طالبی قصه میکرد که:
وقتی که ما طالب بودیم دست ما بکشتن ادم های بی دفاع می لرزید، انتحاری نمی کردیم، بکنار جاده ها و راه های عمومی مین فرش نمی کردیم تا سبب کشتار بی گناهان و مردمانیکه برای ادامه زندگی خود مجبور بودند از ان راه ها عبور و مرور کنند شود، آن وقت ها اجازه نمیدادیم تا کوکنار کشت شود و تعداد معتادان بیشتر از سه ملیون برسد، وسیله و واسطه بازی، رشوت، پارتی بازی چپاول و غارت بیت المال دزدی و قلدوری بخاطر یک مبایل ادم را نمی کشتند و کود ۹۱ هم نبود وزیر تا ملازم از یک دیگ شورا و از یک بیلر دوغ میخوردیم.

درست است که کار های دولتی را یاد نداشتیم و اگر خود ما به رخصتی می رفتیم و یا مریض میشدیم برادر و یا یکی از دوستان خود را بجای خود مقرر میکردیم، امر معروف ما هم بندی خانه داشت و مکاتب دخترانه را مسدود کرده بودیم اما خود ما گاه گاهی در بین خود گپ میزدیم که بدون مکتب دخترانه هم نمیشه چند سال بعد مجبوریم زنان و دختران خود را بخاطر پیچکاری به اسلام قلعه و یا چمن ببریم، خانم ها را باید مردان ولادت بدهند و غیره... درد دل های خود را به همدیگر خیلی با ترس و هراس که ملا صاحب های کلان خبر نشوند شریک میساختیم اما جرات نمی کردیم که برای کلان های خود این چنین موضوعات را بگوییم.

آن وقت ها مجبور بودیم از راه مشکل گذر از یک ولایت بولایت دیگر برویم، از روزیکه انتقال ما با چرخ بال های ناشناس از یک ولایت به ولایت دیگر شروع شد، برایم سوال ها خلق میشد که طرف مقابل ما را هم همین چرخ بال ها اکمالات میکنند؟ دیگر راه خود را گم کردم و تفنگ خود را به ملا صاحب که مسوول ما بود تسلیم دادم و به زندگی ملکی برگشتم اما از بیکاری، فقر، بیعدالتی، فساد ادرات دولتی، بی اتفاقی بین رهبران، قوم بازی ها و تعصبات لسانی و منطقوی بحدی خسته شدم که راه خود را گم کردم نمیدانم عاقبت من چکار خواهد شد؟

حاجی سید احمد وفا

>>>   به راهی روان هستم که نمیدانم ره یزدان است یا ره شیطان
همرهانم از هر قماشی هستند
ملا و عامی و تحصیلکرده و بیسواد و زن و مرد
پیر و جوان با دریشی و بی دریشی ریش دار و
ریش کل چادری دار و بی چادری

>>>   یک تبنگ را بگیر و از مندوی اجناس بگیر و در شهر برو بفروش برسان و روزگار خود را بچلان.
ترا چی به دولت و رهبران قوم و دیگران که چی میکنند؟
در پاکستان هفتاد هزار مسجد طالب پرور است و در افغانستان نیز اکثر ملا ها در مساجد طرفداری طالب ها را میکنند.
آیا همه این طالب ها باید در ادارات دولتی وزیر و رییس و غیره مقرر شوند؟
خودت هم میگویی که ما به دولت داری نمی فهممیم و بغیر از فرایض و سنت ها و واجبات و مستحبات غسل و استنجا،دیگر چیزی را نخوانده ایم و نمی فهمیم.
ما نمیگوییم که فساد اداری و رشوت و اختلاس و خویش خوری و واسطه و قوم پرستی و تنظیم پرستی و حزب پرستی و غیره فساد ها در دولت وجود ندارد.
اما چیزی که به شما ارتباط میگیرد،شما میتوانید با گذاشتن سلاحبر زمین.به زندگی عادی خود بر گردید و مثل میلیون ها انسان دیگر در افغانستان،از طریق یک کسب و کار،زندگی کنید و روزگار خویش را بچلانید.

>>>   طالب ابزار شده و کشورهای رقیب به آنها سلاح و کمی پول میدهند تا بجنگید و بزودی برنده شده و صاحب قدرت و چوکی میشوید. در حالیکه طالب همیشه ابزار بوده و خواهد بود و به روشهای مختلف استعمال خواهند شد و بیشتر زندگی خود و نزدیکان خود را خراب خواهند ساخت و آمریکا شاهد به ثمر رسیدن هزینه خود شده و خواهد شد.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است