علیرضا عباسی: به خاطر سهل‌انگاری اداره اتباع ایران المپیک را از دست دادم/ پدرم ۴۸ سال است در ایران زندگی می کند اما نمی‌تواند سند یک ماشین را به نام خودش بزند!
تکواندوکار افغانستانی‌الاصل متولد ایران می‌گوید در مسابقات بین‌المللی چین توانست سهمیه المپیک را بگیرد اما به خاطر اشتباه اداره اتباع ایران سهمیه‌اش را از دست داده است.
علیرضا عباسی تکواندوکار افغانستانی که زیر پرچم تیم پناهجویان فدراسیون جهانی در کشور چین موفق به کسب سهمیه المپیک پاریس در وزن 68- کیلوگرم شده بود، فرصت حضور در معتبرترین رویداد ورزشی جهان را به دلیل یک سهل انگاری از دست داد!

عباسی که در ایران به دنیا آمده است، به دلیل عدم تایید مدارکش در زمان مقرر توسط اداره اتباع فرصت حضور در المپیک را از دست داد و کمیته بین‌المللی المپیک تکواندوکاری از هنگ‌کنگ را جایگزین او کرد. تکواندوکاری که عباسی همین چند وقت قبل او را ناک اوت کرده بود حالا به المپیک می رود و ورزشکار تیم پناهجویان باید این مسابقات را از طریق تلویزیون ببیند. خبرنگار «اعتماد» با عباسی تماس گرفت تا صحبت های او را با شما به اشتراک بگذارد . حرف هایی که با بغض و حیرت به زبان آورد و ما هم بدون کم و بیش آن را به رشته تحریر در آوردیم که در زیر می خوانید.

چند سال که در ایران زندگی می کنی؟
من در ایران به دنیا آمدم و پدر من تقریبا از قبل از انقلاب در ایران بوده است. حدود ۴۷ تا ۴۸ سال پیش. من همینجا بزرگ شدم و درس خواندم و ورزش کردم.

پس چرا در تیم ملی ایران عضو نشدی؟
مشکل ما این است که بعد از این همه سال هنوز نمی توانیم شناسنامه و کارت ملی و گواهینامه بگیریم! سند هم به نام نمیزنند. این مشکل فقط برای من نیست برای تمام اتباع هست. یعنی پدر من که ۴۸ سال است در ایران زندگی می کند با کسی که مثلا دیروز به ایران آمده هیچ فرقی ندارد! برای همین هم‌ نتوانستم زیر پرچم ایران مسابقه دهم. با کلی مشکلات و بدبختی راهی باز شد به تیم پناهندگان و از آنجا به بازی ها اعزام شدم که این هم به مشکل خوردم.

تا حالا در چندتا تورنمت با تیم پناهندگان شرکت کردی؟
یک بازی در پرزیدنت کاپ و یکی هم کسب سهمیه المپیک که در کشور چین برگزار میشد. در آنجا هم دو تا فینالیست مستقیم به المپیک صعود می کردند که یکی از آن فینالیست ها من بودم.

در کل چند تا مدال گرفتی؟‌
یک برنز پرزیدنت کاپ دارم و یک نقره جام باشگاه های آسیا و مدال های داخلی هم زیاد دارم. قهرمانی جهان هم که در باکو برگزار شده بود زیر پرچم افغانستان قرار بود شرکت کنم که آنجا هم ویزا دیر رسید و نتوانستم شرکت کنم. ۷ تا ۸ مسابقه بین المللی هم به دلایل مشکلات مختلف اعزام نشدم!

فقط در ایران این مشکلات برای تیم پناهندگان وجود دارد یا در تمام دنیا این اتفاقات رخ می دهد؟
نه. فقط در ایران اینطور است. الان بازیکن ایرانی با تیم پناهندگان در ایتالیا است که به المپیک می رود یا یک بازیکن افغانستانی که از طرف انگلیس می رود. مشکلات برای همه نیست اما برای افغانستانی های که در ایران هستند این مشکلات وجود دارد!

برای حل مشکلاتت چه اقداماتی کردی؟
هر اقدامی از دستمان بربیاید کردیم. از فدراسیون ایران تا کمیته ملی المپیک و فدراسیون جهانی. به شخص گفتیم، با سازمان ارتباط گرفتیم. تلاش برای گرفتن کسب سهمیه هم کردم. اما دیگر دستمان به جایی نرسید.

در ایران متولد شدی اما چطور نتوانستی شناسنامه بگیری؟
در قانون نیست که به اتباع شناسنامه بدهند مگر اینکه شرایط خاصی داشته باشی که آن هم پنجاه، پنجاه است که بدهند یا نه!

پس از کسب سهمیه چه احساسی داشتی؟
بهترین اتفاق زندگی من بود‌. تمام ورزشکاران معتبر دنیا تلاش می کنند تا به بزرگترین رویداد ورزشی دنیا برسند. تمام تلاش خودم را کردم. دوازده سال است که تکواندو کار می کنم تمام هدف من رسیدن به المپیک بود، رسیدم اما از من گرفتند.

برای اینکه سهمیه ات را بگیرند چه توضیحی داشتند؟
قبل از اینکه به چین برویم برای مسابقات کسب سهمیه، تمام‌ مدارک خودمان را فرستادیم و این مدارک از فدراسیون جهانی تایید شد. پس از کسب سهمیه IOC استعلام گرفته بود از اداره اتباع ایران اما اداره اتباع جوابشان را نداده بودند! در بازی قبل از فینال که بازی آخرمن بود حریف هنگ کنگی را ناک اوت کردم و همان را جایگزین من کردند!

علتش همین بود؟
بله. استعلامی که از اداره اتباع گرفتند اما اداره اتباع جوابی به استعلام آنها ندادند! بعد ما کارهایی که آنها باید انجام می دادند را انجام ‌دادیم. آنها گفتند الان مورد تایید هستید اما آن زمانی که شما سهمیه را گرفتید پناهنده نبودید وگرنه اداره اتباع به ما جواب می داد!

بعد چی شد؟
پیگیری هایمان را کردیم و بعد اداره اتباع نامه زد که تایید نشد! دیگر کار از کار گذشته بود.

الان چه احساسی داری؟
دو ماهی است که خواب و خوراک ندارم. خودم به کنار، پدرم، خانواده ام. بزرگترین اتفاق زندگی من از دست رفت و خانواده ام این چیزها را میبینند و نمی توانند کنار بیایند.

بورسیه و حمایت از شما از طرف سازمان جهانی المپیک تا سال ۲۰۲۸ ادامه دارد؟
حمایت هایی است که ماهیانه می خواهند بدهند که فعلا خبری نیست! نمی دانم به دلیل تحریم های ایران است یا چیزهای دیگر نمی دانم اما از بیست و پنجم اسفند(ماه حوت) که سهمیه المپیک گرفتم تا امروز هیچ حمایت مالی از هیچ ارگانی نشدم! فدراسیون جهانی به بازیکنانی که پناهنده و واجد شرایط باشند یک مبلغی را ماهیانه می دهند که از همان اول که حدود ۴ ماه است عضو پناهندگان شدم حمایتی نشدم. نه پاداشی، نه حقوقی هیچ ارگانی حمایت نشدم.

با این اوضاع بهتر نبود زیر پرچم افغانستان در مسابقات شرکت می کردی؟
افغانستان هم مشکلات خودش را دارد چون حکومتش هنوز به رسمیت شناخته نشده آنجا هم برای مسابقات جهانی مکزیک در اردو بودیم اما تیم را اعزام نکردند. در مسابقه ها هم بیشتر از روی سلیقه ی شخصی بازیکنان را اعزام می کنند!

بیشتر توضیح بده!
یعنی گزینش ها به سبک خودشان هست. مثلا در انتخابی آنجا به جای آنکه، برنده از دو راند از سه راند دو دقیقه ای انتخاب شود یک شکل دیگر صورت می‌گیرد. انتخاب آنجا نابرابر است. من دو تا بازی می کردم و نفر بعدی یک بازی حالا در چه شرایطی؟ هر راند ۵ دقیقه با مجموع سه راند! یعنی یک بازی می شود ۱۵ دقیقه! یعنی حدود سه برابر زمان یک مسابقه رسمی در شرایط نابرابر.

برای آینده ات چه تصمیمی داری؟
انشالله برای المپیک بعدی بتوانم باشم. الان تصمیم گرفتم از ایران بروم! شرایط ماندن در ایران را با این اوضاع نداریم. من یک جوان ۲۱ ساله با ۱۲ سال تلاش به جایی رسیدم اما سر اشتباه یک سازمان اینطور زندگی ام تحت تاثیر قرار می گیرد واقعا ماندن من در اینجا اشتباه است! پدر من ۴۷ یا ۴۸ سال است که در ایران زندگی می کند اما هیچ امتیازی ندارد و حتی نمی تواند یک ماشین به نام خودش بزند!

خواسته ات از مسوولان چیست؟
الان دیگر از مسوولان هیچ خواسته ای ندارم! کارهایی که باید برای من می کردند را نکردند و الان دیگر هیچ خواسته ای ندارم.

صحبت خاصی مانده؟
پیشنهاد نمی کنم به اتباعی که در ایران ورزش می کنند در اینجا بمانند چون فکر می کنم در اینجا آینده ای ندارند! شاید اعزام نمیشدم به مسابقات و سهمیه را نمی گرفتم اینقدر اذیت نمیشدم که سهمیه ای که گرفتم را از من پس گرفتند آن هم به چه کسی بدهند، به کسی که جلوی من ناک اوت شده بود و برای من این موضوع خیلی درد داشت!

البته قطعاً در ایران حمایت هایی هم از جانب ورزشکاران و فریبرز عسکری مربی ات داشتی. در اینباره صحبتی داری؟
عسکری برای من اسطوره و مثل پدر برای من می ماند. او در ورزش و مسایل روحی روانی خیلی به من کمک کرد. او یک اسطوره برای من است و به اندازه پدرم او را دوست دارم و برای او ارزش خاصی قایل هستم. او آدمی نیست که به کسی روی بندازد اما به خاطر من این کار را کرد. ورزشکاران دیگر و دوستان من پیام می دادند و همدردی می کردند و لطف شان شامل حال من بود اما اصل کار من با مسوولانی بود که وظیفه شان را درست انجام ندادند‌ جواب یک استعلام را دادن فکر نمی کنم زحمتی برایشان داشته باشد اما ۵۰ ، ۶۰ درصد زندگی من با رفتن به المپیک به لحاظ مالی و بسیاری از لحاظ تامین میشد. اما یک مسوول که کار خودش را درست انجام نداد باعث شد ضربه اش را من بخورم.

خبرنگار: روزبه دلاور
سایت ایرانی اعتمادآنلاین

>>>   به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، علیرضا عباسی تکواندوکار افغانستانی که زیر پرچم تیم پناهجویان فدراسیون جهانی در مسابقات کسب سهمیه در قاره آسیا موفق به کسب سهمیه المپیک پاریس در وزن ۶۸- کیلوگرم شده بود، فرصت حضور در معتبرترین رویداد ورزشی جهان را از دست داد.
عباسی که فعالیت‌های ورزشی خود را در کشورمان پیگیری و شاگرد فریبرز عسکری سرمربی سابق تیم ملی کشورمان است، به دلیل عدم تایید مدارکش در زمان مقرر فرصت حضور در المپیک را از دست داد و کمیته بین‌المللی المپیک تکواندوکاری از هنگ‌کنگ را جایگزین او کرد.
فریبرز عسکری سرمربی سابق تیم ملی کشورمان در گفت‌وگو با خبرگزاری تسنیم، ضمن تایید این موضوع در خصوص دلایل از دست رفتن سهمیه عباسی اظهار داشت: مدارک عباسی قبل از مسابقات کسب سهمیه المپیک در قاره آسیا برای فدراسیون جهانی ارسال شد و پس از تایید در این مسابقات حاضر و سهمیه را کسب کرد. از این جا به بعد دیگر ما در جریان نبودیم، اما IOC استعلام ثانویه برای تایید مدارک عباسی به اداره اتباع ایران ارسال می‌کند که ظاهراً در آن مقطع به این نامه جواب داده نشده است. با توجه به اینکه محدودیت زمانی برای پاسخگویی وجود داشته و جوابی به این نامه داده نشده است، IOC یک نفر را جایگزین عباسی می‌کند.

وی تصریح کرد: وقتی در جریان قرار گرفتیم بلافاصله دست به کار شدیم. فدراسیون تکواندوی ایران چند نامه به فدراسیون جهانی زد و سیدمحمد پولادگر به عنوان نایب رئیس اتحادیه تکواندو آسیا نیز پای کار آمد و حتی عباسی را پیش مسئول اداره اتباع ایران فرستاد. از این تاریخ به بعد اداره اتباع ایران سه بار برای IOC نامه زد و مدارک عباسی را تایید کرد، اما IOC زیر بار نرفت و قبول نکرد.

سرمربی سابق تیم ملی تکواندو ایران در پاسخ به این سوال که IOC در محدوده زمانی استعلام مدارک عباسی نامه‌ای برای شما ارسال نکرده، گفت: نه متاسفانه نامه‌ای نزده بود و اگر می‌دانستیم موضوع را پیگیری می‌کردیم. فدراسیون جهانی وقتی شرایط را دید فقط ایمیل زد و عذرخواهی کرد. فدراسیون جهانی فقط اعلام کرد که بحث بورسیه عباسی تا المپیک ۲۰۲۸ ادامه پیدا خواهد کرد تا یک کمک به این بچه صورت بگیرد، اما عملاً المپیک را از وی گرفتند.

عسکری با تاکید بر تخلفی که در جایگزینی تکواندوکار هنگ‌کنگی با عباسی صورت گرفته و فدراسیون جهانی با وجود اطلاع هیچ واکنشی نشان نداده است، گفت: در مسابقات کسب سهمیه المپیک در قاره آسیا دو تکواندوکاری که به فینال راه پیدا می‌کردند دیگر دیدار نهایی را برگزار نمی‌کردند؛ چون سهمیه آنها قطعی شده بود، اما نفرات بازنده نیمه‌نهایی با هم بازی می‌کردند تا نفر سوم مشخص شود تا اگر شرایطی پیش آمد نفر برنده دیدار رده‌بندی جایگزین شود.

وی عنوان کرد: در حال حاضر تکواندوکار هنگ‌کنگی جایگزین عباسی شده و ما فکر می‌کنیم آنها اعمال نفوذ کردند. این تکواندوکار هنگ‌کنگی در دیدار نیمه‌نهایی مقابل عباسی ناک‌اوت شد و طبق قانون اصلاً امکان بازی در دیدار رده‌بندی را نداشته و اگر قرار است کسی هم جایگزین عباسی شود حق تکواندوکار فلسطینی است. این مطلب را هم ما اعلام کردیم که او ناک‌اوت شده و حق بازی نداشته است که گوش نکردند.

سرمربی سابق تیم ملی تکواندو در خصوص شرایط روحی و روانی عباسی گفت: خیلی شرایط سختی دارد و یک اتفاق تلخ در زندگی ورزشی‌اش افتاده است. بعد از کسب سهمیه عباسی ما برای المپیک برنامه‌ریزی کردیم. درست است که هیچ حمایت مالی نداشتیم، اما سعی کردیم با امکانات محدود در بحث مهارت روانی با دکتر مستعان، در بحث تغذیه با دکتر عطارد، در بحث فیزیوتراپی با دکتر مطوری‌نژاد و همه آنچه می‌توانستیم را استفاده کنیم.

>>>   دوست عزیز
ناسپاسی نکنید ببینید تمامی مسئولین ورزشی ایران کار آقای عباسی را پیگیری کردند.
آقای عباسی و عباسی های فراوان افغانستانی در ایران تحصیل کرده اند،رشد کرده اند و به جایگاههای برتری در دنیا رسیده اند.
امروز اغلب افغانستانیهائی که در دنیا صاحب نام هستند تحصیلات و آموزشهای پایه ای خود را درایران گذرانده اند.
لطفا کمی انصاف داشته باشید.

>>>   خوب برای این جوان که یک شانس را از دست داد متاسفم. مگر ما نباید نباید بجای میخ به دیوار بکوبیم این شرایط را بالای ما "مولی کراسی" (امریکایی جنایتکار و چکره هایی اروپایی اش) بکمک چرکستان (چوچه هایی جناح‌ نوکزاد) و در اوایل رضا پهلوی ستم گر و نوکر "مولی کراسی" بوجود آوردند و این هما گندم تلخی است در گذشده کشتند.
از طرف دیگر درد مردمی که گرسنه، برهنه و بی سرپناه اند فکر کنیم که این درد در مقابل آن کوچکی میکند و ما بجای آنکه حداقل از ایران برای قبولی پناه جویان یک سپاس کوچک کنیم باز برای چنین پیشامدی فریاد میزنیم. کاش این فریاد هارا در گوش‌ جنایتکاران امریکا (کاخ سفید و کنگرس) بکشیم تا ازین همه جنایات در سراسر دنیا دست بکشند و از کشتن مردم فلسطین و مردم اوکراین برای منافع مافیای بایدن و پسر ناخلف اش پیشگیری کنند.
آتش‌خاوری

>>>   اصلا" بودن در ایران و پاکستان اشتباه است چونکه ایت دو کشور ظرفیت هضم پناهجو را ندارند.
امروز دو گول انگلیس و یک گول هلند را رنگین پوستان خارجی الاصل زدند چونکه در جامعه انگلیس و هلند پذیرفته شده اند ، اما در کشور ۶۵ ملیونی ایران و ۲۲۰ ملیونی پاکستان هیچ پناهنده یی جایگاه رسمی و قانونی ندارد چونکه این دو کشور قانونی به نام قانون پناهندگی ندارند بلکه هردوی این کشور ها از پناهندگان استفاده مقطعی میکنند و بعد دور میریزند.
خوب ما از این کشور ها گله یی نداریم ، کشور شان دل شان اما توصیه من به پناهندگان با استعداد های مختلف است که روز تان را در این دو کشور بیهوده هدر ندهید.
تنها خداداد عزیزی که از پناهندگان افغانستان است و قبل از مسابقه فوتبال ایران و استرالیا شناسنانه ایرانی برایش صادر شد دیگر نمونه یی نداریم که جذب جامعه ایران شده باشد و خداداد عزیزی هم با همه لباس هایش در چشم مردم داخل میشود و میگوید من ایرانی ام ، خوب ایرانی باش اما افغانستانی الاصل هستی چه بخواهی چه نخواهی.

>>>   اگر در افغانستان بودی که هیچ یاد نداشتی در ایران آموزش دیدی ناسپاس نباش

>>>   این شخص باپول و سرمایه ملت ایران به اینجا رسیده است
چرا ایران را ترک نمی‌کند و به کشور خودش برود

>>>   زنده گی در ایران واقعا وحشت شده خدا خیر پیش کند ....ازین کشور بریم به خدا خسته شدیم کاملا یک مهاجر عقده‌ای یا واقعا ما بدیم یا میزبان

>>>   باید باتمام اتباع ایرانی در امریکا و اروپا مانند اتباع افغانستانی درایران برخورد شود تا رفتارشان را در قبال اتباع که بعد از پنجاه سال حتی نمیتوانن ماشین بنام بزنن یا گوااینامه بگیرن برخورد شود تا تغییر دهن بخدا باعث شرمساری وبی عدالتیس و خیلی عجیبه این مانع تراشی ومحدودکردن فقط اتباع افغانستانی درحالیکه اتباع عراقی پاکستانی و دیگر بسیاری ازکشورها از تمام مزایای دولتی برخوردارن بجز افغانها واین رفتارایران اصلن قابل قبول وعادلانه وبشزدوستانه نیس

>>>   هلند و انگلیس را ول کن از کشورت افعانستان مثال بزن
آیا هزار پشتون جی تواند در بامیان ساکن شود
یا دو هزار هزاره در بین پشتونها؟
انگلیس و هلند را رها کن بگو آهای ایرانیان ما فلان کار را کردیم از ما افغانها یاد بگيريد

>>>   خداداد عزیزی صدبار گفته من ایرانی هستم
باز هزاره دست و پا میزنه

>>>   تا رفتار خود را تغییر دهند؟
نه تنها تغییر نخواهد کرد بلکه با تمام این محدودیت‌ها ....میلیون در ایران هستند

>>>   هموطنان مردم افغانستان مانند طفل یتیم هستند هرکس انصاف داشت اورا آزار نمی دهد ولی اگر انصاف نداشت. از او بیگاری می کشد لت و کوبش می کند و هروقت بخواهد .... اورا پرت می کند

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است