عبادات بخشی از دین و مربوط به ارتباط مخلوق با خالق و حق‌الله است، اما بخش بسیار مهمی از دین، مربوط به ارتباط و نحوه‌ی تعامل انسان‌ها با یکدیگر است.

غالباً، بر جنبه‌ی عبادی دین؛ مانند نماز، روزه، حج، دعا و... که جنبه‌ی فردی دارد و حق‌الله است، تأکید می‌شود، اما بر نحوه‌ی تعامل انسان‌ها با یکدیگر مانند پرهیز از رشوت، پرهیز از احتکار، دوری از غیبت و دروغ، پرهیز از رباخواری، پرهیز از گران‌فروشی، پرهیز از غصب اموال و زمین مردم، دوری از تهمت، دوری از ظلم و...، که جنبه‌ی اجتماعی دارند، کمتر تأکید می‌شود.

عبادات، حق‌الله است و در واقع، مخلوق با انجام عبادت به خودسازی می‌پردازد و با خدای خود عهد می‌کند که اعمال و رفتار خود را انسانی و اسلامی بسازد، عبادت اگر صرفاً به عنوان یک عادت انجام داده شود و تغییری در رفتار و گفتار و اعمال اجتماعی و تعامل انسان‌ها با یکدیگر به‌وجود نیاورد، چندان ارزشی ندارد.

حق‌الناس بسیار مهم‌تر از حق‌الله است، خدا می‌تواند از حق خودش بگذرد، اما از حق‌الناس نه، لذا اگر کسی توبه کند حق‌الله بخشیده می‌شود، اما حق‌الناس خیر، حق‌الناس را باید پرداخت و یا از آن‌ها باید رضایت گرفت. خداوند به عبادت ما نیاز ندارد، بلکه عبادت برای خودسازی ما است که خدا را به یاد داشته باشیم و بر مردم ظلم نکنیم، مال مردم را نخوریم، مال یتیم را نخوریم، رشوت‌خواری نکنیم، دروغ نگویم، تهمت نزنیم، غیبت نکنیم و...، اگر از یک طرف عبادت کنیم و از طرف دیگر، رشوت بخوریم، دروغ بگوییم، تهمت بزنیم، ظلم کنیم، غیبت کنیم و...، معلوم است که عبادت ما، عبادت نبوده و نیست، چون نتوانسته ما را بسازد.

نوت: خودم افرادی را می‌شناسم که پیشانی‌شان از بس نماز خوانده و سجده کرده‌اند، پینه بسته است، ولی مال مردم را مانند شفتل‌تر نوش جان می‌کنند، اینجا است که می‌توان گفت: عبادت این‌ها به اندازه یک جو هم ارزش ندارد.

محمد نسيم جعفری

>>>   بسیاری دین جاهلان واز خدا بیخبران دین را یک سلسله عبادت خشک وبی محتوامیدانندوان را از امورات دنیوی جدا فکر میکنند راستی هستند تعدادیکه دین را وسیله ای رسیدن به قدرت و مقام ومنزلت میدانند وتعدادی هم ان را غول وزنجیر گردن متدینین میدانند ولی اسلام دین سلم واعتدال است هم راه ها وطریقه ای عبادت را می نمایاند وهم راه وروش حیات وزندگی سالم را نشان میدهد خوب عبادت کردن وبه طریفه ای احسن زندگی کردن وچگونه معامله های اقتصادی را انجام دادن با مردم رویه ای نیکوانجام دادن واطاعت از اولوالامر سالم و توزیع میراث وکار های که به بعد از مردن تعلق میگیرد وچگونه ریس جمهور را تعیین وانتخاب می نمایند وچیز های ضرر رسان را از سر راه مردم دور میسازند با همسایه رویه ای نیکو انجام میدهد وبه بزرگها احترام مینماید وبالای خورد ها شفقت ومهربانی میداشته باشد مادر وپدر را نهایت احترام میکند وبه زن به صفت یک شریک زندگی نظر دارد دروغ نمیگوید خیانت نمیکند از ترازو و وزن کم نمیکند به فقرا ومساکین کمک میکند وانهای که دارای دارند یک بخش مال شان رسما به غریب ها تعلق میگیرد رعایت حال ایتام بالایش فرض است تشکیل خانواده میدهد از روابط نامشروع جنسی می پرهیزد به بودیجه وبیت المال خیانت را حرام می شمرند اینها وصدها وهزاران مسایل مهم وحیاتی دلپذیر ومعقول را رعایت میکند این است دین وروش ان را میگویند دیانت ودینداری
معلم محمد داود بیگ از لیسه ای صمیم سانچارک

>>>   دقيقا برادر محترم
ای کاش ما کمی به معنی این حرف ها دقت کنیم خداوند در خودساختن و بیداری ما را کمک کند تا از هر لحظه لغزش های خود بتوانیم جلوکیری کنیم . الله تعالی هدایت نصیب کند.

>>>   فرعون های مصر در عین حالی که رهبران سیاسی و اقتصادی مصر بودند،در عین حال رهبران مذهبی مردم خویش نیز بودند.
هر کدام شان به مجردی که به قدرت میرسیدند،عاجل دست به کار میشدند تا اهرامی برای خویش درست کنند که بعد از مرگ شان مومیایی شده و در آنجا حسد شان نگهداری شود،تا قیامت که برپا شد،بسوی آسمان ها به دنیای دیگر بروند.
بنأ در پهلوی اجساد مومیایی شده شان مواد خوراکه و شراب و غیره نیز گذاشته میشد.
آدم های با منصب های پایین تر،در طبقات پایین اهرام دفت میشدند و خود فرعون ها در بالاترین نقطه اهرام دفن میشد.
از پایین هرم تا جایی که فرعون دفن میشد،صد دروازه وجود داشت.
به هر دروازه یی که جسد او میرسیدیره دار دروازه نام یک گناه را میگرفت که آیا فرعون آن را انجام داده است و یا نه؟
مشایعت کنندگان جسد میگفتند که نه!
بدینترتیب دروازه بر رویشان باز میشد و در راه صد دروازه وجود داشت و نام صد گناه گرفته میشد.
بعد از آن که حضرت موسی صوم خود را گرفته از مصر فرار کردند و به بیت المقدس آمدند،او به کوه سور و یا تور رفت و دو لوحه نوشته شده در سنگ را که ده فرمان خدا بود با خود آورد.
پیروان حضرت موسی از او پرسیدند که چه خبر به ما آوردی؟
حضرت موسی گفت که برایتان دو خبر دارم،یکی خبر خوش و دیگری خبر بد.
اول کدام اش را برایتان بگویم؟
پیروان او گفتند:اول خبر خوش را بگو.
حضرت موسی گفت:بعد از جنجال زیاد موفق شدم که تعداد گناهان را که صد گناه بود، به ده گناه تقلیل بدهم.
پیروان اش همه با کف زدن ابراز خوشی کردند.
بعداً حضرت موسی فرمود:اما هر چقدر کوشش کردم که گناه خیانت کردم به خانم را از میان گناهان دور کنم،اما خداوند موافقه نکرد.
همه پیروان حضرت موسی گفتند:آه،نی.
نمیشد که یک کم ذره دیگر هم با خدا چنه میزدی؟

>>>   تسبیح دست غنی دام تزویر است و بس

>>>   در افغانستان ۹۸ فیصد اعتقادی به دین ندارند وفقط تظاهر به دین داری میکنند

>>>   طریقت به جز خدمت خلق نیست
به تسبیح و سجاده و دلق نیست
در مباحث شریعت به طریقت و طریقت به حقیقت می انجامد
والسلام
م . ش . ف

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است