امروزه مدیون کسی نیستیم و چیزی برای افتخار نداریم!

۱- قرار بود ما شریک و سهیم قدرت باشیم‌. قرار بود ۲۰٪ قدرت و امکانات این سرزمین برای مردم ما باشد اما امروز حتی ۲٪ نیز در قدرت و مواهب آن شریک نیستیم.

۲- قرار بود شایسته های ما بدون تبعیض و تعصب در نظام اداری و سیاسی و امنیتی کشور به کار گماشته شوند؛ جز چند خانم محترمه در مقامات بالا چند نفر در پست عالی تاثیر گذار داریم؟

۳- قرار بود دست کم ۵ تا ۸ وزارت خانه و توابع آن در اختیار مدیران سیاسی ما باشد؛ امروز چند وزیر در کابینه داریم؟

۴- قرار بود دست کم یکی از وزارت خانه های کلیدی از مردم ما باشد؛ حتی ما در زمانی که ریاست امنیت ملی را دادند قبول نکردیم؛ اما امروز حتی در این وزارت خانه ها یک مقام مهم کوچک را نیز در اختیار نداریم!

۵- قرار بود در سفارت خانه و بورسیه ها و نظام تحصیلات عالی( ملکی و نظامی) حضور بدون تبعیض و معطوف به شایسته سالاری داشته باشیم اما امروز گرفتار نظام سهمیه بندی هستیم!

۶- قرار بود راه استراتیژیک گردن دیوار آسفالت شود و هزارستان از زندان جغرافیایی نجات پیدا کند؛ اما نه تنها چنین نشد که هر روز در محاصره کوچی و طالب و رهزن و باندهای مسلح گرفتار می شویم!

۷- قرار بود واحدهای اداری ظالمانه عهده های پیشین تعدیل شوند و چند ولایت و چندین ولسوالی داشته باشیم اما جز ولایت دایکندی( به فرمان) هیچ اقدام عدالت خواهانه ی در این مورد صورت نگرفت!

۸- قرار بود معادن مناطق مان استخراج شوند و سهمی از فواید آن به ما نیز برسد تا محرومیت چند قرنه مان پایان یابد اما امروز جز فقر و فلاکت نصیبی نداریم!

۹- قرار بود جوانان مان جذب ورزش شوند؛ نشاط و شادابی زندگی را احساس کنند و تندرست و سر بلند زندگی کنند؛ اما امروز صدها هزار معتاد داریم! صدها هزار مریضی که خانواده های مان را سوزانده و دمار از روزگاران در آورده است!

۱۰- قرار بود آزاد و رها در فضای امن و عاری از تبعیض حرف مان و مطالبات مان را فریاد کنیم. خبری از سرکوب نباشد خبری از ترور و وحشت نباشد اما امروز جز در بیرون از افغانستان در هیچ کجای این سرزمین جایی و مجالی برای فریاد نداریم. اگر فریاد کنیم به خاک و خون مان می کشند!

۱۱- قرار بود همچنان نجیب و محجوب و با افتخار بمانیم و از فقر و فحشا و جنایت و خیانت در دیار مان خبر و اثری نباشد اما ...
حالا شما بگویید به چیزی دلمان خوش باشد؟ به کدام مورد درخشنده افتخار کنیم و به چه کسانی و برای چه چیزی احساس دین کنیم؟

عارف رحمانی

>>>   این قرارداد هاباکی بوده ؟؟
وهمچنان قرار بود عارف رحمانی منحیث نماینده یک حماعت در جلسه که کلمه افغان درتذکره ها ذکر گردد یانه اشتراک نماید اما آنروز عمدا غیرخاضرشد تا نه دل یار برنجد ونه از مرحمت آ« ها محروم شود
ر

>>>   جناب رحمانی به همان حقوقی که دارید دل خوش باشید. یک سوال شما یازده نماینده ولایت غزنی برای این ولایت محروم چه کار کردید؟ محاسبه را از خود تان شروع کنید. فرا فگنی در این کشور فرهنگ شده است. در دنیای سیاست قرار بود معنا ندارد. دراین وادی شیر نر می خواهد و مرد کهن. کسانی که صبح تا غروب فقط در صدد تبلیغ از خود باشد و سرکوفت دیگران هرگز راه به جایی نمی برد. پیشنهاد این است شما یازده نماینده دو برابر مدت نمایندگی مدیون مردم هستید چون خیلی فرصت سوزی کردید. همکاران تان از این حقوق باد آورده خانه های میلیاردی در خارج از کشور خریده اند اطلاع دارید. در این کشور خیانت مساوی با خدمت است

>>>   قرار بود هزاره جات پایتخت افغانستان شود، که نشد.
قرار بود، رئیس جمهور یک هزاره باشد، که نشد.
قرار بود، تطبیق هر پروژه اول در هزاره جات آغاز گردد، که نشد.
قرار بود که سهم هزاره ها در حکومت و تمام ارگان های دولتی 50 در صد باشد، که نشد.
قرار بود، قرار بود، قرار بود....

>>>   مشکل در کجاست؟
از نظر من مشکل در نوع بازی سیاسی اجتماعی مردم افغانستان است مهم نیست از کدام طیف و تبار باشد.
مثال های عمده اش احزاب وحدت و جمعیت و جنبش است.
تصمیم در این احزاب بر اساس اصول نوشته شده و احتمالا قوانین و قواعد نیست.
ما چشم و گوش بسته دنباله رو یک فرد که نامش را رهبر می گذاریم میشویم و جناب رهبر هم به هیچ کس جوابگو نیست.
مثال هایش در گذشته و حال زیاد است.
حال باید تغیر ایجاد کنیم.
رهبر و رئیس حزب نباید تصمیم گیرنده باشد بلکه مجری تصمیم جمعی حزب باشد.
مسائل کلان چون انتخابات و پیوستن به تیم های مختلف باید به اکثریت آرا صورت بگیرد
انظباط حزبی از الف تا ی باید تطبیق شود
و مهمتر از همه حزب باید برنامه عمل اهداف مشخص و سیستم منظم مالی و تشکیلاتی داشته باشد که تابع اصول و قوانین پذیرفته شده داخل حزبی و قوانین عام مملکتی باشد.

هیچ کسی مقدس نیست و هیچ فردی معصوم
پس همه اعضا بلا استثناء باید جواب گوی و مسئول عملکرد خود باشند.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است