بنا بر دیدگاه واقع بینانه؛ در جامعه فلاکت بار و نکبت بار افغانستان و بنا بر دیدگاه خوشبینانه؛ در جامعه نیمه متمدن و رو به توسعه کشور مذکور، موضوعات زیادی است که می طلبد غور و بررسی شود، یکِ از پر رنگ ترین و حاد ترین مساله، مساله ی نهادینه شدن پیکار سیاسی دانشجویان هم زمان با فرا گرفتن علم و دانش در افغانستان است.

در اینکه مبارزات سیاسی یک جوان مشغول به تحصیل چه جایگاه و اهمیت دارد در این زمینه قضاوت نمی کنم/ندارم. ولی از آنجایی که قریب به اکثر محصلین و طلاب حوزوی؛ در لابلای آموزش، دست به فعالیت های سیاسی و اجتماعی میزنند؛ تبعات و پس لرزه های آن را با سیر تاریخی و داده های تجربی شخصی مورد کنکاش قرار می دهیم، با یک چشم انداز کلی به زندگی نامه و کارنامه دانشمندان و صاحب اندیشان به این مطلب دست پیدا میکنیم که: به طور مطلق آنان تا مقطع حد اقل دکترا(P.H.D)مشغول تحقیق و تدقیق، تحصیل و تعلیم بوده است.

بنا بر این آن عده از دانشجویان که می خواهند آینده درخشان را رقم زنند؛ باید در حساس ترین شرایط، ر یعنی در مبتدی ترین (مقطع لیسانس/کارشناسی) بازیچه ی دست سیاست مداران منافع طلب، قرار نگیرند چرا که، معایب بسا خطرناک را خواهند داشت. از جمله:
۱)بوجود آمدن اغتشاشات ذهنی و فکری در حین تحقیقات علمی و ماندن در صحرای جانسوز جهالت که منجر به آوردن پائین ترین معدل/فیصدی در امتحانات میشود.
۲)تضییع اوقات گران بها که جبران مافات محال و زهی خیال باطل است.!
۳)وارد شدن در منجلاب و پرتگاه غیر اخلاقی امثال: دروغ، حیله و نیرنگ، کلاه برداری، تحقیر، از دست دادن عزت نفس.
۴)عدم تصاحب قدرت به طور دایمی.
۵) عدم اعتنا و استقبال مردم به علت عجز تحلیل در موضوعات مرتبط به علم سیاست.
۶)پذیرفتن تهدیدات امنیتی به پیمانه جان دانشجو؛ زیرا با وعده های آتشین سیاست گران پیش از آنکه امتیاز و حق برای محصلین خون گرم، احساساتی درنظر گرفته شود؛ در مسلخ قتل و انتحار سلاخی میشود.! که نمونه آن را شما در بسیار از حوادث جانکاه در این اواخر می بینید.

البته سیاسی شدن یک دانشجو می تواند محاسن هم داشته باشد که از جمله:
۱)به طور موردی رسیدن به یک مشت آب و نان، مقام و قدرت.
۲) تجربه پیدا کردن.
۳) شناخت نسبی از دسایس پیدا و پنهان در جامعه." می توان اشاره کرد.

حیدر شجاعی

>>>   هيچ مشكل ندارد بعضي هاي شان مثل مسعود و گلبدين به قدرت ميرسند و لپ و جپ شان جور ميشود.

>>>   محصل افغانستان نیز در مقابل سیاست تزریقی و قومی افغانستان، ضعیف است و نتیجه ای جز گمراهی و ابزار واقع شدن نخواهد گرفت.
پوهنتون این کشور جای سند گرفتن و کمی هم تجربیات اجتماعی و علمی است نه ضد و بندهای نفاق بر انگیز که باعث ناکامی در اهداف اصلی خواهد بود.
محصل باید برنامه ظرفیت سازی خود را تعقیب کند و زمانی که وارد عرصه های بالاتر شغلی و اجتماعی شد بطور موثر از جریانهای سیاسی بهره خواهد برد در غیر آن بهایی به او داده نخواهد شد.
اس پ هزاره

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است