تصاویری که برخی سیاسیون از دفاتر و خانه‌های شان به نشر می‌رسانند، خیلی آزار دهنده‌ است.
خانه‌های پُرابهت و کلان، دفاتر با شکوه با میز و چوکی‌‌های رنگ طلایی و نقره‌ای که با سلیقه‌های خان‌سالاری و فیودالی آراسته شده‌اند، نمونه‌ای از بد فرهنگی سیاسی را به نمایش می‌گذارد.

برخی از سیاست‌مداران رسمی و مقامات دولتی از دفاتر خود کاروان‌سرای درست کرده‌اند. فکر می‌کنند هر قدری‌که دفاتر شان بزرگ و میز و چوکی کلان داشته باشند، به همان پیمانه شخصیت شان بزرگ جلوه می‌کند.

زشت‌تر این‌که میز کار بزرگی را در بالاترین محل اطاق جابه‌جا می‌کنند و به دور آن سلسله‌ای از چوکی‌های ضخیم و رنگین را حلقه می‌زنند. ایشان هنگام ملاقات با مهمانان از پشت میز تکان نمی‌خورند. یا این‌که تصاویر رهبران حزبی و دولتی را در اطاق کار رسمی بنابر ذوق و تعهد خود ردیف می‌کنند. شما فکر می‌کنید که داخل یک گالری شده‌اید.

برخی دیگر در عقب میز کاری نمایش‌گاهی از کتاب‌خانه را درست کرده و برآن کتاب‌های علمی، ادبی، هنری و تاریخی را صف بسته که شما فکر می‌کنید با یک فیلسوف مواجه هستید در حالی‌که خود هیچ‌گاهی به آن مراجعه نکرده است.

برخی از «رهبران» سیاسی و جهادی در جریان ملاقات‌های خود چنان سلیقه به خرچ می‌دهند که لباس شان با قالین، دسته‌های چوکی، پس‌منظر «کتاب‌خانه»ای و تصاویر آویخته‌شده‌ای رهبران هم‌خوانی دارد. فکر می‌کنید این آقا، امیر کویت، شیخ بحرین، ملک عمان و یا مفتی امارات باشد. در حالی‌که ایشان یک سیاست‌مدار شکست‌خورده‌ی فقیر ترین و شکننده‌ترین دولت جهان می‌باشد.

حتی روزی‌که ۳۳ سرباز میهن در بدترین وضعیت توسط طالبان وحشی سلاخی می‌شوند، این آقایان با نمایشات مزخرف و خنده‌های اذیت‌کننده «خبر» ملاقات‌های خود را با یک هم‌پیمان شبه خود، با همین سلیقه‌ و فرهنگ به نشر می‌رسانند. محتوای خبر زشت‌تر از تصویر آن‌است.

«جلالت‌ماب …..با جلالت‌ماب …..روی اوضاع جاری کشور بحث کردند.» این در حالی‌است اداره‌ای‌که آقای سیاست‌مدار در آن مسوول است، از نبود ابتدایی‌ترین امکانات بهداشتی برای کارکنان پایین‌رتبه رنج می‌برد. پنج تا شش مامور پایین‌رتبه به ویژه زنان در یک دفتر با بد‌ترین شرایط کار می‌کنند. این است فرهنگ سیاسی در کشوری‌که ۵۴ در صد شهروندان آن زیر خط فقر به سر می‌برد و جنگ جان ده‌ها انسان را روزانه می‌گیرد.

دکتر ملک «ستیز»

>>>   آقای نهایت محترم ستیز صاحب کاملا حقیقت را بیان کردی ۰

>>>   بر مَلِک ستیز عزیز درود فراوان باد.
داود ملکیار

>>>   ملک جان ستیز،
چون ستیزیم با چنین حال؟
چنین است و چنین بودست احوال
آئینه وار چهره ما برنموده یی
حرف حقیقتی به خدا سر نموده یی

>>>   داکتر صاحب کاملاٌ درست فرموده ایید. در میان مردم عام یک حرف بی ادبانه برای توضیح یک عمل ویا معرفی یک شخص نا کارا گفته می شود ( خر را به خایه می شناسند ) حالا قصه همان است.
اینها دیکر برازنده گی مثبت و دستاورد برای مردم ندارند خودرا برای مردم به این شکل نمایش میدهند.

>>>   بی شرم ترین و بی کفایت ترین سیاست مداران در کشور ما هستند.

>>>   ستیز گرامی
شما حقیقت را بیان نمودید
از اشرار باید چنین انتظار داشت

>>>   متآسفانه منابع را که در اختیار داشتیم استفاده کرده نتوانستیم به دونر آن بازگشت نمود ، کار بر اهل کار سپرده نشد از چوکیها رکت سهامی ساختند ریسان خوش لباس بی دانش و کله خالی ؛
با لاخره کار ملت به کجا کشید : تجربه ام برایتان قصه میکنم خانمی هستم که در یکی از پروگرامهای وزارت احیا و انکشاف دهات کار میکردم به نسبت بی واسطه گی در پست پایینتر از آمرم کار میکردم و کله آمرم خالی بود من که پروپوزا مینویشتم و میخواستم پروژه را تطبیق نماییم پروژه ام را برای تآمین معیشت فقرا بود بسته کردند و بوددجه گرفته شده را به دونر باز گرداندن خیلی مایوسانه است نه خود شان کاری کردند و نه برای دیگران اجازه دادند تا کار کند و زیاده

>>>   بلی هر اندازه که نان گدایی شان بزرگ باشد هر اندازه واژه گدایی شان بیشتر باشد به باورشان بزرگ جلوع میکند رهبران و کار شناسانی ساسی پر ور نان گدا و ژه گدا نمیتوانند بیشتر از این بی اندیشند
نارد روستایی

>>>   شما آقای ستیز در باره دفاتر کار این اشخاص بی کفایت نوشتید. چندی قبل در زمان به اصطلاح مشکلات انتخابی هر روز عکس‌هایی از گردشک به خانه های چند نفر به گفته خودشان و چند نفر کاسه لیسشان رهبران سیاسی و جهادی انتشار می‌شد که انسان از تجمل و در عین زمان از بی سلیقگی شان به حیرت می‌رفت که چطور وجدان این اشخاص( در حالیکه اکثریت مردم نان خشک کافی برای خود و اولادهای خود ندارند) اجازه می‌دهد با این تجمل گرایی زندگی کنند.
نوابی

>>>   ستیز عزیز تحلیل و قلم زیبای شما پر رنگ باد همیشه دید گاه شما نکات جلب توجه برای مردم افغانستان بوده که در این وطن (کشتار گاه )کیها چه قسم زندگی رابرای خود و دیگران ساخته قابل یاد آوری و توجه همه گانی باید شود

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است