زور و زر و مقام مثلثی است که اگر بگونه‌ی نامشروع هم به دست بیاوری، دانش‌آموختگان، خردمندانِ دانشمند و چیزدانان هم به ستایش‌ات می‌پردازند و به مصطلح امروز چرخه‌گیرت می‌شوند؛ رهبرت می‌گویند؛ جلالتمآب می‌شوی؛ فلانی صاحب می‌گویند و چه القابی درشت و بزرگ که برایت نمی‌دهند!

گرسنگی‌، بی‌کاری، شوقِ شهرت، آزِ کرسی و جایگاه و غم نان از آدم چی‌هایی که نمی‌سازد! این مجبوریت‌ها و نیازها و آزها سرانجام آدم‌های درست و حسابی را هم مجبور می‌کند تا وجدان آگاه و پالوده‌‌ی شان را لگدمال و دهن اراده‌ی شان را آلوده کنند و زبان به بیان اوصاف خر و خون‌خوار و یاوه‌ی روزگار بگشایند.

کشور ما نمونه‌ی روشن و بستر پررنگ این ادعا و رذالت اخلاقی است. ما خود با رای خود گاه آگاهانه و گاه از سر نادانی خران را به بالا می‌کشیم و بعد به ستایش آنها می‌پردازیم و از آن‌ها توقع اسپ‌شدن و اصلاح امور می‌کنیم. فقط پالان نو خران سبب می‌شود که خریت آن‌ها را نبینیم و همه عیب‌های شان را حسن ببینیم و چرند شان را پرند.

ای کاش در ستایش مجموعه‌ی خران هم تمایز و تفاوت قایل نمی‌شدیم و خر هزاره، خر تاجیک، خر پشتون و خر اوزبیک نمی‌کردیم و تنها به خر هم‌تبار خود مان نمی‌بالیدیم. خر، خر است از هر قماش و انتعاشی که باشد؛ چه از جنوب باشد، چه از شمال و شمال‌شرق؛ چه از غرب و جنوب‌غرب باشد چه از مرکز.

از همینجا است که خر‌ها هم از هم فرق می‌کنند و برخی خرها بابا، برخی بابه، برخی آقا و برخی با آب و تاب و جلالت‌مآب می‌شوند. پالان زرین، زره زورین و جایگاه برین از خران چی‌هایی که نمی‌سازد!
وقتی در سطوح زبرین و رهبری ما خران باشند، پس در سطوح زیرین و لشکری ما کی‌ها خواهند بود؟

بارو بامیک

>>>   چی خوب گفتید عین واقعیت، کاش مردم ما همه میدانستند فرق بین خران نیست، تا خود را از خریت و گوره خر شدن نجات میدادند.

>>>   بارو بامیک سخنان تانرا تائید میکنم!
ما مردم از اشتباهات خود نمی آموزیم و بار بار همان اشتباه را تکرار می کنیم.

>>>   چه زیبا حقایق را گفته اید تشکر .

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است