آیا پیروزی ترامپ فرصت اجرایی شدن کامل موافقتنامۀ دوحه را در افغانستان فراهم می کند؟
موافقتنامۀ دوحه میان زلمی خلیلزاد رییس هیات ایالات متحده امریکا و طالبان در 29 فبروری 2020 / دهم حوت 1398 خورشیدی، به امضا رسید.

موافقتنامه شامل چهار بخش بود که نوشته شده بود هر چهار بخش با هم مرتبط و با هم وابسته هستند و هر یک مطابق جدول زمانی توافق‌‌شده و شرایط توافق‌شده تطبیق خواهد شد. توافق در مورد دو بخش اول راه را برای دو بخش آخر هموار می‌کند.
اما توافق در مورد دو بخش اول و عملی شدن آن دو بخش که به خروج کامل نیروهای امریکایی و تعهد طالبان به عدم اجازۀ افراد و گروه ها به شمول القاعده از خاک افغانستان برای تهدید امنیت ایالات متحده امریکا و متحدانش بر می گشت، به دو بخش دیگر به خصوص مذاکرات بین الافغانی و توافق بر سر حکومت ارتباط و پیوند نیافت.

نیروهای امریکایی و متحدان غربی شان علی رغم ناتمامی و ناکامی مذاکرات بین الافغانی که بخش اخیر توافقنامه را تشکیل میداد، افغانستان را ترک کردند.
از همه شگفت آور این بود که دولت جمهوری مورد حمایت امریکا و غرب که بیست سال برای بقای آن در افغانستان جنگیدند و ده ها میلیارد دالر هزینه کردند، در حضور قوای امریکایی و ناتو فروپاشید و سقوط کرد. تمام نهادهای نظامی و امنیتی دولت جمهوری مضحمل شد و تمام امکانات نظامی و تسلیحات سبک و سنگین این نیروها که در بیست سال با صرف ده ها میلیارد دالر توسط امریکایی ها فراهم شده بود بدست طالبان افتاد.

حالا سوال این است که زلمی خلیلزاد برگشت ترامپ به قصر سفید را چرا و چگونه فرصت اجرایی شدن تمام بخش های موافقت نامۀ دوحه تلقی می کند؟
مذاکرات بین الافغانی و توافق بر سر حکومت زمانی بخشی از موافقتنامۀ دوحه بود که دولت جمهوری افغانستان با ارتش و نیروهای نظامی و امنیتی اش وجود داشت و از مشروعیت بین االمللی نیز برخوردار بود. گروه های مختلف سیاسی و تنظیمی و قومی در کنار این دولت قرار داشت و شریک سفرۀ قدرت در این دولت بودند.
آیا در وضعیت فعلی و سه سال بعد از فروپاشی آن دولت و تمام گروه های سیاسی و تنظیمی شریک دولت که طالبان قدرت سیاسی و نظامی را بصورت انحصاری و یکدست در اختیار دارند، زلمی خلیلزاد می تواند ماموریت ناتمام و ناکام خود را در اجرایی شدن تمام موافقت نامۀ دوحه عملی کند؟

طالبان که در زمان امضای موافقتنامۀ دوحه و یک سال بعد از آن در جریان مذاکرات بین الافغانی هرگز حاضر نشدند تا حتی بحث مشارکت خود را در دولت جمهوری مطرح کنند و به جز از پیروزی نظامی در تصاحب قدرت سیاسی به راه دیگری باور نداشتند و نمی رفتند، حالا برای چه با جماعتی از شکست خوردگان آواره و فاقد لشکر و جغرافیا دولت مشترک بسازند؟
اگر هدف خلیلزاد از فرصت اجرایی شدن تمام موافقتنامۀ دوحه به خصوص همان بخش مذاکرات بین الافغانی و توافق بر سر تشکیل دولت باشد، او طالبان را چگونه و با چه ابزاری قانع و وادار به آن می سازد؟

این فرصتی را که زلمی خلیلزاد مطرح می کند، چیست؟
آیا فرصت مورد نظر و مورد هدف زلمی خلیلزاد این است که با عملی شدن جریان مذاکرات بین الافغانی نوعی از انعطاف و تعدیل در سیاست طالبان شکل بگیرد که بر مبنای آن دروازه های مکتب و دانشگاه بروی دختران و زنان باز شود، شماری از افراد متخصص درنهاد های دولتی و کابینه راه یابند و برای تدوین قانون اساسی گام برداشته شود که به شناسایی رسمی حکومت طالبان از سوی کشورها و جامعۀ بین المللی بینجامد؟

اگر فرصت مورد نظر خلیلزاد این باشد که به آن دست یابد، می تواند از جبران ناکامی موافقت نامۀ دوحه سخن بگوید و برای افتضاح شکست و خروج امریکا از افغانستان یک بینی خمیری بسازد.
آیا طالبان به خصوص رهبری آنها حاضر خواهند شد تا سیاست های شانرا اندکی تعدیل کنند و حد اقلِ آنچه را که امریکا و کشورهای دیگر و سازمان ملل متحد از آنها می خواهند، انجام دهند؟
هنوز نشان و شواهدی از این انعطاف در داخل طالبان و به خصوص در فرمانها و دستورات امیر دیده نمی شود. شواهدی از نافرمانی و حتی نارضایتی از فرمانها میان فرمانبرداران در سطوح مختلف طالبان خود را نشان نداده است.

به این ترتیب فرصت مورد نظر خلیلزاد، مبهم، ناشناخته و ناروشن است و این نیز مشخص نیست که ترامپ همچون دوران قبلی ریاست جمهوری اش به خلیلزاد فرصت ماموریت دیگر را میدهد و او را به اجرایی کردن تمام موافقتنامۀ دوحه موظف می سازد و یا اینکه هم خلیلزاد و هم افغانستان را از آجندای کاری اش بیرون می کند.

محمد اکرام اندیشمند

>>>   ترامپ هفته وار 40 میلیون دالری طالب را قطع میکند و به روز سیاه می نشاند

>>>   خلیلزاد شکست نخورد؛ بلکه آنچه در درون خلیل زاد وعقده حقارتی که از خراسان زمین داشت, توانست آرزوی سه صد ساله ای استعمار پیر و نیم رفته را پیاده کند. اینکه خلیل زاد اگر بر سر دوسیه ای کشور روزی تعیین بشود و قرار باشد که در حکومت اشخاصی غیر ظاهر طالب سر کار بیایند، باز کسانی خواهند آمد که طالب را شریک شخصی خود می دانند مانند همان زی، زی ها. خلیل زاد پای سر عقده چندین ساله خود و عقده قرون اطرافیان خود نمی گزارد،

>>>   علت اصلی این همه بدبختی هایی ما همان اشرار قطاع طریق "آی، اس،آی" اند. "گل بی دین" و مسعود پنجشیری پایه گذار این باند هایی شرر بودند (در زمان داوود) آنهم بخاطر چند کلدار و بعد جیره خواران دیگر به این باندها اضافه شدندو راه را برای مداخله خارجی ها باز کردند. خر دجال یا دالر چه دلفریب است!!!!!!
آتش‌خاوری

>>>   به نظر دهنده نویسندهء قندم مجبور استن این کارا را بکند چون با اون هوبوهت شان با اون قدرت شان با اون دب دبه شان بیست سال جنگ کردن با یک گروه که ما و شما بهتر می شناسیم که به کی جنگ میکرد اون هم به اسم طالب که در هر قریه اینها را انگشت شمار کنیم ده به یک هم نمیرسه دنیا از اشغال انگلیس چند دهه عبرت کرفت که به افغانستان دیگه حمله نکند شوروی تزار درقرن بست یکم سرمست از قدرت که به دنیا خود را نشان بدهد به افغانستان حمله کرد چند سال دوام در برابر تمام ملت افغانستان دوام نیاورد شوروی تزار افغانستان را به حال خود ش رها کرد امریکا با ناتو و متحدان نقشه تخریب برجهای دوقلو بهانه کرد به افغانستان حمله کرد خودش تسمیم گرفت که به افغانستان حمله میکنم اینها با تمام توان و تمام دنیا را همراه خود کردن که به تعداد کمی به اسم طالب حمله کرد طالب نوش جان ش در برابر تمام دنیا کفری و مسلمانی که دنباله رو آمریکا بودن جانانه جنکیدین بیست سال جنگ تول کشید تولانی ترین جنگ آمریکا شد در تاریخ آمریکا آمریکا دید هیچ دست آوردی ندارد چند تریلیون دالر حزینه کرده هیچ هم نشوده تلافات نظامی هم روز به روز بیشتر میشه افغانستان که هیچ چین پشت سر آمریکا قدم به قدم اقتصاد دنیا را از ش کرفت شوروی به اتهاده اروپا شرقی دندان نشان میداد که فلان میکنم وفلانتان میکنم امریکا میدید که کره شمال ازاد و مستقیم هم آمریکا و متحدانش را تحدید میکرد ایران هم به نوبه خود دنبال احداف خود بود طالب تازه جنگیدن علیه اشغال گران را یاد کرفته بود آمریکا میدید که چکار اشتباه مرتکب شده شکست آمریکا هتمی صد در صد بود اگه چند سال دیگر میماند این این شکست حال خورده اون شکست باید تمام تجهیزات نظامی میگذشتن سربازایش باید اینی پرم نظامیش در میاورد بعد میرفت مجبورشان کاردن این قرارداد را امضا کند طالب می فهمید که آمریکا کارش تمام شده است در قرارداد آمریکا چقدر تقلا کردن که حامین پایگاه باگرام به متی طالب کفت نی باید فرزندان ناخلف خود را هم از این کشور ببری شما خو هیچ نگوید آمریکا گفت باشه ملا صاحب

>>>   Mohammad Ekram Andishmand
سارا آدامز مامور پیشین سی آی ای، سازمان استخبارات مرکزی ایالات متحده امریکا در این مصاحبه ادعا می کند که طبق موافقت نامه دوحه که میان ایالات متحده امریکا و طالبان در ۲۹ فبروری 2020 در شهر دوحه پایتخت قطر امضا شد، ایالات متحده امریکا هفته وار 90 ملیون دالر مستقیماً به طالبان ارسال می کند تا به مصرف خانواده و فامیل هایی برسد که در جنگ اعضای خود را از دست داده اند. سارا آدامز هم چنین می گوید که از سوی ایالات متحده امریکا کمک مستقیم برای سراج الدین حقانی وزیر داخله و عبدالحق وثیق رییس استخبارات امارت طالبان نیز صورت می گیرد.
هنوز منابع دیگر امریکایی به خصوص زلمی خلیلزاد رییس هیات ایالات متحده امریکا و سایر اعضای هیات مذاکره کننده ی امریکا در مورد ادعای این مامور پیشین سی آی ای واکنشی نشان نداده اند. مقامات طالبان نیز در این مورد ابراز نظر رسمی نداشته اند.

>>>   خوب! چرا زلمی خلیلزاد در مدت سه سال هیچ اعلان امیدواری نکرد؟ حالا گفته زمان مذاکرات بین افغانی رسیده در صورتیکه ترامپ گفته بود پایگاه بگرام را پس میگیرد در چنین حالتی نمیشود امیدوار بود که ترامپ اوضاع افغانستان را بهبود بخشد. فکر میکنم ترامپ شخصی بود که پالیسی بیرون شدن نیروهای امریکای را از افغانستان ساخت و دمکراتها بعد از ترامپ راه مدارا را در پیش گرفت توجه چندان به اصول توافق نامه نشان نداد بیشتر به جنگ اکراین و روسیه همچنان اسرائیل و کشورهای عربی و ایران تاکید داشت امروز قضیه اوکراین و فلسطین داغتر از افغانستان به نظر می‌رسد که اونجه توجه نشان دهد.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است