، شکست ناپذیر است. این جنبش برای پایایی خود باید بر همه ناپیوستگی های خود غلبه کند و با رستاخیز فکری بسوی وحدت همگانی گام بردارد.
درود برشهدای گلگون گفن دوم اسد جنبش روشنایی!
درود برهمه مصدومان دوم اسد جنبش روشنایی!

علی تقوایی

>>>   راستی همو لین برق ترکمنستان بالاخره چی شد؟
از کجا گذشت؟
مه فکر میکنم که مثل لوله گاز ترکمنستان افتتاح شد،اما به ثمر نرسید.

در زمان رژیم خلق و پرچم یک تعداد محصلین غرض تحصیل به شوروی رفته بودند.
در یک اطاق در لیلیه چهار نفر محصل یکجا زندگی میکردند.
بیچاره ها نه تلویزیون داشتند و نه را دیو و نه تایپ ریکاردر.
یکی ازین افغانها گفت:
مه که در رخصتی ها بخیر افغانستان رفتم،یک تایپ ریکاردر می آورم.اما هیچ کس حق دست زدن به اًن را ندارد.
یک افغان دیگر گفت: والله اگه دست نزنم،مه بانم!
افغان اولی گفت: والله اگه پدر و پدر کلانت دست زده بتوانه!
خلاصه این که تایپ ریکاردر هنوز درک ندارد و آنها با یکدیگر یخن به یخن شده جنگ کردند.
حالا این لین برق ترکمنستان هنوز درک ندارد،اما بخاطر اًن چه تظاهرات و انفجار هایی نبود که رخ نداد.

>>>   برای یاد و بود ازین روز سیاه داود ناجی و بهزاد را به دار بیاویزید چون عامل کشتار همه بیگناه ها این دو نفر بودند

>>>   خداوند متعال روح همه شهدای دوم اسد میدان دهمزنگ کابل را شاد داشته باشد .... برمنافقین وفاشیست های که به اشکال مختلف عدالت خواهان دلسوز ووطن دوست را به شهادت میرسانند

>>>   تا يك نفر اوغو پاچايه اين حال مايه . اينار باييد يك نفر هزاره يا تاجيگ يا ازبيك پاچاي ازمو باشه . نمومني كه ديگه اوغو پاچا شوه

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است