طوری که دیده می شود تبارگرایان افراطی از میان تحصیلکرده های چهار قوم بزرگ (پشتون و تاجیک و اوزبیک و هزاره) افغانستان را بسوی یک بحران دیگر و جنگ های قومی و تباری سوق داده روان اند، که اگر وضع به همین روال ادامه یابد عواقب خیلی فاجعه بار در پی خواهد داشت که باز جلو آن را کس گرفته نخواهد توانیست.

در این اواخر بحث ها روی مسایل تاریخی و سیاسی افغانستان کاملأ رنگ و بوی قومی گرفته روان است، حتی اگر تهداب یک مسجد را بخواهند بگذارند از نظر قومی به نقشه آن فکر می کنند.

مقصر اصلی در دامن زدن به مسایل قومی و تباری اکثرأ از میان نخبگان و تحصیلکرده های همین چهار قوم یاد شده هستند، که از رهبری ارگ ریاست جمهوری گرفته تا رهبری قصر سفیدار، از رهبران احزاب و جریان های سیاسی گرفته تا نخبگان مستقل سیاسی سوای آن که روی مسایل جنگ و صلح فکر کنند، بی رحمانه مصروف آتش زدن به مسایل قومی و تباری هستند، در بیرون هم کم نیستند درس خوانده های که به افغانستان و مردم آن صرف از شیشه غبارآلود عینک های تاریک قوم و تبار خود نگاه ی کنند، که این روند مصیبتی است بس بزرگ و فاجعه بار.

بنابرین چنین پیشنهاد دارم:
هر چه زود تر پیش از انتخابات ریاست جمهوری (اینکه بر گزار می شود یا نه، مهم نیست) در داخل افغانستان به اشتراک شخصیت های ملی و بیطرف از جمع قشر وسیعی از جوانان ملی گرا که خوشبختانه تعداد شان در سراسر افغانستان کم نیستند یک اجماع بزرگ غیر حزبی ضد جنگ و ضد قومگرایی را ایجاد نمایند، در ایجاد آن به منابع کمکی مال و پولی نیاز نیست، از طریق انترنیت و فیسوک میلیون ها هموطن ما را می توانند به گرد هم جمع کنند.

اما هوشیار باید بود که این اجماع ملی از طرف دولت و یا کدام کشور خارجی حمایت نشود، چون دولت دولت ملی نیست، اگر از جانب این دولت و یا کدام ارگان و سازمان خارجی حمایت شود در واقع این اجماع و یا جمع آمد ملی ماهیت ملی بودن و بیطرفی خود را زیر سوال برده و دامنگیر فساد خواهد شد؛ بنابرین از هیچ منبع خارجی و داخلی نباید کمک مالی گرفت.

این طرح به کدام ساختمان و مکانی ضرورت ندارد، به همایش های و تظاهرات خیابانی نیاز ندارد، به مانند جلسات صلح ''بین الافغانی'' به ضیافت ها و به سفر ها و سیاحت های بیهوده نیاز ندارد، که به کمک مالی نیاز داشته باشد؛ همه کار ها و برنامه های ملی را می توان از طریق انترنیت به سهولت سازماندهی نموده گام به گام پیش رفت.

اگر این اندیشه قابل عملی باشد آنرا را از طریق ویبسایت «همبستگی ملی علیه تروریزم» می توان به سهولت سازماندهی نمود و یا بوسیله کدام روزنه دیگری انترنیتی می شود از یک گوشه آغاز نمود.

در شرایط فعلی افغانستان فکر می کنم یکی از چالش های بزرگ فراروی تأمین صلح و آوردن امنیت در افغانستان همین ضدیت ها و ستیزه جویی های قومی و تباری میان دولتمردان و نخبگان سیاسی افغانستان است.
به باور من پیش از هر طرح و نقشه دیگری روی این مسأله با خرد سالم اندیشه لازم است.

اگر واقعأ سر شماری دقیق شود در افغانستان یقین دارم تعداد کسانی که پشتون و تاجیک و هزاره و اوزبیک نیستند تعداد شان بیشتر از این به اصطلاح چهار قوم بزرگ اند در این کشور.
اینجا از قد بلندی و طول و عرض اقوام نمی گویم، چون در پهلوی بنیادگرایی افراطی همین دغدغه ها مردم افغانستان را از پیشرفت آبادی عقب نگهداشته است.

یادداشت:
در فرجام اینرا گفتنی ام که اگر این طرح و یا چنین پیشنهادی از جانب کدام پژوهشگر خارجی مطرح شود، تردیدی ندارم که در فیسبوک و تلویزیون ها هزار ها بار دست به دست خواهد شد، البته این اولین بار نیست که من همچو طرح های را مطرح می کنم.
اما قول معروف است که به اذان ملأی همسایه کس به مسجد نمی رود!
منتظر نظرات دوستان.

با درود و مهر
ض، بهاری

>>>   مردم عام کمتر قومگرایی میکنند و جاسوسان و احزاب هستند که بعضی ها را بازی داده و رابطه شان را با اقوام و مردم شان خراب میکند که انشاءالله بزودی تحریک ها فروکش میکند
من شما ورسجی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است