با انحلال ریاست اجرایی که پیشبینی میشد، داکتر عبدالله در موقعیتی قرار گرفته که معاش کارکنان تمام بنیادهای مربوط به آن قطع خواهد شد، غنی بزودی ممنوعیت از وسایل دولتی، محافظین مسلح و شاید حتی تخلیه قصر سپیدار را هم بخواهد.

آیا عبدالله توانایی مقابله با این چالش ها را دارد؟
آیا وی و متحدین او کوچکترین امکانی برای اجراات ریاست جمهوری همه شمول خود دارد؟
والی های قبلآ تعیین شده توسط او دفاتر ولایت ها را اشغال خواهند کرد؟
اگر عکس العمل بعدی اشرف غنی که در عمق افکارش خشونت، تعصب و قومگرایی را با خود دارد بکار بردن زور باشد، منتظر چه باید بود؟ تظاهرات خیابانی؟ یک میتینگ توسط رهبران هزاره در مصلای مزاری؟

امیدوارم نیروهایی که دور عبدالله هستند و برای اولین بار در تاریخ افغانستان وحدت غیر پشتون ها را (که از حمایت عده کوچک پشتون ها هم ظاهرآ برخوردار است) در برابر استبداد قومی تمثیل میکنند (در گذشته همیشه جداگانه مقاومت کرده اند و حتی میان خود جنگیده اند) آمادگی در برابر هجوم مشترک خلیلزاد ـ غنی و عبدالغنی داشته باشند. اینها کسانی نیستند که به مبارزه طولانی مخفیانه و علنی و آگاهی و بسیج مردم آشنا و حتی میل داشته باشند.

از سوی دیگر عقب نشینی ادامه زمستان سردی خواهد بود که برای سالیان دراز روی بهار را خواهد دید.
اینها حتی در زمینه پروپاگند هم به پای غنی نمیرسند که با حمایت خلیلزاد و فردا طالبان بی مهابا عوام فریبی میکند. ما اینجا مثلی داریم که میگه "زهر را با پوشش شکلات بهتر میتوانی به خورد کسی بدهی" زهر تبعیض و انحصار گری قومی در لفافه "نظام جمهوری".

کریم پاکزاد

>>>   در طول بیشتر پینجسال گذشته طوریکه دیده شد هر سخن اشرف غنی رک و راست نبوده بلکه معکوس انرا در ذهن و فکر اش داشته و عملی کرده و دیگر اینکه استقرار و تمرکز فکری غنی ثابت و قایم نبوده سخن یک لحظه قبل تا سخن یک لحظه بعد اش بر خلاف و هم خوانی نداشته وعده هایش همه دروغین عوام فریبانه کاذبانه بوده جز کشیدن صدای بلند و احساساتی و بی معنا و بی ربط چیزی دیگری نبوده توهین و تحقیر زیر دستان برایش عادی و عادتی است .

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است