هزاره ها در طول دودهه، از تصدی پست های کلیدی در دولت محروم نگه داشته شدند. وزارت های دفاع، داخله، خارجه، مالیه و ریاست امنیت ملی تنها به پشتون ها و تاجیک ها رسید. البته ازبک ها نیز به این وزارت ها نرسیدند، اما در عوض پست های ریاست پارلمان و معاونت اول ریاست جمهوری را توانستند قبضه کنند.

به نظر می رسد که یک ایتلاف نا نوشته، میان اقوام غیر هزاره علیه هزاره ها وجود دارد، و هیچ قوم دیگری هزاره هارا در پست های بلند تحمل نمی کند.
هزاره ها بار تبعیض دو تفاوت را بردوش می کشند: تفاوت نژادی- قومی و تفاوت مذهبی- اعتقادی.

البته ضعف های داخلی نیز وجود دارد، و اختلافات داخلی میان سران سیاست ندان هزاره سبب شده است که این ها نتوانند روی گرفتن وزارت های کلیدی با سکو نشینان قدرت سیاسی چانه زنی سخت و مقتدرانه کنند. در لیست کابینه جدید غنی نیز، هیچ هزاره ای در هیچ وزارت کلیدی و حتی وزارت های مهم تر دیگر معرفی نشده است. عبدالله بدتر از غنی، با هزاره ها برخورد کرده است.

سیاست که به دست چند بابه و ملا و چند جوانک خبر نگار و گزارشگر رادیو بی بی سی و آزادی افتاد، بهتر از این نخواهد بود. این وضعیت برای هزاره ها، خیلی تحقیر کننده است اما هنوز کسانی از سکان داران سیاسی این مردم این را به روی شان نمی آورند.

هزاره ها هنوز، از سد سکندر عبدالرحمان عبور نتوانسته اند و هوشیاری سیاسی شان نیز از خان های ارزگان و دیگر قریه دار های هزارستان زیاد تر نشده است.

صفر محمد مظفرى

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است