برای کشتن ملا ننگیالی در هرات، فرمانده انشعابی طالبان که با دولت هم روابط اشت،۶۰ نفر ملکی زیر بمبادمان هوایی امریکا کشته شدند.
در هرجا تلاش میشود که از تلفات ملکی تا سرحد امکان جلوگیری شود، غیر از افغانستان. من فکر نمیکنم که این همه قصاوت و ارزش ندادن به زندگی در فرهنگ افغانستان، قبل از اینکه ما به انحتاط و مسخ فرهنگی دچار شویم و اگر دوران سیاه عبدالرحمانی را جدا کنیم، مروج نبود. حتی کودتای نظامی داوود خان بدون خون ریزی صورت گرفت.

بی ارزش دانستن زندگی مردم و کشین انسانها با خیال راحت و با عدم مسوولیت و ترس از پاسخ دادن به آن توسط احزاب جنایتکار خلق و پرچم بدعت یافت. آنها در جریان کودتای شوم خود در داخل ارگ حتی زن و بچه ها را هم به تیر بستند.

بی تفاوتی به زندگی مردم ملکی در دوران جهاد هم شدت گرفت. در جنگ میان احزاب جهادی در کابل هزاران نفر مردم ملکی کابل جان خود را از دست دادند، خانه های شان ویران و خود شان آواره گردیدند. طالبان این وضع را به یک مرحله وحشت آوری رساندند. سه روز پیش سالگرد کشتار دسته جمعی مردم ملکی یکاولنگ بود. آنها به اتهام اینکه به حزب وحدت که در بامیان شکست خورده و بسوی یکاوکنگ فرار نموده بود پناه داده بودند (امری که اجباری بوده) صدها تن آن کشته و منازل شان سوزانده شدند.

امروز، "اردوی قهرمان ملی" که با آیدیولوژی و متود خشن اردوی امریکا تربیت شده، متودی که در هنگام اشغال عراق میان سالهای ۲۰۰۴ و ۲۰۱۰ به جنایات مخوفی علیه افراد ملکی دست زدند که در سطح جهانی محکوم شدند. از فجایع زندان ابوغریب یادتان هست. از بسیاسری جرایم جنگی امریکا در عراق و افغانستان، عراق و مناطق سرحدی میان افغانستان و پاکستان، هالیود فیلمهای پر سوکسه تهیه نموده. (از تجاوز امریکا ودرزمان جنگهای ویتنام که حرفی نزنیم که مردم ملکی زیر ناپالم جان میدادند)

جنگ در ذات خود یک پدیده زشت است ولی آنهایی که مراعات قوانین جنگ و قواعد بین المللی، از جمله حفاظت مردم ملکی، بنا های تاریخی و دینی را نمیکنند جنایتکار اند.

کریم پاکزاد

>>>   امریکا نمی خواهد سردستک های طالب هارا بکشد اگر می خواست تاحال هیچکدامش زنده نبود ، حالا که درین روزها رابطه ایران وامریکا تشنجی شده امریکا به فکر اینکه گروه ملا رسول تحت تاثیر ایران است فورا ننگیالی را هدف قرارداد تاحال چرا این کار را نمیکرد؟
ر

>>>   به ما چه؟!...
از ما و ملتی با تاریخ بالای 5هزارسال چه مانده است؟!گروهی در خارج سوسیال خور شده اند و گروهی به مسیحیت گرویده و قومی که می توانستند در کشور عزیزمان تاثیر گذار باشند با تفکرات قوم پرستانه به ایران و کشورهای دیگر کوچانده شده اند و جماعتی که از نظر جمعیت شاید دست بالا داشته باشند طوق بردگی پاکستان و طالبان و عربهای آن سوی خلیج فارس بر گردن دارند و دالخور دشمنان خارجی و قسم خورده آند! آیا در این برزخ بی فرهنگی و فقرمعنوی می توان به کیشِ شخصیت ایمان داشت؟ آیا می توان خودِ واقعی بود؟ جوابش روشن است برادر! ما دیر زمانی است که دیگر خودمان نیستیم! ما دیگر به جمع و ملت و کشور نمی اندیشیم! ما تنها به فکر خود و سرمایه خود هستیم! به ما چه که مردم بینوا در سرک های کابل از شب تا صبح و از شدت سرما و گرسنگی می لرزند و جان می دهند! به ما چه که دختران و زنان از شدت فقر به فحشا روی آورده اند! به ما چه که هر روز خون جوانان برومند ما به دست عده ای طالب وداعش و اجیر شده چرکستان بر زمین می ریزد به ما چه مرز دیورند هرروز به سوی خاک افغانستان پیشتر میآید و زمین های حاصلخیز سهم مردمان و کوچی های آن سوی مرز می شود! به ما چه که میلونها دلاری که از سوی سازمانهای جهانی هدیه شده از طریق بانکهای سوییس در حساب شخصی حضرات واریز می شود!به ما چه که هر و روز و هر شب طفلانی بیگناه از گرسنگی و بیماری جلوی چشم والدین پرپر می شوند! اصلا به ما چه که آمریکای جنایتکار قریب به 19سال در این مملکت جا خوش کرده و معادن طلا، نقره و پلوتونیم و منابع زیر زمینی و رو زمینی را میان هم پیمانان خود تقسیم می کند...ما باید به خوشی های خود برسیم!...
تهران- حمیرا قادری-
داستان نویس افغان

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است