به باور من قرنطین در افغانستان معنا نداشت، البته به دو دلیل اول اینکه اکثریت مردم توان مالی ندارد و نمی تواند در روزهای قرنطین حتی نان خشک و آب سرد پیدا کند، دوم اینکه مردم افغانستان اکثرا در روزهای قرنتین قرنتین را مراعات نمی کردند و فامیل های زیاد با جمع شدن در منازل و خانه ها، آن قدر تجمع انسانی برپا می کردند که قرنطین بی معنا شود.

دولت اما قرنطین اعلام کرد، و کابل را به مدت نزدیک به دوماه به تعطیلی مطلق برد و فغان خانواده های فقیر را برآورد. من به چشم سر دیدم که مثلا در دشت برچی، مردم با چه مشکلاتی گرفتار بودند ولی از جانب دولت یک نگاه زیر چشمی هم به این مردم صورت نگرفت. توزیغ چند نان خشک از نانوایی ها، به نظرم جز توهین به شخصیت خانواده های فقیر چیزی دیگری نبود.

حالا اما شنیده ام و زیاد گفته می شود، که کسانی زیادی در دولت از کمک های بشردوستانه جهانی به مناسب کرونا در افغانستان، سوء استفاده های فراوان کرده اند و کسی مثل وحید عمر کیسه اش را در حد ترقیدن پور کرده است. برای من فلسفه و منطق قرنطین هم اکنون بیش از پیش معلوم و روشن شد، و حتما همگان روشن شده باشند که قرنطین برای کسانی در دولت منبع در آمد خوبی بود و برای مردم جز گرسنگی فایده دیگری نداشت.

صفرمحمد مظفری

>>>   شما فقط درفکر دشت برچی هستید اما دیگرکسی درین شهر نیست ...

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است