در دنیا رسم است که برای برقراری عدالت اجتماعی و کاهش شکاف بین مناطق محروم و پیشرفته، علاوه بر توزیع عادلانه بودجه و امکانات عادی، برای محرومیت‌زدایی از چهره مناطق محروم، بودجه‌ ویژه‌ای را نیز برای آن مناطق اختصاص می‌دهند.

بعد از فروریختن دیوار برلین و اتحاد آلمان شرقی و غربی، حکومت این کشور برای محرومیت‌زدایی از چهره آلمان شرقی و رسیدن آن مناطق به سویه آلمان غربی، سالانه علاوه بر بودجه عادی، بودجه ویژه‌ای را برای آن ‌مناطق اختصاص می‌داد تا فاصله بین شرق و غرب کشور آلمان، کاهش یابد.

اما در افغانستان قضیه کاملا برعکس است، برای ولایات پیشرفته ده‌ها برابر ولایات محروم، بودجه اختصاص می‌دهند تا فاصله طبقاتی و توسعه‌یافتگی بین ولایات، هر سال بیشتر و بیشتر شود. اینکه برخی‌ها می‌گویند قندهار و ننگرهار را نباید با بامیان و دایکندی مقایسه کرد، کاملا غلط است.

پرسش اساسی هم در اینجاست که چرا بامیان و دایکندی به اندازه قندهار و ننگرهار پیشرفته و توسعه‌یافته نیست؟ مگر بامیان و دایکندی جزو ولایات این کشور نیست؟ و چرا هر روز و هر ساله، به جای اینکه این فاصله کم شود، بیشتر شده روان است؟

محمد نسيم جعفری

>>>   محمد نسيم جعفری
آیا راست است؟
_____
بودجه دایکندی: ۱ میلیون دالر.
بودجه قندهار: ۵۵ میلیون دالر.
بودجه کوچی‌ها: ۳۱ میلیون دالر.
_____
در زمان کرزی در یکی از سال‌ها بودجه ننگرهار ۷۰۰ میلیون و بودجه دایکندی ۷ میلیون بود.
نوت: از نمایندگان پارلمان بخواهیم که بودجه تخصیصی ولایات را نشر کنند.

>>>   رحیم علی‌یار؛ وکیل بامیان:
ما برای رد بودجه ناعادلانه ۹۹ کارت سرخ بلند کردیم؛ اما زور مان نرسید که این بودجه ناعادلانه و نامتوازن را رد کنیم.
نوت: آیا نمایندگان ما در حکومت هم در تنظیم بودجه، زور خود را زده بودند؟.

>>>   و این سوال را باید از تیکه داران قومی پرسید که از کردیت بامیان و دایکندی به قدرت می رسند مگر شهرک را در غرب کابل میسازند و سال یک مرتبه هم به بامیان و دایکندی اگر سفر دارند برای گدایی رای مردم مجبور است.
و میماند حساب به اصطلاح روشنفکران هزاره
این عزیزان هم نه برنامه جامع دارند و نه هم استراتژی مدون و نه هم پیوندی با بامیان و دایکندی.
از کابل چیغ بامیان و دایکندی شنیده نمیشود
باید رفت در بامیان و دایکندی و مردم را آگاهی داد و تلاش برای ایجاد و احیای زیر بناهای اساسی کرد و مردم را باید منسجم ساخت و فریاد هدفمند ایجاد کرد و در سرمای وکلای پارلمان و سنا دمید و آنگه منتظر نتیجه ماند و اگر نشد ‌درجه فریاد را بالا تر برو تا به نتیجه رسید.
و یک مطلب در مورد بامیان
بامیان یک مرکز فرهنگی و توریستی و چند ملیتی است
بهترین محل برای پیاده کردن تئوری های زیست با همی
پس باید تمرین همدیگر پذیری را در بامیان به نتیجه رساند و الگو ساخت برای مناطق دیگر.
غیر هزاره های بامیان چند فیصد نفوس بامیان را از نظر اجتماعی و جغرافیایی تشکیل میدهند ؟
آیا سهم شان در همه امور برابر به فیصدی شان است؟
آیا شایسته سالاری در همه امور مقدم بر سهمیه بندی است؟
اگر است بسیار خوب اگر نیست همین خواست هزاره ها در کابل است و همین خواست غیر هزاره ها در بامیان
پس چه خوب است که انصاف مراعات شود.

>>>   قومگرایی درین حکومت به اوج خود رسیده بود اکنون بایک سرزمین هم تعصب وتضاد نشان میدهند تخصیص بودجه به اساس جغرافیه هم تعصب برانگیز شده است. بااقوام تعصب داشتند اکنون تعصب سمتی ,منطقه وی وجغرافیایی هم شروع شد.ننگرهار بلند ترین بودجه ,غور کمترین, قندهار 15 (پانزده)برابر بیشتر ازدایکندی. همینطور دیگرولایات.
بااحترام عبیدالله.

>>>   دولت مستقر توسط بودجه تاثیر خود را نشان میدهد و خودش بهتر از مردم میداند که چطور اولویت بندی کند. تمام افغانستان محروم از مکتب ، برق ، امنیت و کلینیک است و دولت تاثیر سیاسی بودجه بر صلح ، امنیت و سایر منافع ملی را نیز در نظر میگیرد تا اقتدار و حاکمیت قانون افزایش یافته و روحیه همکاری بوجود آید.
وقتی زمینه سازی برای صلح و امنیت بوجود نیاید راههای امن جوزجان ، قندوز ، بغلان و ... ناامن و مستفید شدن از بودجه های عادلانه مشکل شده میتواند و چه فرقی میکند که در زیربناهای پکتیا ، نورستان و خوست به مصرف برسد یا در غور ، دایکندی و بادغیس؟ همه جا محروم است و درآمد ملی افزایش میابد و امکان افزایش روحیه همکاری و ثبات سرتاسری نیز بوجود میاید.
ملکزاده ایماق

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است