من در نوشته ی قبلی از چرخش عجیب سعادتی انتقاد کردم. دوستانی تذکر داده اند که کاری که سعادتی کرده است چیز بدی نیست و تازه عین سیاست است.

حالا اگر ما براساس این منطق به بحران انتخاباتی فعلی نگاه کنیم و در مورد مواضع آدم ها قضاوت کنیم در اینصورت به این نتیجه می رسیم که معاون دوم عبدالله شدن اگر نه حماقت، ساده لوحی محض است، چرا؟ چون عبدالله قبلا دو انتخابات برده را به حریف واگذار کرده است، شهامت دفاع از آرای مردم به قیمت چشم پوشی از زندگی مرفه اش را ندارد و در نهایت شکست را به شکلی از اشکال می پذیرد.

از طرف دیگر سرور دانش هم انتخاب درستی کرده است هم هوشیاری بیشتری به خرج داده است و در نهایت دستش هم بالا است چون کرسی معاونت و موقعیتش در قدرت را حفظ کرده است. امرالله صالح همچنان نشان داده است که باهوشتر از دیگران است و با زرنگی و رندی تمام، مهره های درشت جمعیت و تاجیک را فریب داد و خود را به کرسی معاونت دوم رساند یعنی وقتی شما پای اصول و اخلاق را از میان برمی بردارید آن وقت به رقیب هم حق بدهید که شما را بفریبد و برای منافع شخصی اش اگر ضرورت باشد روزگارتان را سیاه کند.

مشکل اما این است که همین دوستان وقتی پای قضاوت و نقد دیگران به میان کشیده می شود آن وقت خط کش اخلاق می گیرند و مثلا کار سرور دانش و امرالله صالح را با آن اندازه گیری می کنند می گویند دانش خاین است و امرالله این و آن است نمی گویند که آنها زرنگترند و ما از هوشمندتر بودنشان شکایت داریم.

سعادتی فقط از کمپی به کمپ دیگر نرفته است و بجای یک شخص از شخص دیگر حمایت نکرده است. ایشان و استاد ایشان خلیلی پایه های قدرت اشرف غنی را محکم کردند، تقلبش را توجیه کردند و آرای میلیونی مردم خودشان را باطل کردند در مقابل خواست جمعی مردم خودشان استادند و با تمام توان و با تبلیغات گسترده و مضر در نهادمند شدن تقلب انتخاباتی نقش بازی کردند. کارهایی که اینک، یکایک به سراغ خودشان آمده است و آنها برای نجات از پیامد کارهای خودشان از مردم می خواهند که برایشان از جان و مال و وقتشان مایه بگذارند.

به نظر من یکی از مهمترین مشکلات امروز غیرپشتون ها همین سیاست بی پدر و مادرشان است. سیاستی که در آن منافع جمعی ارزشی ندارد، هیچ چیزی جز تامین منافع شخصی افراد مهم نیست و برای تامین منافع شخصی می توان دست به هر کاری زد. هم غربی ها و هم اشرف غنی این واقعیت را درک کرده اند و براساس آن هیچ اهمیت جدی به سر و صدای این دست اندرکاران سیاست بی پدر و مادر ما نمی دهند.

عبدالله وطندار

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است