فلسفه‌ی سقرات، اپیکور و رواقیون در ضمن جنبه‌ی نظری، بیشتر تمرین رفتاری برای وارسته زندگی کردن بوده است. سقرات فلسفیدن را آمادگی برای مرگ و کم‌کردن هراس مرگ (رنج زندگی) می‌دانسته است. اپیکور و رواقیون نیز فلسفیدن را خویشتن‌داری و تحمل رنج زندگی می‌دانسته‌اند. بنابراین فلسفه در آغاز برای انتقال دانش و... نبوده، بلکه برای چگونه زیستن بوده است.

رنج زندگی‌ای‌که در فلسفه مطرح است، مشقت زندگی نیست، بلکه رنج زندگی نتیجه‌ی خودآگاهی فلسفی فرد از زندگی است. زندگی کوتاه است، انسان هر لحظه دچار خطر مرگ خود و مرگ عزیزان خود است، زندگی وارسته چندان ممکن نیست، انسان در این زندگی کوتاه بنابه غریزه‌ی جنسی و غذا ممکن است تجاوز جنسی انجام بدهد و دچار تجاوز جنسی شود، برای غذا کسی را فریب بود و غذایش را بگیرد، برای غذا و... به کسی یا کسانی تملق کند و... .

آیا نیاز است برای زندگی‌ای‌که این‌همه کوتاه و این‌همه دچار خطر مرگ است، تملق، تزویر و تجاوز کنیم؟ اگر نکنیم چاره چیست؟ زندگی در وارستگی فیلسوفانه‌ی سقرات، اپیکور و تعدادی از رواقیون ممکن است؟ تعدادی از فیلسوفان رواقیون می‌گفت اگر دچار وضعیتی می‌شوید که ناگزیر به تملق و... شوید، می‌توانید خودکشی کنید.

رنج زندگی شاید همگانی نباشد اما تعدادی دچار رنج زندگی می‌شوند. این رنج زندگی ارتباط می‌گیرد به آگاهی فرد از زندگی. بنابراین فرد نیازمندی‌های زندگی را در یک پله‌ی ترازو و زنده‌بودن را در پله‌ی دیگر ترازو می‌گذارد؛ می‌سنجد که زنده‌بودن با این‌همه در خطر بودن، نیازمندی‌ها، مهر و کین، تملق و تجاوز ارزش دارد؟

اگر زنده‌بودن بنابه این‌همه نیازمندی‌ها و... ارزش ندارد؛ پس چرا و چگونه زندگی باید کرد؟ دیده و دانسته‌ها چرا و چگونه رنج زنده‌بودن را باید کشید؟ این پرسش‌ برای همه مطرح نیست اما برای تعدادی از افرادی‌که نسبت به زندگی و مساله‌ی زندگی آگاه شده این پرسش مطرح است. این آگاهی از زندگی و مساله‌ی زندگی، افراد را دچار رنج می‌کند. این رنج، رنج زندگی است.

سقرات می‌گوید آماده‌ی مرگ باشید، برای ترس از مرگ و زنده‌ماندن ناله و زاری و تملق نکنید. اپیکور می‌گوید بر غریزه و لذت خود نظارت و تسلط داشته باشید، برای این‌که دچار تملق نشوید از غریزه و لذت استفاده‌ی حداقل کنید که دچار زبونی و ذلت در زندگی نشوید. برای هراس از مرگ (تحمل رنج زندگی) می‌گوید تا ما هستیم مرگ نیست، ما که نیستیم مرگ است. بنابراین وقتی‌که انسان نیست شود دیگر بحث هراس مرگ منتفی است. رواقیون می‌گویند در برابر رنج زندگی خویشتن‌دار باشید و رنج زندگی را تحمل کنید اگر می‌دیدید که برای زنده‌بودن ناگزیر به تملق و... می‌شدید خودکشی کنید.

اگرچه زندگی همیشه در خطر است اما خطر زندگی معمولا بالقوه تصور می‌شود. گاهی‌که یک رویداد مشخص به صورت عمومی زندگی را دچار خطر می‌کند، بنابراین خطر زندگی بالفعل در نظر گرفته می‌شود؛ سطح رنج زندگی عمومی افزایش پیدا می‌کند و عمومی می‌شود.

چند ماه می‌شود که کرونا تهدیدی بالفعل زندگی عمومی است؛ سطح رنج زندگی عمومی افزایش یافته است. بنابراین در چنین شرایطی‌که ادیان، علم و... چندان پاسخ نمی‌دهد می‌توان فلسفه‌ی سقراط، اپیکور و رواقیون را در نظر داشت با "خویشتن‌داری" رنج زندگی عمومی را تحمل کرد.

یعقوب یسنا

>>>   مردم دنیا مختلف هستند:
یک تعداد تملق و چاپلوسی نمی کنند.
یک تعداد تملق و چاپلوسی در مقابل آدم ها میکنند.
یک تعداد نیز تملق و چاپلوسی در مقابل خدا میکنند و هر روز پنج وقت نماز میخوانند و روزه میگیرند و حج میروند و رقم رقم دعا ها در نماز میخوانند که خدا مورد بخشش قرار دهد آنها را.
گردن خود را برای خدا پت میکنند و میگویند کهدغرور به خدا زیب دارد که همه جهان را خلق کرده است و غرور برای انسان نمی زیبد و بدینترتیب چاپلوسی خدا را میکنند.
خدا نیز ازین چاپلوسی بندگان اش خوش میشود و برای آنها وعده های زیاد در جنت میدهد.
دیگر وعده هایش بهرصورت،به غرور اش لطمه نمی زند،اما همین که برای بندگان اش در جنت حور های بهشتی را وعده میدهد،یک رقم به نظر من لطمه یی است که خدا به غرور خود میزند.
زیرا اگر همین کار را بندگان اش انجام بدهد،بندگان دیگرش به او یک لقب نا مناسب میدهند،که گفتن اش درینجا خوب نیست.

>>>   یعقوب یسنا
این ره که تو می روی به ترکستان است. دلیلش این ادعای شماست:
بنابراین در چنین شرایطی‌که ادیان، علم و... چندان پاسخ نمی‌دهد می‌توان فلسفه‌ی سقراط، اپیکور و رواقیون را در نظر داشت با "خویشتن‌داری" رنج زندگی عمومی را تحمل کرد.
به اطلاع می رسد که در این گونه موارد هم ادیان و هم علم پاسخ می دهد و راهکار دارند. به خصوص ادیان الاهی و به ویژه اسلام لطفا اطلاعات اسلامی تان را افزایش دهید. اپیکور و رواقیون نیز متاثر از دین هستند. لطفا در باره دین بدون مطالعه قضاوت نکنید. توصیه به صبر و استقامت و مبارزه برای چگونه زیستن و بردباری در برابر ناملایمات فصل های درخشان دین اسلام است. لطفا قرآن بخوانید و سنت رسول الله را مطالعه کنید. قرآن کلام خالق است و خالق اپیکور و رواقیون و ... راه را گم نکنید. این گونه نوشته ها مسئولیت تاریخی دارد اگر نسلی را از دین گمراه کنید یا نا امید کنید گناه نابخشودنی است.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است